Jesteśmy społecznością, która kocha książki

James Dyer jest niebezpiecznym człowiekiem . Jest niebezpieczny bo mu nie zależy . A tacy ludzie zawsze są niebezpieczni . Obdarzony szczególnym darem czy też przekleństwem – nie odczuwa bólu , zarówno fizycznego jak i emocjonalnego . I stąd jego brak empatii , odrobiny współczucia i troski , zwykłego ludzkiego pokrewieństwa . Tego czegoś co czyni nas ludźmi .

Urodził się w małej angielskiej wiosce jako skutek uboczny niezbyt romantycznej przygody na lodowisku i do dziesiątego roku życia nie zapłakał i nie wypowiedział ani jednego słowa . W milczeniu , nie odczuwając niczego , obserwował świat.

Jako młody chłopak stał się atrakcją jarmarcznych pokazów , dziwadłem wykorzystywanym przez oszusta do handlu cudownym specyfikiem , później trafił w ręce pozornie oświeconego członka naukowej społeczności by zostać , obok bliźniąt syjamskich , kolejnym eksponatem w jego gabinecie osobliwości , by w końcu stać się genialnym chirurgiem .

Akcja powieści toczy się pod koniec XVIII wieku , głównie w Anglii , ale również na morzu , w Paryżu , Berlinie i na rosyjskim dworze . Wraz z naszym bohaterem odwiedzimy jarmarki , mieszkamy w magnackiej rezydencji , bierzemy udział w bitwie morskiej , z mozołem brniemy przez śniegi gdzieś w Rosji , schodzimy do piekła w szpitalu Bedlam , by w końcu odnaleźć spokój na cichej plebanii , podziwiając piękno angielskiej wsi .

Powieść obfituje w prawdziwie realistyczne opisy , pamiętajmy , że jest to osiemnasty wiek , wiek rozumu , ale także wiek ciemnoty . „ Przemyślny ból „ czyta się jak skrzyżowanie powieści przygodowej z naturalistyczną , magiczny realizm swobodnie przeplata się tu z pospolitością i brzydotą. .

Dyer jest niejednoznaczną postacią . Ambitny i bezwzględny . Inny . Obcy . Wyjątkowy . Raczej mu współczujemy niż podziwiamy . Ze względu na jego przerażający dar , ponieważ nie znał ani strachu , ani wahania mógł stać się wielkim chirurgiem . Ale jak sam stwierdza znacznie później , po swym odrodzeniu , ludzie nie szukali u niego pocieszenia . Był jak magik , naprawiający ich zmiażdżone ciała , nie dbając o ich dalszy los , widząc w nich tylko mieszaninę pogruchotanych kości i zepsutego mięsa .

Początkowo jego nieczułość i arogancja budzi w nas mieszaninę współczucia i odrazy . Ale gdy traci dawną moc , gdy jego ciało w końcu przypomina sobie wszystkie urazy i złamania , kiedy drży z bólu i zimna , gdy staje się taki jak reszta z nas , nie bójmy się tego powiedzieć , kiedy w końcu staje się człowiekiem , dopiero wtedy patrzymy ze zrozumieniem na jego kruche i złamane ciało . Chociaż w rzeczywistości , do samego końca pozostaje dla nas zagadką , i to my , czytelnicy , musimy odpowiedzieć sobie na pytanie czego świat potrzebuje najbardziej - dobrego , zwykłego człowieka czy geniusza z sercem jak kawał lodu .

James Dyer jest niebezpiecznym człowiekiem . Jest niebezpieczny bo mu nie zależy . A tacy ludzie zawsze są niebezpieczni . Obdarzony szczególnym darem czy też przekleństwem – nie odczuwa bólu , zarówno fizycznego jak i emocjonalnego . I stąd jego brak empatii , odrobiny współczucia i troski , zwykłego ludzkiego pokrewieństwa . Tego czegoś co czyni nas ludźmi...

Mam problem z „ Profesorem Stonerem „ i mam problem z Williamem Stonerem . Chociaż całkiem możliwe , że jest to jeden i ten sam problem.

Na okładce można przeczytać słowa Toma Hanksa , że jest to najlepsza powieść jaką kiedykolwiek czytałam . Szanowny Panie Hanks ośmielam się twierdzić , że nie zna mnie Pan wcale . To nie znaczy , że „ Profesorł Stoner „ kompletnie mi się nie podobał , ale chyba jednak nie byłam właściwym czytelnikiem .

Narracja jest płaska i utrzymana na jednej nucie , jednej melodii . Początkowo ten spokojny i beznamiętny głos opowiadający o życiu Stonera wydawał mi się kojący , ale na dłuższą metę było to męczące i nużące . Nie mogłam rozróżnić czy William Stoner to swego rodzaju filozof , który wie , że życie jest jakie jest i ze stoickim spokojem przyjmuje wszystko , co przynosi mu los . Czy może to tylko bierność , a Stoner rodzaj masochistycznego Hioba proszącego o więcej porażek w życiu .

Tej powieści brakuje życia choć autor prowadzi nas przez czterdzieści kilka lat życia Stonera ; brakuje pasji chociaż powiedziano nam jak żarliwym nauczycielem był Stoner ; brakuje głębi i szczegółowej refleksji chociaż Williams wprowadził na karty powieści kilkanaście osób , wszyscy oni wydali mi się jednowymiarowi .

Czytając , przez większość czasu czułam się manipulowana . Jak gdyby autor był ciekaw ile nieszczęść może rzucić na Stonera by poruszyć czytelnika . Nieudane małżeństwo , jędzowata żona , brak jakiś wybitnych sukcesów w pracy , romans , choroba . Ale tam , gdzie autor oczekiwał , że mnie wzruszy ja wręcz oczekiwałam , że spali jeszcze bibliotekę Stonera by przypieczętować jego los . Jak powiedziałam , ta powieść nie poruszyła we mnie czułej struny . Niestety .

Mam problem z „ Profesorem Stonerem „ i mam problem z Williamem Stonerem . Chociaż całkiem możliwe , że jest to jeden i ten sam problem.

Na okładce można przeczytać słowa Toma Hanksa , że jest to najlepsza powieść jaką kiedykolwiek czytałam . Szanowny Panie Hanks ośmielam się twierdzić , że nie zna mnie Pan wcale . To nie znaczy , że „ Profesorł Stoner „ kompletnie mi...

Pewnego razu była sobie złotowłosa dziewczynka . Była uroczym i delikatnym stworzeniem , a na imię miała Lizinka . Ładnie , prawda? Nie zdała egzaminu do szkoły teatralnej , ponieważ w oczach szacownej komisji egzaminacyjnej była zbyt mało ekspresyjna , cokolwiek to znaczy . Oblała też egzamin do gimnazjum klasycznego , gdyż była zbyt ładna , cokolwiek ...

Podczas gdy ojciec był zmieszany , a matka z rozpaczy rwała włosy z głowy , dziewczynka pozostała dziwnie niewzruszona całą sytuacją . Ale szczęśliwym zbiegiem okoliczności przed Lizinką otworzyły się całkiem nowe horyzonty . Drodzy rodzice , możecie odetchnąć z ulgą . Jak się okazało była jeszcze jedna szkoła i właśnie prowadziła nabór . Poszukiwała uczniów o szczególnych cechach - mają mieć uspokajający wpływ na innych . Spójrzcie na Lizinkę . Wymarzona kandydatka . Jaka to szkoła ? Hmm , cóż , dla katów . Och , dajcie spokój , nie róbcie scen . Mogło być gorzej . W każdym razie Lizinka zdała egzaminy śpiewająco ( karp i kura odegrali tu kluczową rolę ) i rozpoczęła naukę katowskiego rzemiosła .

„Kacica „ to sardoniczna , ociekająca czarnym humorem satyra na komunizm , biurokrację , czeski konformizm ; na przemian groteskowa i przerażająca , gdzie śmierć nierozerwalnie przeplata się z erotyzmem . Lizinka , ze swym wyglądem niewiniątka , niemalże od niechcenia , doprowadza mężczyzn do szaleństwa . Tracą dla niej głowę . Dosłownie . Powieść , mimo tematu , a może ze względu na to , jest cudownie prześmiewcza i odświeżająca . I bardzo pouczająca ( nie twierdzę , że tego potrzebujecie , ale po przeczytaniu możecie posiąść całkiem sporą wiedzę w sztuce zabijania ).

Pewnego razu była sobie złotowłosa dziewczynka . Była uroczym i delikatnym stworzeniem , a na imię miała Lizinka . Ładnie , prawda? Nie zdała egzaminu do szkoły teatralnej , ponieważ w oczach szacownej komisji egzaminacyjnej była zbyt mało ekspresyjna , cokolwiek to znaczy . Oblała też egzamin do gimnazjum klasycznego , gdyż była zbyt ładna , cokolwiek ...

Podczas...