Z zapartym tchem sięgnąłem po ostatni tom przygód ekipy Kelsiera. W dwóch poprzednich mnożyły się tajemnice i zagadki, aż w końcu nadszedł czas, by Brandon Sanderson swe odsłonił karty. Jak to już bywa w wypadku wszelkich sag - napięcie narasta, a oczekiwania względem ostatniego tomu są najwyższe.

Po upadku Ostatniego Imperium popiół co raz gęściej spada z nieba dławiąc florę, a gęste mgły zabijają ludzi. Zagłada jest blisko. Studnia Wstąpienia okazała się więzieniem Zniszczenia, boskiej siły, której nic teraz nic nie stoi na przeszkodzie przez unicestwieniem życia.
Nie lada wyzwanie stoi przed cesarską parą Elendem i Vin Venture. Bohaterowie wraz z wiernymi przyjaciółmi z ekipy Kelsiera podejmują się zadania zatrzymania mechanizmu zagłady. Wydawałoby się, że próbują dokonać niemożliwego. A co jeśli Ostatni Imperator przewidział własną śmierć i przygotował na ewentualność powrotu Zniszczenia ? Wyścig z czasem w poszukiwaniu wskazówek do wyzwolenia mocy Zachowania może okazać się ocaleniem lub śmiertelną pułapką.


W tej trylogii najbardziej urzekła mnie kreacja świata, toteż liczyłem na spójne i konsekwentne wyjaśnienie zasad świata allomancji i feruchemii. Interesowało mnie jak poradzą sobie moi ulubieńcy oraz jakie nowe postacie zostaną wprowadzone na scenę. Tutaj się nie zawiodłem, kolejne dziesiątki i setki stron popędzały wskazówki zegara. Lektura była równie szybka i przyjemna jak w wypadku poprzednich tomów.
Jednak od zachwytu byłem raczej odległy, z racji nie wykorzystania pewnego potencjału, który wygenerował autor, w poprzednich częściach trylogii. W tym miejscu mam zarzuty dotyczące braku rozszerzenia wątków postaci, jakby się zdawało kluczowych dla fabuły. "W zamian" mamy w moim odczuciu nudne i dłużące się retrospekcje głównych bohaterów. Ich motywacje mimo jednoznaczności szwankują, momentami uderza wręcz porażająca naiwność myśleniu i działaniu.
Po lekturze wszystkich części utwierdziłem się w przekonaniu, że zdecydowanie najmocniejszą stroną tej trylogii jest ars arcanum świata Zrodzonych z Mgieł.
Wysuwający się na pierwszy plan wątek walki dobra ze złem jest bardzo schematyczny, choć autor próbuje go "uniejednoznacznić" i tak wszystko kończy się zgodnie z przewidywaniami.
Jak już ktoś wcześniej wspomniał, zabrakło znanego ze wcześniejszych tomów humoru, dodającego uroku światu mgieł i popiołu. Intencją autora było chyba zwiększanie surowości środowiska w kolejnych tomach... (coś jak J.K. Rowling w Harrym Potterze ?) Jeśli tak, nie wyszło to do końca pozytywnie. Chociaż czytając "Bohatera Wieków" nie miałem już tego wrażenia, które udzieliło mi się w czasie lektury "Z mgły zrodzonego", że sięgnąłem po "dziewczęcą" fantastykę w stylu "Świata czarownic" Andre Norton.

Czas na krótkie podsumowanie...

Zalety:
+ oryginalność świata
+ łatwa w odbiorze
+ szybka w lekturze

Wady:
- kreacja bohaterów
- niewykorzystany potencjał

Trylogię "Z mgły zrodzonego" oceniłbym na 7 z plusem. "Bohater wieków" zasługuje jednak na mocne 6.

Z zapartym tchem sięgnąłem po ostatni tom przygód ekipy Kelsiera. W dwóch poprzednich mnożyły się tajemnice i zagadki, aż w końcu nadszedł czas, by Brandon Sanderson swe odsłonił karty. Jak to już bywa w wypadku wszelkich sag - napięcie narasta, a oczekiwania względem ostatniego tomu są najwyższe.

Po upadku Ostatniego Imperium popiół co raz gęściej spada z nieba dławiąc...