Tom piąty wprowadza parę postaci, które potem będą stałymi elementami serii. Jak wypada ich debiut?

W pierwszej historii czyli "Lisie Żegnalisie" Aralka spotyka tytułowego psotnego lisa. Dosyć nietypowo jak na tę serię nie jest to jedynie zbiór gagów, ale historyjka z pewnym morałem. Pojawia się tu też częsty w kulturze japońskiej motyw lisów jako japońskich stworzeń.

W następnej opowieści czyli "Skąd ta mała się urwała" debiutuje Grzybasia Genowefa Sałatkowska, mała dziewczynka, które potem stale przewijać w serii. Jej spotkanie z Aralką przypominało mi trochę książeczki o dzieciach w stylu "Przygód Mikołajka", gdzie młodzi bohaterowie niewinnie psocą i kierują się własną logiką. Tutaj niestety niepotrzebnie zahaczono o kloaczny humor, który psuje dobre wrażenie.

Z koli "Bój się policjantek" skupia się na policjantce Polly znanej z "Wielkiej draki w grochowym salonie" z poprzedniego tomu. Tutaj pokazane jest jej specyficzne podejście do swoich obowiązków, co doprowadza do konfliktu z doktorem Spadkowskim. Niestety opowieść kończy się zanim naprawdę się rozwinęła. Uważam, że lepiej ten motyw pokazano w wersji animowanej.

W "S.O.S. dla Ziemi" debiutują kolejne dwie stałe postacie w serii - kosmita Śmieszko Wielki oraz jego doradca. Humor opierający się na pewnych szczegółach anatomicznych obcych jest bardzo ryzykowny ale tutaj nawet nie obrzydza. Całkiem zabawne jest też zakończenie. Jest to najlepsza historyjka w tomie.

Spory potencjał miała opowieść "Aralko wróć!", w której bohaterka zaczyna zachowywać się podejrzanie grzecznie. Początkowo w całkiem udany sposób pokazane jest jak jej nowa wersja wpływa na mieszkańców. Niestety nie do końca udało się uzasadnić czemu tak naprawdę postaciom zależy na powrocie dawnej Aralki.

Ostatnia historia czyli "Witaj wyspo cudów" to tak naprawdę jedynie połowa historii. Doktor Spadkowski i Aralka udają się na tytułową wyspę w poszukiwaniu składnika potrzebnego do eliksiru miłosnego. W całkiem pomysłowy sposób udało się pokazać niezwykłą wyspę, chociaż urwanie akcji nie robi tutaj zamierzonego wrażenie ze względu na bardzo oklepane zagrożenie.

Dopiero na etapie tego tomu zauważyłem jak bardzo okładki są dopracowane graficznie w porównaniu z poszczególnymi historyjkami. Doceniam, że w tle przewijają się pewne dowcipy na poszczególnych kadrach, ale czasami niektóre sceny mogły być bardziej dopracowane.

Tym razem część historyjek bardziej przypadła mi do gustu niż zazwyczaj. Szkoda, że niektóre są zbyt krótkie, aby w pełni wykorzystać potencjał. Rozbicie poszczególnych opowieści na więcej części to moim zdaniem dobre rozwiązanie w tym przypadku.

Tom piąty wprowadza parę postaci, które potem będą stałymi elementami serii. Jak wypada ich debiut?

W pierwszej historii czyli "Lisie Żegnalisie" Aralka spotyka tytułowego psotnego lisa. Dosyć nietypowo jak na tę serię nie jest to jedynie zbiór gagów, ale historyjka z pewnym morałem. Pojawia się tu też częsty w kulturze japońskiej motyw lisów jako japońskich stworzeń.

W...