Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kiedy na Instagramie zobaczyłam zapowiedź książki "Lękowi. Osobiste historie zaburzeń" Arkadiusza Lorenca wiedziałam, że musi ona stanąć na moim regale. Po zakupie nie zasiliła stosu hańby (u mnie zazwyczaj tak się dzieje z nowymi książkami), ale została od razu przeczytana. A dokładniej mówiąc, pochłonięta.

Ten reportaż (nie poradnik!) podzielony jest na dwie części. W pierwszej, zatytułowanej "Lęk", autor przybliża pojęcie zaburzeń lękowych. Robi to na przykładzie osobistych przeżyć. Pisze o tym, jak trudno zdiagnozować lęk, bo daje on objawy somatyczne. Kiedy wykluczymy już inne choroby, dostanie się do psychologa czy psychiatry wiąże się z wielomiesięcznym oczekiwaniem na wizytę. Jako przykład znanej osoby zmagającej się z tym zaburzeniem, autor podaje Juliana Tuwima.

Drugą część książki stanowią osobiste historie osób lękowych. Ich zmagania z atakami paniki, mutyzmem, fobiami, OCD, traumami... Życie, z którego nie mogą w pełni korzystać. Cierpią oni oraz ich bliscy.

Reportaż Arkadiusza Lorenca czytałam ze łzami w oczach. Dlaczego? Ponieważ odnalazłam tam siebie. Nie wstydzę się swoich zaburzeń lękowych, bo to nie moja wina, że je mam. Czytanie o tym, czego na co dzień doświadczam, było niezwykle trudne, ale i bardzo potrzebne.

Myślę, że "Lękowi" nie jest pozycją dla każdego. Jeśli ktoś ma szczęście i nie cierpi na zaburzenia lękowe, nigdy chorego nie zrozumie. Ta książka może mu tylko przybliżyć problematykę. Dla osób lękowych - lektura obowiązkowa, dla pozostałych - ciekawy reportaż. Polecam!

Kiedy na Instagramie zobaczyłam zapowiedź książki "Lękowi. Osobiste historie zaburzeń" Arkadiusza Lorenca wiedziałam, że musi ona stanąć na moim regale. Po zakupie nie zasiliła stosu hańby (u mnie zazwyczaj tak się dzieje z nowymi książkami), ale została od razu przeczytana. A do...

Rozwiń

Zwiń

Mówi się, że żeby kogoś poznać, trzeba zjeść z nim beczkę soli. Często nawet po tej przysłowiowej beczce, bliska osoba potrafi nas niemiło zaskoczyć. W książce "Zanim mój mąż zniknie" Selja Ahava opisała historię, w której bohaterka zostaje postawiona przez męża pod ścianą.

Czterdziestoletni mężczyzna zapragnął zostać kobietą. Oznajmia to żonie i oczekuje nie tylko pomocy w przemianie, ale też pełnej akceptacji. Już samo doradztwo w kwestii makijażu i stroju przychodzi jej z trudem. Nie może jednak zakazać mężowi zmiany płci, tym bardziej, że jak twierdzi, od zawsze o tego pragnął.

Równocześnie wyruszamy odkrywać nowe lądy z Krzysztofem Kolumbem. Ziemie gdzie dopływa, nie są tymi, o których odnalezieniu marzył. On jednak o tym nie wie. Te wyprawy pełne są pomyłek, trudności, ofiar... Wszystko okazuje się bardziej skomplikowane, niż mogłoby się wydawać.

Książka przeładowana jest emocjami. Żona, której ukochany mąż powoli znika, a zastępuje go obca kobieta. Przemiana następuje powoli. Kolejnym etapom zmiany płci, towarzyszą kolejne etapy zmian zachodzących w psychice bohaterki. Nie jest ona w stanie dzielić domu i życia z kimś, kto stał się jej obcy. Smutek wylewa się ze stron powieści niczym wezbrana rzeka z koryta.

Zestawienie odkrywania nowych kontynentów z tragedią głównej bohaterki nie jest oczywiste. Bo i sama książka do oczywistych nie należy. Z pewnością wymaga skupienia, analizowania, wyszukiwania podobieństw między dwoma historiami. To trudna lektura napisana ciekawym stylem.

Powieść "Zanim mój mąż zniknie" przemyca zarówno emocjonalną bombę, jak i wiedzę historyczną. Stanowi to dość specyficzną całość, która przypadła mi do gustu. Sprawdźcie czy i Wam się spodoba. Polecam!

Mówi się, że żeby kogoś poznać, trzeba zjeść z nim beczkę soli. Często nawet po tej przysłowiowej beczce, bliska osoba potrafi nas niemiło zaskoczyć. W książce "Zanim mój mąż zniknie" Selja Ahava opisała historię, w której bohaterka zostaje postawiona przez męża pod ścianą.

...

Rozwiń

Zwiń

Książki noblisty Williama Faulknera są dla mnie wyzwaniem. Dawno temu przeczytałam dwie i uznałam, że więcej nie dam rady. Jednak nakładem Wydawnictwa Znak ukazał się tytuł "Gdy leżę, konając" w nowym tłumaczeniu Jacka Dehnela. Postanowiłam sprawdzić, czy tym razem proza autora mnie zachwyci.

Addie, matka pięciorga dzieci, jest umierająca. Przez okno czuje zapach drewna i słyszy odgłosy pracy. To syn z wielką starannością robi trumnę. Kiedy kobieta umiera, nadchodzi czas wypełnienia jej ostatniej woli. Addie chciała być pochowana w innej miejscowości. Mąż i dzieci pakują trumnę z denatką na wóz i wyruszają w drogę. Niestety przez ulewne deszcze rzeka wezbrała i zniszczyła mosty. Wyprawa okazuje się trudniejsza niż zakładano.

Dzięki wieloosobowej narracji bliżej poznajemy członków rodziny. Sama Addie wypowiada się tylko raz, ale jest to przekaz tak dobitny i prawdziwy, że z całej książki właśnie te słowa zostaną ze mną na długo. Pozostałe postacie przeżywają śmierć najbliższej osoby inaczej, towarzyszą im inne emocje, a droga do miejsca pochówku matki okazuje się szansą na załatwienie swoich spraw.

Nie będę ukrywać, że czytanie tej książki odbrobinę mnie męczyło. Dużo czasu zajęło mi przestawienie się na niepowtarzalny styl pisarza, a niektóre fragmenty musiałam czytać dwukrotnie. Czy żałuję? Absolutnie nie! "Gdy leżę, konając" jest powieścią niezwykłą i ponadczasową, wymagającą skupienia, zatrzymania się, wyciszenia, spokoju...

Ludzkie dramaty w oparach odoru rozkładającego się ciała i w towarzystwie sępów. Mi to odpowiada. Jeśli Wam też, a przy okazji macie ochotę na klasykę amerykańskiej literatury, to wiecie co robić. Polecam!

Książki noblisty Williama Faulknera są dla mnie wyzwaniem. Dawno temu przeczytałam dwie i uznałam, że więcej nie dam rady. Jednak nakładem Wydawnictwa Znak ukazał się tytuł "Gdy leżę, konając" w nowym tłumaczeniu Jacka Dehnela. Postanowiłam sprawdzić, czy tym razem proza autora m...

Rozwiń

Zwiń

Reportaże nigdy mi się nie znudzą. Czasem trafiam na słabsze, ale Justyna Kopińska jeszcze mnie nie zawiodła. "Z nienawiści do kobiet" to książka, którą czytałam z dużym zainteresowaniem.

Już pierwszy reportaż pokazuje trudne i dramatyczne życie na przykładzie znanej wszystkim Violetty Villas. Takich historii jest więcej. Dziewczynka molestowana przez księdza, żołnierki przez przełożonego, olimpijka zmagająca się ze schizofrenią. Są też mężczyźni, którzy pomimo popełnionej zbrodni otrzymują niską karę - niewspółmierną do winy.

Po przeczytaniu książki nasuwa się jeden wniosek: Polska jest krajem, w którym kobiety traktowane są jak ludzie gorszej kategorii. Cały czas muszą coś udowadniać, walczyć o swoje racje i prawa, szukać sprawiedliwości. Są ofiarami patriarchatu.

Na końcu tego wyjątkowego zbioru reportaży, znajduje się wywiad Szymona Jadczaka z autorką. Wywiad bardzo ciekawy, przybliżający postać Justyny Kopińskiej i odsłaniający kulisy jej pracy. Prawdziwa perełka dla fanów.

Spotkałam się z opiniami, że reportaże zamieszczone w książce "Z nienawiści dla kobiet" są powierzchowne i nie wyczerpują tematu. Być może tak jest, ale dla mnie nie ma to znaczenia. Czyta się po prostu świetnie. Polecam!

Reportaże nigdy mi się nie znudzą. Czasem trafiam na słabsze, ale Justyna Kopińska jeszcze mnie nie zawiodła. "Z nienawiści do kobiet" to książka, którą czytałam z dużym zainteresowaniem.

Już pierwszy reportaż pokazuje trudne i dramatyczne życie na przykładzie znanej wszyst...

Rozwiń

Zwiń

Po przeczytaniu wyjątkowow dobrej książki, jaką są "Wrony" Petry Dvořákovej, przyszedł czas na "Jestem głód" tej samej autorki. Niestety okazała się ona jednym wielkim rozczarowaniem.

Z Basią jesteśmy od jej narodzin. Opowiada nam jak wyglądało dzieciństwo w emocjonalnie patologicznej rodzinie. Idealna siostra, przemoc psychiczna ze strony matki i fizyczna od ojca. Ucieczką jest klasztor, do którego dziewczynka wstępuje w wieku czternastu lat. Później był mąż, chory syn, romans i ona... anoreksja.

"Jestem głód" to w teorii kontynuacja "Wron". Ja jednak nie czułam, że czytam o tamtej, tak mi bliskiej Basi. Ta bohaterka od początku była mi obca i nie dażyłam jej sympatią, nie mówiąc już o współczuciu. Przykro mi to pisać, ale cieszę się, że książka jest krótka. Dzięki temu nie męczyłam się zbyt długo.

Nie spodziewałam się tak dużej uwagi poświęconej wierze i Bogu. Ten wątek wyjątkowo mnie drażnił i miał duży wpływ na ocenę całości. Zaintrygował mnie tylko aspekt psychologiczny jakim jest wpływ dzieciństwa na dorosłe życie.

Tak jak "Wrony" są lekturą obowiązkową, tak "Jestem głód" można sobie darować. I to Wam właśnie radzę. Przeczytajcie coś innego.

Po przeczytaniu wyjątkowow dobrej książki, jaką są "Wrony" Petry Dvořákovej, przyszedł czas na "Jestem głód" tej samej autorki. Niestety okazała się ona jednym wielkim rozczarowaniem.

Z Basią jesteśmy od jej narodzin. Opowiada nam jak wyglądało dzieciństwo w emocj...

Rozwiń

Zwiń

Do przeczytania książki "Łakome" Małgorzaty Lebdy zachęciła mnie tylko i wyłącznie okładka. Jest genialna! Nie wiedziałam czego mogę się spodziewać po wnętrzu. Czy jest ono równie dobre? Trudno to jednoznacznie określić.

Babcia Róża, dziadek, wnuczka i Ann - oto mieszkańcy domu w niewielkiej wsi Maj. Obok ubojnia dla zwierząt. Róża jest umierająca, ale wszystko co żywe lgnie do niej, a ona otacza się tym życiem. Dziadek nie chce zajmować się żoną, ucieka od choroby, wypiera ją. Wnuczka - narratorka, bierze na siebie wszystkie obowiązki związane z pielęgnacją babci.

W tej książce nie ma zbyt dużo akcji. Jest to raczej poetycki obraz relacji człowieka z naturą i czlowieka z człowiekiem. Piękno przyrody odgrywa tutaj bardzo dużą rolę. Piękno i zarazem makabryczność. Śmierć zabiera rośliny, zwierzęta, czai się pod domem babci Róży.

Momentami "Łakome" czyta się jak wiersz. Już po pierwszych zdaniach czuć, że autorka jest poetką. Jej nietuzinkową powieścią można się rozkoszować, zachwycać pięknem języka i niespiesznie płynąć na fali emocji. Krótkie rozdziały są dodatkowym atutem.

Jeśli chcecie przeczytać książkę napisaną pięknym poetyckim językiem, ale bez szybkiej akcji, polecam "Łakome" Małgorzaty Lebdy. Ostrzegam jednak, że nie każdemu przypadnie ona do gustu. Musicie przekonać się sami. Czytajcie!

Do przeczytania książki "Łakome" Małgorzaty Lebdy zachęciła mnie tylko i wyłącznie okładka. Jest genialna! Nie wiedziałam czego mogę się spodziewać po wnętrzu. Czy jest ono równie dobre? Trudno to jednoznacznie określić.

Babcia Róża, dziadek, wnuczka i Ann - oto mieszkańcy ...

Rozwiń

Zwiń

Annie Ernaux jest laureatką literackiej Nagrody Nobla 2022. Uznałam, że moim czytelniczym obowiązkiem jest lektura przynajmniej jednej książki autorki. Mój wybór padł na "Ciała".

Swoją niezwykle intymną opowieść Annie Ernaux zaczyna od roku 1963, kiedy to zaszla w ciążę. Ciążę niechcianą, nieplanowaną, niepotrzebną, przypadkową. Młoda dziewczyna nie widzi innego wyjścia, jak tylko aborcja. Jest ona jednak nielegalna. Dobrze, że istnieją osoby, które za odpowiednią opłatą, pomagają pozbyć się problemu.

Przenosimy się do roku 1956. Annie jest licealistką i pierwszy raz wyrywa się spod skrzydeł rodziców i zostaje opiekunką na letnich koloniach. Odkrywa swoją seksualność i nie stroni od męskiego towarzystwa. Autorka pisze tutaj o sobie z perspektywy obserwatorki; tak jakby w tamtym okresie była dla siebie obcą osobą.

Na koniec krótka historia romansu ponad pięćdziesięcioletniej Annie Ernaux z o trzydzieści lat młodszym mężczyzną. Dużo tutaj rozważań nad sensem trwania w takiej relacji oraz o związanych z tym niedogodnościach. Choć oczywiście autorka czerpie z niej przyjemność.

Nigdy wcześniej nie czytałam nic napisanego takim stylem. Książki, gdzie wydarzenia przeplatane są tak dużą dawką przemyśleń. Siła rozważań, a także bezpośredniość i swego rodzaju bezwstydność powodują, że wchodzi się do świata autorki nie tylko z butami, ale też na sto procent. W trakcie czytania nie ma miejsca na nic innego. Dzieje się magia.

Wspomnienia Annie Ernaux przeczołgały mnie emocjonalnie, a pierwsza część przyprawiła o czysto fizyczny ból. Cudowna, ambitna, wyjątkowa pozycja, której autorka bez żadnych wątpliwości zasłużyła na Nagrodę Nobla. Jej stylu i opowieści nie sposób zapomnieć. Gorąco polecam "Ciało". Czytajcie!

Annie Ernaux jest laureatką literackiej Nagrody Nobla 2022. Uznałam, że moim czytelniczym obowiązkiem jest lektura przynajmniej jednej książki autorki. Mój wybór padł na "Ciała".

Swoją niezwykle intymną opowieść Annie Ernaux zaczyna od roku 1963, kiedy to zaszla w ciążę. Ci...

Rozwiń

Zwiń

Statystyki pokazują, że co roku w Polsce ginie ponad dziesięć tysięcy osób. Dziennikarz, reżyser i scenarzysta filmów dokumentalnych, autor Szymon J. Wróbel pochylił się nad tym tematem w książce pt. "Zawieszeni. O zaginionych i ludzich, którzy ich szukają". A ja przytuliłam ten reportaż do serca. Dosłownie i w przenośni.

Część pierwsza książki zatytułowana jest "Zaginieni". Znajdują sie w niej historie osób, o których mówiła cała Polska. Najbliżsi szukali ich na wszystkie możliwe sposoby. Odkąd pojawiły się media społecznościowe, łatwiej dotrzeć z informacją o zaginionym do dużej liczby odbiorców. Pomimo tego, przedstawione historie nie znalazły szczęśliwego zakończenia.

Druga część to "Poszukiwacze". Tutaj przeczytacie o grupach, jednostkach i psach na co dzień zaangażowanych w akcje poszukiwawcze. Myślę, że każdy zna Fundację ITAKA, Archiwum X czy program telewizyjny "Ktokolwiek widział, ktokolwiek wie..." choćby z nazwy. Autor przybliża metody zatrudnionych tam osób i przede wszystkim wyjaśnia jakie kroki należy podjąć, aby szanse na odnalezienie bliskiej osoby były jak największe.

Książkę "Zawieszeni" czytałam z bólem serca. Szczególnie pierwsza część wzbudziła we mnie silne emocje. Trudno wyobrazić sobie co czuje rodzina osoby, która wyszła z domu i słuch po niej zaginął. Obyśmy nigdy nie musieli tego doświadczyć.

Polecając ten reportaż nie mogę nie wspomnieć, iż część dochodu ze sprzedaży zostanie przekazana Fundacji ITAKA. Jej pracownicy zajmują się nie tylko poszukiwaniem, ale również ogólnie pojętą problematyką zaginięć. Wspierają rodziny na każdym etapie poszukiwań, a to bardzo ważne. Kupujcie książkę i czytajcie. Polecam!

Statystyki pokazują, że co roku w Polsce ginie ponad dziesięć tysięcy osób. Dziennikarz, reżyser i scenarzysta filmów dokumentalnych, autor Szymon J. Wróbel pochylił się nad tym tematem w książce pt. "Zawieszeni. O zaginionych i ludzich, którzy ich szukają". A ja przytuliłam ten ...

Rozwiń

Zwiń