Mityczny Neil Gaiman

Trudno omówić część Sandmana, o której mówi się, że jest najlepsza. Tym bardziej, że liczni uważają, że Sandman to w ogóle najlepsze, co Gaiman stworzył. Oznacza to więc, że próbuję Wam właśnie omówić najlepszą rzecz Gaimana. Idąc dalej - wiadomo, że Gaiman to jeden z najgenialniejszych twórców na świecie. Próbuję więc omówić Wam coś naprawdę fenomenalnego. Będzie trudno. Zgadzacie się chyba.

Kiedy czytam blurby, wstępy, omówienia czy cokolwiek innego pełnego achów i ochów, to zaraz cały się jeżę, bo czuję, że ktoś próbuje mnie oszukać i wcisnąć mi coś, co jest nic nie warte. Przecież przeżyłem już wiele lat, o wiele za dużo, żeby dać się złapać na takie tanie chwyty. Pomimo tego wziąłem się za dziewiątą część Sandmana zatytułowaną Panie Łaskawe. Przecież nie miałem wyjścia, bo to Gaiman, bo to Sandman. I co? I złapało mnie bardzo mocno.

Moja miłość do twórczości Gaimana jest Wam dobrze znana. Jeśli chodzi o Sandmana, omówiłem Wam szóstą część. Rozpływałem się wtedy nad nią. Jak będzie z częścią dziewiątą, niby tą najlepszą? Jak ją odebrałem? Co czułem podczas czytania?

Krótko mówiąc - jestem zachwycony! To jest naprawdę najlepsza część Sandmana! A w twórczości Gaimana umieściłem ją na drugim miejscu, zaraz po Amerykańskim Bogach.
Bo i Sandman, a dziewiątka Sandmana zwłaszcza, wygląda jak preludium do Amerykańskich Bogów. Mamy tu podobny motyw, czyli bogów chodzących po naszym świecie, którzy żyją wśród ludzi, często nie zwracając na nich uwagi. Bo ludzie to przecież tylko pionki w ich grze. W Amerykańskich Bogach Gaiman poszedł o krok dalej – są tam bogowie, którzy zostali zapomniani, odrzuceni i którzy tracą powoli swoją moc. Niesamowity pomysł.

Ale nie o Amerykańskich Bogach miałem pisać, tylko o dziewiątce Sandmana. To najdłuższy komiks z serii, o wiele dłuższy od pozostałych, liczy ponad 350 stron. Wersja graficzna nie powala na nogi. Bywały lepsze w tej serii. Szkoda, że w najlepszej fabularnie części szata graficzna nie jest na najwyższym poziomie. Ale cóż… po prostu nie ma na ziemi rzeczy idealnych. Gdyby rysunki były bardzo dobre, całość otarła by się na pewno o ideał. A tak mamy idealny fabularnie komiks z nieszczególnymi rysunkami (nie są złe, ale na pewno mogły być lepsze; nie podeszła mi kreska Marca Hempela, po prostu).

Cały komiks to jedna linia fabularna. Nie mamy tutaj kilku opowieści, jak w innych częściach. Całość kręci się wokół Lyty Hall, która szuka zemsty na Morfeuszu, a właściwie szuka utraconego dziecka. Wokół tej głównej linii toczą się też wątki poboczne, przede wszystkim dotyczące Sandmana, który jakby żegna się z życiem oraz ze światem i porządkuje swoje sprawy. Całość komiksu jest przepełniona melancholią, czuć tu nutę przemijającego życia.
Sandman jakby tego nie chciał, ale każdy rysunek, każda jego wypowiedź wskazuje na to, że właściwie sam wybrał swoją dalszą drogę, że jest już zmęczony tym, co było, że po tylu latach, próbuje wykorzystać moment, żeby to diametralnie zmienić. Wydaje mi się, że Panie Łaskawe, które mszczą się na Sandmanie, zostały przez niego wykorzystane, żeby mógł dokonać rozliczeń ze światem i samym sobą.

Mam tutaj dwa w jednym - mocną, nostalgiczną, melancholijną opowieść o życiu i śmierci, a do tego mój ulubiony motyw mitologiczno-boski. Czegóż chcieć więcej?

Ciąg dalszy na stronie: http://szortal.com/node/8318

Mityczny Neil Gaiman

Trudno omówić część Sandmana, o której mówi się, że jest najlepsza. Tym bardziej, że liczni uważają, że Sandman to w ogóle najlepsze, co Gaiman stworzył. Oznacza to więc, że próbuję Wam właśnie omówić najlepszą rzecz Gaimana. Idąc dalej - wiadomo, że Gaiman to jeden z najgenialniejszych twórców na świecie. Próbuję więc omówić Wam coś naprawdę...