„Wtajemniczonym”, czyli znającym także inne dzieła Rosińskiego, trudno uniknąć porównań do „Thorgala”. Wg mnie fakt, że Yans wypada gorzej, o niczym nie świadczy. Niewiele historii może bowiem stanąć do równorzędnej rywalizacji z rysunkowymi perypetiami Dziecka Gwiazd. Arcydziełu zapewne więc nie dorównuje, ale fabuła Yansa jest ciekawa, a Rosińskiego w dobrej formie nigdy przecież za wiele.

Nie ukrywam, że w moich oczach największa zaleta tego komiksu to rysunki Rosińskiego. Dla mnie jego twórczość z tamtego okresu, to wręcz idealna poprzeczka, do której zaledwie próbowali przyrównać się inni twórcy. Te kadry mają dokładnie ten sam poziom, co obrazki zawarte w pierwszych tomach „Thorgala”, a o wyższości tego ostatniego w moich przynajmniej oczach świadczy wyłącznie to, iż osadzone są w bardziej lubianej przeze mnie konwencji fantasy. Yans to sf, ale nie tak twarde, żeby mnie zniechęcić, bo nigdy miłośnikiem takiej odmiany tej konwencji nie byłem. Podróże w czasie trawię bowiem, ale już techniczne opisy służących temu urządzeń, niekoniecznie. Tu fantastyczna historia nie jest totalnie odjechana, być może dzięki uczłowieczeniu jej za pomocą tak swojskich trików, jak motywy miłości, lojalności, zwykłych ludzkich przywar.

Dla mnie bardzo istotną kwestią jest też wartość sentymentalna tej historii. Poznawałem ją przecież jako nastolatek, nie mający swobodnego dostępu do dóbr popkultury. Kultowość komiksu w tamtych czasach była więc naprawdę potężna. Fakt, iż dziś także lektura przygód Yansa sprawia mi przyjemność świadczy jednak, że nie było to jedyne kryterium, przez które tak dobrze oceniam tę opowieść.

„Wtajemniczonym”, czyli znającym także inne dzieła Rosińskiego, trudno uniknąć porównań do „Thorgala”. Wg mnie fakt, że Yans wypada gorzej, o niczym nie świadczy. Niewiele historii może bowiem stanąć do równorzędnej rywalizacji z rysunkowymi perypetiami Dziecka Gwiazd. Arcydziełu zapewne więc nie dorównuje, ale fabuła Yansa jest ciekawa, a Rosińskiego w dobrej formie nigdy...