Pierwsza książka Borysa Jelcyna, wydana jeszcze przed jego prezydenturą. Jeśli autor nie wchodzi w detale polityki, to opowiada całkiem ciekawie: dzieciństwo, szkolne perypetie, anegdoty o tym, jak budował dziadkowi banię na podwórzu, jak stracił palce u lewej dłoni, jak rozbierali dom itd. Jawi się jako człowiek skromny, pracowity, uparty i szczery. Widzi rozwarstwienie społeczne, dysproporcje w posiadanym przez Rosjan majątku, i chce z tym walczyć, coś zmienić.
Słabszą stroną są przemówienia polityczne Jelcyna oraz jego dość emocjonalne opisy polityki radzieckiej. Rozliczanie Breżniewa, Gorbaczowa, Politbiura, całej wierchuszki, która go nienawidziła i uprzykrzała mu życie i karierę - bardziej brzmiało jak przemówienia na wiecu albo elementy kampanii wyborczej niż literatura.
No i niestety wydanie jest bardzo bylejakie. Niby w stopce redakcyjnej widnieje nazwisko korektora, ale książka jest pełna błędów. Są dziesiątki literówek, błędów ortograficznych i interpunkcyjnych, co przeszkadza i utrudnia odbiór słów Jelcyna. Myślę, że ponowne, dobre wydanie "Wyznań", może nawet w nowym tłumaczeniu, zyskałoby o wiele wyższą jakość i ocenę.

Pierwsza książka Borysa Jelcyna, wydana jeszcze przed jego prezydenturą. Jeśli autor nie wchodzi w detale polityki, to opowiada całkiem ciekawie: dzieciństwo, szkolne perypetie, anegdoty o tym, jak budował dziadkowi banię na podwórzu, jak stracił palce u lewej dłoni, jak rozbierali dom itd. Jawi się jako człowiek skromny, pracowity, uparty i szczery. Widzi rozwarstwienie...

Jedna z pięciu najśmieszniejszych rzeczy na świecie.

Jedna z pięciu najśmieszniejszych rzeczy na świecie.

Te jego nieszczęsne "wyznania" to prawdziwy koszmar. Czyta się to zapewne gorzej niż stenogramy z obrad partii w jakimś zapadlym obwodzie Związku Radzieckiego. Bezmyślne, bezrefleksyjne, bez nadziei na jakąkolwiek ciekawą anegdotkę...na szczęście zapłaciłem za to dzieło okrągłą złotówkę na straganie w podziemiach dworca Śródmieście.

Te jego nieszczęsne "wyznania" to prawdziwy koszmar. Czyta się to zapewne gorzej niż stenogramy z obrad partii w jakimś zapadlym obwodzie Związku Radzieckiego. Bezmyślne, bezrefleksyjne, bez nadziei na jakąkolwiek ciekawą anegdotkę...na szczęście zapłaciłem za to dzieło okrągłą złotówkę na straganie w podziemiach dworca Śródmieście.

W sumie nie polecam tej książki, chyba że kogoś szczególnie interesują wybory deputowanych ludowych w Moskwie, które są tutaj przewodnim wątkiem przerywanym retrospekcjami ułożonymi chronologicznie. Cóż, dowiadujemy się paru ciekawych rzeczy na przykład tego, że Jelcyna prawie utopił pijany pop w chrzcielnicy, ale to mi nie wystarcza. Jak dla mnie największą wadą tej książki jest to, iż kończy się w 1990 roku, kiedy Jelcyn zaczynał naprawdę coś znaczyć. Kolejnym minusem jest to, że Jelcyn napisał sobie laurkę i często wspomina o tym jak go rzekomo mają uwielbiać robotnicy. Może i to jest prawda, ale jak dla mnie nie brzmiało to wiarygodnie. Jednak gdy sięgałem po tę książkę mnie osobiście zastanawiało jak Jelcyn odniesie się do tego nieszczęśliwego wypadku w zarządzanym przez siebie Świerdłowsku, gdzie z laboratorium wydostały się wirusy hodowane w ramach broni biologicznej. Nawet tego nie opisał. Daje dwie gwiazdki, bo bądź co bądź znalazły się w tej pozycji interesujące fakty, które pomogły mi przez nią przebrnąć.

W sumie nie polecam tej książki, chyba że kogoś szczególnie interesują wybory deputowanych ludowych w Moskwie, które są tutaj przewodnim wątkiem przerywanym retrospekcjami ułożonymi chronologicznie. Cóż, dowiadujemy się paru ciekawych rzeczy na przykład tego, że Jelcyna prawie utopił pijany pop w chrzcielnicy, ale to mi nie wystarcza. Jak dla mnie największą wadą tej...