Senni łowcy nie są komiksem. Raczej - powieścią graficzną. Ale zilustrowaną tak pięknie, że mogłabym nad każdym z obrazków spędzić godzinę, kontemplując linie, barwy, ukryte kształty... Yoshitaka Amano to jeden z moich ulubionych rysowników, a jego prace są takie... hm, z jednej strony, baśniowe, barwne i piękne, a z drugiej - pełne niepokoju, niedopowiedzeń, mroku i tajemnicy, złowieszcze, jak kolorowy sen, który zamienił się niespodziewanie w koszmar... Krótko mówiąc, idealnie pasują do opowieści o Śnie z Nieskończonych ^^ Tym razem Gaiman raczy czytelnika spisaną prozą japońską legendą o miłości mnicha i lisicy. W tym miejscu dygresja, bo może nie wiesz, a może wiesz, że w mitologii japońskiej lisice to taki wyższy stopień likantropii, potrafią przybrać dowolny kształt, do tego mącą ludziom w głowach za pomocą iluzji, ale są inteligentne, sprytne, bardzo wykształcone itp. Najbardziej z całej książki zapadła mi w pamięć jedna ilustracja - ciemna, rdzawo-czarna plansza, na której widać jakiś zarys, jakiś cień kształtu, sugestię konturu. Z początku myślałam, że to aleja w ciemnym lesie lub pustkowie, o którym była mowa, ale przypatrując się intensywnie ukrytym w czerni kształtom, dostrzegłam jakby grę tonów, załamanie światła, jakby... uszy, pysk, kontur czarnego wilka czy lisa... To było takie niesamowite, kojarzysz te obrazki "magiczne oko"? To właśnie tak to wyglądało - najpierw nie widzę nic, a potem, gdy już odkryłam, co rysunek przedstawia, bez problemu widziałam tego Władcę Snów pod postacią ogromnego lisa. Ach, a co do treści, to przecież to jest Gaiman. Więc historia opisana jest pięknie. Nic dodać, nic ująć.

Senni łowcy nie są komiksem. Raczej - powieścią graficzną. Ale zilustrowaną tak pięknie, że mogłabym nad każdym z obrazków spędzić godzinę, kontemplując linie, barwy, ukryte kształty... Yoshitaka Amano to jeden z moich ulubionych rysowników, a jego prace są takie... hm, z jednej strony, baśniowe, barwne i piękne, a z drugiej - pełne niepokoju, niedopowiedzeń, mroku i...