Mniej więcej w połowie lektury "Stu lat samotności" zdałem sobie sprawę, że rzeczy przez nią opisywane powinny mnie obrzydzać. A jednak tego nie robiły. Ogólnie rzecz biorąc opowieść miała formę gawędy człowieka, którego nic nie dziwi - od kazirodztwa po wniebowzięcie. Trzeba przyznać, że realizm tej książki rzeczywiście jest "magiczny", i to zarówno w kwestii stylu, jak i wydarzeń. Pojawiają się zarzuty, że książka ta nie ma głównego bohatera, dla mnie jednak była nim Urszula - dopóki była w stanie zawiadywać domem, wszystko układało się dobrze. Być może rzeczywiście prawdą jest, że forma "Stu lat samotności" przypomina nieco telenowelę, ale książka ta przekazuje jakąś uniwersalną, lecz niebanalną!, prawdę, ukrytą gdzieś głęboko między kartkami, ledwie wyczuwalną, a jednak niezaprzeczalną. Samotność nie jest ukazana w sposób dramatyczny - przez całą lekturę udaje nam się ją jednak wyczuć. Dlatego - mimo wszystko - jest to powieść o samotności i w pewien sposób o małości ludzkiej egzystencji.
Aż żal odkładać tę książkę na półkę...

Mniej więcej w połowie lektury "Stu lat samotności" zdałem sobie sprawę, że rzeczy przez nią opisywane powinny mnie obrzydzać. A jednak tego nie robiły. Ogólnie rzecz biorąc opowieść miała formę gawędy człowieka, którego nic nie dziwi - od kazirodztwa po wniebowzięcie. Trzeba przyznać, że realizm tej książki rzeczywiście jest "magiczny", i to zarówno w kwestii stylu, jak i...