Początkowo zastanawiałam się co mnie tak urzekło w poprzednim tomie. W tym tego nie widziałam. Zaczęły drażnić mnie powtórzenia, tak samo jak w Akademii Mitów. Ciągle i ciągle o tym samym. O martwym Fletcherze czy o zamordowanej rodzinie. Nudziło mnie, czytałam po kilka stron i zostawiałam bo miałam dość, aż w końcu zawiesiłam na dobre. Ogarnęło mnie ogólne zniechęcenie do czytania. I jak to zawsze bywa, któregoś dnia rozpaliłam się na nowo. Zabrałam się za ciąg dalszy i wsiąkłam. Znów mnie wciągnęło i zafascynowało. Znów dostrzegłam to coś. Tak już jest, że w zależności od nastawienia i nastroju ta sama książka raz się spodoba a raz nie.
Donovana od początku uwielbiałam. Miałam nadzieję, że się przełamie, ale w tym tomie spisałam go na straty.
Zastanawiałam się czy wspomniany na początku Oven da radę zając jego miejsce, wątpiłam w to do czasu przyjęcia u Mab. Tam swoją postawą i późniejszą też wkradł się w moje łaski.

Początkowo zastanawiałam się co mnie tak urzekło w poprzednim tomie. W tym tego nie widziałam. Zaczęły drażnić mnie powtórzenia, tak samo jak w Akademii Mitów. Ciągle i ciągle o tym samym. O martwym Fletcherze czy o zamordowanej rodzinie. Nudziło mnie, czytałam po kilka stron i zostawiałam bo miałam dość, aż w końcu zawiesiłam na dobre. Ogarnęło mnie ogólne zniechęcenie do...