Tak to już jest, że rozprawianie o ważnych i „oczywistych oczywistościach” przybiera najczęściej formę banalną, żeby nie powiedzieć naiwną. Podobny los stał się udziałem „Chaty” W. Paula Younga. Kiedy zatopiłam się w lekturze, co i rusz towarzyszyła mi myśl, że fabuła jest skonstruowana niczym prosty scenariusz dla takich, co to wszystko trzeba im łopatą do głowy oraz, że chwyty autora próbującego ucieleśnić Boga, to tanie sztuczki po których wizja Taty miesza mi się z Mammy z „Przeminęło z wiatrem” i z Wyrocznią z „Matrixa”. Niemniej, jak wspomniałam wyżej, zatopiłam się w lekturze i cieszę się, że zupełnie przypadkiem, ale jednak dane mi było się z nią zapoznać. Autor, mimo formy, którą odbieram raczej krytycznie, przypomina czytelnikowi o ważnych i poważnych sprawach. Nie chcę się tu rozpisywać o jego przesłaniu nt. miłości czy szacunku względem bliźniego i siebie samych, znane wszem wobec i każdemu z osobna do tego stopnia, że większość populacji traktuje je jako niezauważalny truizm. Do głębszego zastanowienia sprowokowało mnie raczej to, co autor ma do powiedzenia w kwestii relacji między Bogiem a ludźmi. Z pewnym zdziwieniem skonstatowałam, że w większości to, co widzę wkoło siebie, to nie są żadne relacje z Bogiem lecz zachowania zredukowane do pustych formułek i rytuałów, którym wierni oddają się w określonych godzinach, niczym godzinach urzędowania, po czym wracają do swoich o wiele ważniejszych spraw a Boga zostawiają w świątyni. Young podpowiada nam, a szczerze przyznam do mnie to przemawia, iż Chrystus powinien być z nami w każdej minucie życia. W naszych sercach. Nie znaczy to jednak, by nazywać jego imieniem wszystkie ulice i obwieszać symbolami religijnymi każdą ścianę waląc przy tym po głowie tego, komu pomysł się nie podoba. Co więcej, w książce znajdziemy zachętę do życia we wspólnocie, w której możemy prawdziwie się realizować i czuć szczęśliwymi, co przypomina mi czytany kiedyś szkic o komunitarianach, tłumaczony przez Pawła Śpiewaka. Żyj z innymi i dla innych, tak to by można w skrócie podsumować. Mam też skojarzenia z filozofią dialogu, do zapoznania się z którą, podobnie jak z „Chatą”, entuzjastycznie zachęcam.

Tak to już jest, że rozprawianie o ważnych i „oczywistych oczywistościach” przybiera najczęściej formę banalną, żeby nie powiedzieć naiwną. Podobny los stał się udziałem „Chaty” W. Paula Younga. Kiedy zatopiłam się w lekturze, co i rusz towarzyszyła mi myśl, że fabuła jest skonstruowana niczym prosty scenariusz dla takich, co to wszystko trzeba im łopatą do głowy oraz, że...