Książka nie powaliła mnie na kolana.
Jest to jak sama nazwa wskazuje dziennik - matki do syna, uwzględniający notatki jego ojca, który zginął w Iraku podczas akcji.
Miłość bardzo wyidealizowana i bardzo dziwna.
Charles nie jeden raz pokazuje, że praca w wojsku jest dla Niego ważniejsza niż rodzina.
Pomoc podwładnym stawia na pierwszym miejscu, przez co wiele traci w moich oczach.
Sam fakt, że misja była dla Niego ważniejsza niż obecność przy żonie podczas porodu stawia go, dla mnie, w złym świetle.

Książka nie powaliła mnie na kolana.
Jest to jak sama nazwa wskazuje dziennik - matki do syna, uwzględniający notatki jego ojca, który zginął w Iraku podczas akcji.
Miłość bardzo wyidealizowana i bardzo dziwna.
Charles nie jeden raz pokazuje, że praca w wojsku jest dla Niego ważniejsza niż rodzina.
Pomoc podwładnym stawia na pierwszym miejscu, przez co wiele traci w moich...

Z całym szacunkiem i współczuciem dla pani Canedy, książka jest mierna. Bardzo prosty język, niepotrzebny patos, gloryfikowanie stacjonowania wojsk amerykańskich w Iraku, idealizowanie męża, przykładna pobożność - słowem lukier. W roli pamiętnika dla syna, książka na pewno się sprawdzi, ale jaki sens ma czytanie jej przez resztę świata? To zwyczajni ludzie i niepotrzebna wojna. Cała książka usiłuje udowodnić, że amerykański żołnierz jest kimś wyjątkowym i dokonał wybitnego czynu na froncie.

Zapytajmy Irakijczyków co na ten temat sądzą.

Styl pisania typowo amerykański, same kalki językowe, ślizganie się po powierzchni emocji według schematu, przychodzi mi na myśl słowo "produkcyjniak". Pamiętacie "produkcyjniaki" z PRLu? Miały określony kręgosłup polityczny oraz moralny, obowiązkowy zestaw słów i zwrotów, czarno-białe postaci, zero głębi.
Nie inaczej jest tutaj.

Z całym szacunkiem i współczuciem dla pani Canedy, książka jest mierna. Bardzo prosty język, niepotrzebny patos, gloryfikowanie stacjonowania wojsk amerykańskich w Iraku, idealizowanie męża, przykładna pobożność - słowem lukier. W roli pamiętnika dla syna, książka na pewno się sprawdzi, ale jaki sens ma czytanie jej przez resztę świata? To zwyczajni ludzie i niepotrzebna...

Książka jest bardzo emocjonalna, przeczytałam ją jednym tchem. Zakończyłam czytanie cała we łzach. Autorka bardzo przejmującą opisują prawdziwą historię związku z Charles, historie poznania, uczucia towarzyszącą jej, kiedy dowiedziała się o śmierci ukochanego. Książka ma ogromną wartość i niesie duży ładunek emocjonalny.

Książka jest bardzo emocjonalna, przeczytałam ją jednym tchem. Zakończyłam czytanie cała we łzach. Autorka bardzo przejmującą opisują prawdziwą historię związku z Charles, historie poznania, uczucia towarzyszącą jej, kiedy dowiedziała się o śmierci ukochanego. Książka ma ogromną wartość i niesie duży ładunek emocjonalny.

Książka nie urzekła mnie za bardzo, jak dla mnie historia miłości zbyt idealna jednak przyjemnie się czyta.

Książka nie urzekła mnie za bardzo, jak dla mnie historia miłości zbyt idealna jednak przyjemnie się czyta.

Oceniam książkę jako arcydzieło, ponieważ mimo swoich mankamentów opisuje kwestie, których nie mamy prawa oceniać. To nieidealna miłość i jej perypetie, które śledzimy z zapartym tchem są ARCYDZIEŁEM. Takiego uczucia można życzyć każdemu. Jak wielka może być miłość ojca do syna, mężczyzny do kobiety, kobiety do mężczyzny, jak również do syna, który pozostał jedyną opoką na ziemi dla swej matki. Ten prawdziwy zapis emocji obu rodziców, powinien przeczytać każdy ojciec, każda matka, każda córka i syn. Polecam zaparzyć porządną herbatę, przygotować chusteczki i zabrać się do pochłonięcia jednym tchem lektury, która nie jest idealna, ale zapadnie w Waszej pamięci i sercu na zawsze.

Oceniam książkę jako arcydzieło, ponieważ mimo swoich mankamentów opisuje kwestie, których nie mamy prawa oceniać. To nieidealna miłość i jej perypetie, które śledzimy z zapartym tchem są ARCYDZIEŁEM. Takiego uczucia można życzyć każdemu. Jak wielka może być miłość ojca do syna, mężczyzny do kobiety, kobiety do mężczyzny, jak również do syna, który pozostał jedyną opoką na...

Miałam nadzieję, że będzie ciekawsza. Czyta się dobrze.

Miałam nadzieję, że będzie ciekawsza. Czyta się dobrze.

Tak mnie zdenerwował główny bohater, że coś okropnego. Jak można misję w Iraku przedkładać nad rodzinę? W pewnym momencie pomoc koledze była ważniejsza niż rodząca żona. To smutne, że mały Jordan nie pozna ojca, którego matka plasuję na bohatera.

Tak mnie zdenerwował główny bohater, że coś okropnego. Jak można misję w Iraku przedkładać nad rodzinę? W pewnym momencie pomoc koledze była ważniejsza niż rodząca żona. To smutne, że mały Jordan nie pozna ojca, którego matka plasuję na bohatera.

Przykład człowieka, który kierował się w życiu mottem: Ojczyzna, Bóg, Miłość. Lecz nie będzie zachwytów,choć przekaz ważny.Dlaczego? Bo język prosty, zbyt prosty, za dużo patosu i brak emocji. Niestety.

Przykład człowieka, który kierował się w życiu mottem: Ojczyzna, Bóg, Miłość. Lecz nie będzie zachwytów,choć przekaz ważny.Dlaczego? Bo język prosty, zbyt prosty, za dużo patosu i brak emocji. Niestety.

Z każdą kolejną przeczytaną kartką wydawało mi się, że jest to historia jak każda inna, których pełno. Dramat, wielka miłość i na końcu śmierć.
Jednak kilka razy popłakałam się, więc w sumie to nie wiem jak ją ocenić. Przeczytać warto, ale nic "większego" do życia nie wnosi.

Z każdą kolejną przeczytaną kartką wydawało mi się, że jest to historia jak każda inna, których pełno. Dramat, wielka miłość i na końcu śmierć.
Jednak kilka razy popłakałam się, więc w sumie to nie wiem jak ją ocenić. Przeczytać warto, ale nic "większego" do życia nie wnosi.

Wiele się dzisiaj słyszy o książkach miłosnych. Wielu autorów stara się jak najpiękniej przedstawić uczucie rodzące się pomiędzy kobietą, a mężczyzną. Ale w tym całym zamieszaniu zapomina się o miłości, jaką rodzice darzą swoje dziecko. Po długich poszukiwaniach odnalazłam powieść, która potrafi mi przybliżyć to uczucie.

Tytułowy Jordan to nieślubne, ale jak najbardziej chciane i planowane dziecko. Jego ojciec - sierżant, o najwspanialszym charakterze z jakim kiedykolwiek miałam do czynienia; przed narodzinami upragnionego syna wyrusza na wojnę do Iraku. Matka - dziennikarka o niecierpliwej i porywczej naturze zostaje na ten czas sama. Przed zakończeniem swojej misji Charles dostaje 2-tygodniowy urlop i poznaje swoje dziecko. Po powrocie na terytorium bitewne ginie od bomby. Na szczęście sierżant King pisał (z myślą o swym synku) dziennik, w którym zawarł całą swoją historię i życiową mądrość.

Zapiski te wraz z przemyśleniami Dany Canedy zostały opublikowane pt:,,Dziennik dla Jordana". Poznajemy tam historię autorki, nie zawsze kolorową.

Książka jest napisana z wyczuciem, wrażliwa i do cna przesiąknięta miłością ojcowską. Największe wrażenie zrobiły na mnie momenty, w którym Charles zmieniał się z surowego sierżanta w tatę oraz te kilka stron poświęcone na opis pierwszego spotkania z Jordanem. Oczarowały mnie również wypowiedzi żołnierza na temat zachowywania się przy kobiecie:

,,Rycerskość nie zginęła. Dżentelmen zawsze traktuje kobietę z szacunkiem. Dotyczy to drobiazgów, takich jak otwieranie drzwi, chodzenie od strony ruchu ulicznego, lub ustępowanie starszej osobie lub kobiecie w ciąży. Dżentelmen powinien stanowić przykład i traktować swoją kobietę, jakby była najpiękniejszą istotą na ziemi, I zawsze jej bronić. Nie możesz pozwolić, by stała się jej jakaś krzywda, a tym bardziej sam jej skrzywdzić. Spróbuj tak postępować, a będzie cię traktowała jak króra" [str. 69]

Cieszę się, że w końcu sięgnęłam, po tę lekturę. Nie żałuję ani minuty z nią spędzonej!

Wiele się dzisiaj słyszy o książkach miłosnych. Wielu autorów stara się jak najpiękniej przedstawić uczucie rodzące się pomiędzy kobietą, a mężczyzną. Ale w tym całym zamieszaniu zapomina się o miłości, jaką rodzice darzą swoje dziecko. Po długich poszukiwaniach odnalazłam powieść, która potrafi mi przybliżyć to uczucie.

Tytułowy Jordan to nieślubne, ale jak najbardziej...