Ciekawa książka. Napisana bardzo lekkim językiem dzięki ciekawemu zabiegowi użycia narracji pierwszoosobowej, gdzie historia snuta jest przez durną kobietę, która sama o sobie mówi że była zawsze piękna, dlatego nie musiała być mądra.
W kontrze do lekkiego języka brzmiącego niekiedy jak parodia pamiętnika głupiej nastolatki idą problemy jakie przedstawia autor książki.
Autor podejmuje temat wiedzy i inteligencji, na przykładzie głównego bohatera udowadniając, że ktoś kto potrafi odpowiedzieć z najdrobniejszymi szczegółami na najtrudniejsze pytania z wybranej dziedziny wiedzy, może być jednocześnie człowiekiem mało inspirującym, prostym i nieobytym w kulturze.
Podjęty został również temat depresji i poczucia marności istnienia z których nie może uleczyć nawet niewyobrażalne bogactwo.
Już tak całkiem od siebie dodam tylko, że czytając tę książkę stawały mi przed oczami całe zastępy buraków, którzy twierdzą że to wstyd nie znać na przykład daty bitwy pod Grunwaldem, ale zapytani o co była cała ta bitwa i co właściwie zostało osiągnięte dzięki jej wygraniu, to już bełkocą coś mętnie lub bez żenady przyznają się, że tego to już nie wiedzą. Encyklopedyczna, bezpłciowa wiedza jest wciąż wtłaczana do głów ludzi bezmyślnych a towarzysząca temu aura daje im poczucie że - posiadając ją - są niezwykle mądrzy.

Ciekawa książka. Napisana bardzo lekkim językiem dzięki ciekawemu zabiegowi użycia narracji pierwszoosobowej, gdzie historia snuta jest przez durną kobietę, która sama o sobie mówi że była zawsze piękna, dlatego nie musiała być mądra.
W kontrze do lekkiego języka brzmiącego niekiedy jak parodia pamiętnika głupiej nastolatki idą problemy jakie przedstawia autor...