Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rozczarowująca, stek bzdur.

Rozczarowująca, stek bzdur.

Auster z pewnych klisz, które wielokrotnie już spotykaliśmy, stworzył świetnie utkaną sieć emocji międzyludzkich. .

Po pierwsze, to książka jest naprawdę krótka i ciekaw jestem jak ten ciekawie zarysowany dramat rozegrałby autor, w typie Franzena, który obficiej się rozpisuje. Jednocześnie mamy tu całkiem szerokie spektrum bohaterów, przez co główny wątek nie jest w książce odosobnionym tematem. Auster skompensował zwięzłość polifonicznością opisu, co moim zdaniem funkcjonuje bardzo dobrze, ale paradoksalnie zwiększa wrażenie niedosytu, bo chciałbym aby jeszcze więcej wydarzeń usłyszeć z perspektywy jeszcze większej ilości osób.

Poza tym Nowy Jork, stały bohater powieści Austera. Wydaje mi się, że gdyby tłem było jakiekolwiek inne miasto nie uwierzyłbym w te postaci. W tych niby squatersów, tych inteligenckich liberalnie wychowujących rodziców, w nastolatków, którzy zachowują się strasznie pozersko. Ale otaczająca każdy wątek aura tego miast sprawia, że wszystko wydaje mi się w tych konstrukcjach pasować.

Dzięki temu dociera do mnie co chyba najważniejsze w tej książce, egzystencjalne pytania o samotność, o miłość, o winę i jej konsekwencję, o więź dziecka z rodzicem.

Jednocześnie zastrzegam, że mam jakąś słabość do książek dotykających tematu dojrzewania, ale mogę chyba obiektywnie stwierdzić, że język jakim Auster opisuje, podkreślę jeszcze raz, świetnie skomponowane ludzkie sytuacje, wciąga i porusza swoją prawdziwością.

Auster z pewnych klisz, które wielokrotnie już spotykaliśmy, stworzył świetnie utkaną sieć emocji międzyludzkich. .

Po pierwsze, to książka jest naprawdę krótka i ciekaw jestem jak ten ciekawie zarysowany dramat rozegrałby autor, w typie Franzena, który obficiej się rozpisuje. Jednocześnie mamy tu całkiem szerokie spektrum bohaterów, przez co główny wątek nie jest w...

Przehajp

Przehajp