Choć autor nie napisał nic ponadto co napisali już inni autorzy (a więc nic odkrywczego) to książkę należy polecić ze względu na dwa aspekty: perspektywę i obiektywizm historyczny. W pierwszym aspekcie znakomicie sprawdza się ukazanie dwóch morderczych reżimów 4-tej, 5-tej i 6-tej dekady XX wieku oraz innych pomniejszych wykonawców masowych mordów (nacjonaliści ukraińscy) w obszarze pomiędzy Wartą, płd. wybrzeżem Bałtyku, płn. Karpatami, i linią Leningrad- przedmieścia Moskwy-Stalino (Donieck), gdzie zamordowano w krótkim czasie największą ilość ludzi w historii świata (nie licząc zgonów spowodowanych chorobami, zsyłką na Sybir, czy roboty w III Rzeszy). Autor chronologicznie przybliża mordercze efekty obsesji Stalina i ewolucję planów Hitlera w miarę postępów armii niemieckiej, w zakresie zabójczej polityki wobec podbitych terenów. A treść odbiega od tak często podnoszonej przez europejskich historyków egzaltacji nad losem własnego narodu (umniejszaniem win albo nadawanie znaczenia cierpieniom - zależnie czy taki autor reprezentuje naród agresora czy podbitego), co w konsekwencji daje nam obiektywny obraz ludobójstw tamtych czasów.
Znakomita pozycja, ale... w książce brakowało mi jednego. Choć autor opisuje przejęcie władzy w Polsce przez komunistów i ich semantyczną ekwilibrystykę w odpowiedzi na antysemickie nagonki Stalina, to zupełnie pominął 100 tys. ofiar, zamordowanych przez NKWD i polskich komunistów w l. 1944-1955 żołnierzy AK, NZS i WiN. I w tym miejscu "pozdrawiamy" profesora Baumana.

Choć autor nie napisał nic ponadto co napisali już inni autorzy (a więc nic odkrywczego) to książkę należy polecić ze względu na dwa aspekty: perspektywę i obiektywizm historyczny. W pierwszym aspekcie znakomicie sprawdza się ukazanie dwóch morderczych reżimów 4-tej, 5-tej i 6-tej dekady XX wieku oraz innych pomniejszych wykonawców masowych mordów (nacjonaliści ukraińscy) w...