Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Chodzi o to, by uchwycic nieprzemijające w tym, co przemija. (Gavarni)

Chodzi o to, by uchwycic nieprzemijające w tym, co przemija. (Gavarni)

rozpaczliwe "niechcenie umierania" jest najpewniejszą drogą do wiecznej śmierci, gdy tymczasem gotowośc umierania, zrzucania powłok, wieczne oddanie swego "ja" przemianie, prowadzi do nieśmiertelności.

rozpaczliwe "niechcenie umierania" jest najpewniejszą drogą do wiecznej śmierci, gdy tymczasem gotowośc umierania, zrzucania powłok, wieczne oddanie swego "ja" przemianie, prowadzi do nieśmiertelności.

Moja babka miała bardzo interesującą teorię. Mówiła mianowicie, że chociaż wszyscy rodzimy się z pudełkiem zapałek w środku, nie możemy ich zapalic sami, gdyż potrzebujemy do tego (...) tlenu i ognia. Tylko że w naszym przypadku tlen może pochodzic z oddechu ukochanej osoby, a funkcję ognia może spełnic jakikolwiek bodziec: muzyka, pieszczota, słowo czy dźwięk, który powoduje, że detonator wybucha i zapala jedną z zapałek. (...) Innymi słowy, ten proces jest pokarmem duszy. Jeśli ktoś nie odkryje na czas własnych detonatorów, pudełko z zapałkami zamoknie i już nigdy żadnej nie będzie można zapalic. Wówczas dusza ucieka z naszego ciała, błądzi wśród nieprzeniknionych mgieł i sama na próżno szuka swego pokarmu nie wiedząc, że tylko to ciało, które porzuciła, bezbronne i wyziębione, może go jej dostarczyc.

Moja babka miała bardzo interesującą teorię. Mówiła mianowicie, że chociaż wszyscy rodzimy się z pudełkiem zapałek w środku, nie możemy ich zapalic sami, gdyż potrzebujemy do tego (...) tlenu i ognia. Tylko że w naszym przypadku tlen może pochodzic z oddechu ukochanej osoby, a funkcję ognia może spełnic jakikolwiek bodziec: muzyka, pieszczota, słowo czy dźwięk, który powoduje, ...

Tak, myśli Clarissa, czas, żeby ten dzień się skończył. Urządzamy przyjęcia, opuszczamy rodziny, żeby wieśc samotne życie w Kanadzie; nie szczędzimy trudu, by pisac książki, które i tak nie zmienią świata, niezależnie od tego, ile włożono w nie talentu i wysiłku, najbardziej szalonych nadziei. Żyjemy, robimy to, co robimy, potem kładziemy się spac - to takie proste i takie zwyczajne. Niektórzy wyskakują z okna, inni się topią czy zażywają zbyt dużo pigułek; znacznie więcej spośród nas ginie w wypadkach; a większośc, zdecydowna, jest powolnie trawiona przez choroby lub, jeśli ma trochę szczęścia, tylko przez czas. Na pocieszenie pozostaje jedno: godzina w tym czy w tamtym miejscu, kiedy nasze życie, na przekór wszelkim przeciwnościom i oczekiwaniom, otwiera się nagle przed nami, dając to, co zawsze istniało w naszej wyobraźni, chociaż wszyscy z wyjątkiem dzieci (a może nawet i one) zdajemy sobie sprawę z tego, że po tych godzinach nieuchronnie nadejdą następne, znacznie bardziej ponure i trudne. A jednak lubimy to miasto, cieszymy się porankiem, ponad wszystko żywimy nadzieję na więcej. Bóg jeden wie, dlaczego tak je kochamy.

Tak, myśli Clarissa, czas, żeby ten dzień się skończył. Urządzamy przyjęcia, opuszczamy rodziny, żeby wieśc samotne życie w Kanadzie; nie szczędzimy trudu, by pisac książki, które i tak nie zmienią świata, niezależnie od tego, ile włożono w nie talentu i wysiłku, najbardziej szalonych nadziei. Żyjemy, robimy to, co robimy, potem kładziemy się spac - to takie proste i takie zwyc...

Oni nigdy nie będą rozumieli, co to jest malarstwo, w ich pojęciu postac chłopa uprawiającego ziemię, kilka zaoranych bruzd, trochę piasku, trochę morza, czy kawałek nieba nie będą nigdy tematem dla malarza. A motywy te są wprawdzie trudne, ale jednocześnie tak piękne, że warto poświęcic całe życie, aby wyrazic zawartą w nich poezję.

Oni nigdy nie będą rozumieli, co to jest malarstwo, w ich pojęciu postac chłopa uprawiającego ziemię, kilka zaoranych bruzd, trochę piasku, trochę morza, czy kawałek nieba nie będą nigdy tematem dla malarza. A motywy te są wprawdzie trudne, ale jednocześnie tak piękne, że warto poświęcic całe życie, aby wyrazic zawartą w nich poezję.

Odnaleźliśmy się w tym samym gorącym pragnieniu, aby odwrócic wytknięty bieg zdarzeń, aby zaprzeczyc światu, który nas skazał na chorobę i przedwczesną śmierc. Nie byliśmy już sam na sam z buntem, z cierpieniem, potęgowanym bolesną kontemplacją. W miłości mieliśmy znaleźc siłę, która wprawdzie nie powróciła nam zdrowia, ale uleczyła naszą chorą wiarę. Wierzyliśmy, że jeśli tylko zechcemy, potrafimy byc zdrowi.

Odnaleźliśmy się w tym samym gorącym pragnieniu, aby odwrócic wytknięty bieg zdarzeń, aby zaprzeczyc światu, który nas skazał na chorobę i przedwczesną śmierc. Nie byliśmy już sam na sam z buntem, z cierpieniem, potęgowanym bolesną kontemplacją. W miłości mieliśmy znaleźc siłę, która wprawdzie nie powróciła nam zdrowia, ale uleczyła naszą chorą wiarę. Wierzyliśmy, że jeśli tylk...

Rysunki, które robię obecnie, są jakby cieniem moich myśli, jednak cień ten ma już pewne kształty. To, czego szukam, to, do czego dążę, nie jest czymś nieokreślonym, tkwi w samym życiu. Tej rzeczywistości nie uchwyci się inaczej, jak przez cierpliwą i systematyczną pracę.

Rysunki, które robię obecnie, są jakby cieniem moich myśli, jednak cień ten ma już pewne kształty. To, czego szukam, to, do czego dążę, nie jest czymś nieokreślonym, tkwi w samym życiu. Tej rzeczywistości nie uchwyci się inaczej, jak przez cierpliwą i systematyczną pracę.

do wieczności należy również obraz każdego prawdziwego czynu, siła każdego prawdziwego uczucia, nawet jeśli nikt o nim nie wie, nikt go nie widzi, nie spisze i nie przechowa dla potomności. W wieczności (...) jest tylko świat współczesnych. (...) Jest królestwem poza granicami czasu i pozoru. My tam przynależymy, tam jest nasza ojczyzna, tam podąża nasze serce, wilku stepowy, i dlatego tęsknimy za śmiercią.

do wieczności należy również obraz każdego prawdziwego czynu, siła każdego prawdziwego uczucia, nawet jeśli nikt o nim nie wie, nikt go nie widzi, nie spisze i nie przechowa dla potomności. W wieczności (...) jest tylko świat współczesnych. (...) Jest królestwem poza granicami czasu i pozoru. My tam przynależymy, tam jest nasza ojczyzna, tam podąża nasze serce, wilku stepowy, i...

Obowiązkiem malarza jest całkowicie pogrążyc się w przyrodzie, przelac w swoje dzieło całą inteligencję i wszystkie swoje uczucia, aby stało się ono zrozumiałe dla innych.

Obowiązkiem malarza jest całkowicie pogrążyc się w przyrodzie, przelac w swoje dzieło całą inteligencję i wszystkie swoje uczucia, aby stało się ono zrozumiałe dla innych.

W powszechnym przekonaniu człowiek popełnia błąd, kiedy wraca tam, gdzie był szczęśliwy. Pamięć uchodzi za redaktora stronniczego i sentymentalnego, który wybiera to, co chce zachować, nieodmiennie poddając minione wydarzenia drobnym retuszom. Dobre czasy, oglądane z perspektywy przez różowe okulary, nabierają cech magicznych; złe bledną i w końcu się rozpływają, pozostaje zaś tylko czarowne, niejasne wrażenie słonecznych dni i śmiechu przyjaciół. Czy było tak naprawdę? I czy będzie znowu?

W powszechnym przekonaniu człowiek popełnia błąd, kiedy wraca tam, gdzie był szczęśliwy. Pamięć uchodzi za redaktora stronniczego i sentymentalnego, który wybiera to, co chce zachować, nieodmiennie poddając minione wydarzenia drobnym retuszom. Dobre czasy, oglądane z perspektywy przez różowe okulary, nabierają cech magicznych; złe bledną i w końcu się rozpływają, pozostaje zaś ...

Nie ma innej drogi do zrozumienia świata niż przez zrozumienie siebie. I nie można zrozumiec innych, nie rozumiejąc siebie.

Nie ma innej drogi do zrozumienia świata niż przez zrozumienie siebie. I nie można zrozumiec innych, nie rozumiejąc siebie.

Czuje się tak, jakby towarzyszyła jej niewidzialna siostra, przewrotna kobieta rozgniewana i oskarżająca, upokorzona przez samą siebie. To właśnie ta kobieta, nie Laura, potrzebuje pocieszenia i ciszy. Laura mogłaby byc pielęgniarką, która stara się ulżyc w cierpieniu innej osobie.

Czuje się tak, jakby towarzyszyła jej niewidzialna siostra, przewrotna kobieta rozgniewana i oskarżająca, upokorzona przez samą siebie. To właśnie ta kobieta, nie Laura, potrzebuje pocieszenia i ciszy. Laura mogłaby byc pielęgniarką, która stara się ulżyc w cierpieniu innej osobie.

Człowiek prawdziwy" dochodzi sensu swojej egzystencji. Dąży do tego, aby jego działania odpowiadały godności ludzkiej, niepowtarzalności ludzkiego losu, przynosiły pożytek innym. "Człowiek rzeczywisty" zadowala się wykorzystywaniem tego, co niesie potoczne życie, pochłania go całkowicie realizacja konsumpcyjnego szczęścia na co dzień.

Człowiek prawdziwy" dochodzi sensu swojej egzystencji. Dąży do tego, aby jego działania odpowiadały godności ludzkiej, niepowtarzalności ludzkiego losu, przynosiły pożytek innym. "Człowiek rzeczywisty" zadowala się wykorzystywaniem tego, co niesie potoczne życie, pochłania go całkowicie realizacja konsumpcyjnego szczęścia na co dzień.

Po prostu chciałem pokazac, że życie jest skomplikowane. Nic więcej

Po prostu chciałem pokazac, że życie jest skomplikowane. Nic więcej