Niezwykła książka. Niezwykle wymagająca. Wymaga cierpliwości, czasu i wytrwałości. Mnie przeczytanie zajęło ponad rok (oczywiście z przerwami), bo kilka rozdziałów z rzędu to było dla mnie za wiele, musiałam dozować ją sobie w małych dawkach.
W wielkim skrócie jest to historia liliputa Oskara, który w wieku trzech lat postanowił przestać rosnąć, bo tak mu się podobało. Na przekór otoczeniu, które traktuje go jak upośledzone dziecko, Oskar ma poczucie własnej wartości, jest inteligenty, oczytany, sprytny. Bardzo wnikliwie obserwuje otoczenie i opowiada o nim czytelnikowi. Generalnie cała powieść to opowieść Oskara o tym co zaobserwował - o jego matce, ojcach (ponieważ miał dwóch - domniemanych), sąsiadach, ukochanych, kolegach, wspólnikach. A kiedy Oskar opowiada o szczegółach swoich dni codziennych wokół toczy się wielka historia - rozwija się niemiecki socjalizm, wybucha wojna, giną obrońcy Poczty Gdańskiej, giną Żydzi, niemieccy cywile są wyrzucani ze swoich domów. Wszystkie tragedie z perspektywy dziecka, które jest ułomne, ale widzi, naiwne, ale nie głupie. Moim zdaniem właśnie takie pokazanie "od niechcenia", z boku dziejów przedwojennego, wojennego i powojennego Gdańska decyduje o mistrzostwie autora.
Niezwykła (i na początku zniechęcająca) była dla mnie również drobiazgowość autora. Na przykład kilka stron o spódnicach babki Oskara. O spódnicach w kolorze ziemniaczanym. O siedmiu spódnicach w kolorze ziemniaczanym. Czyta się o nich do znudzenia i dopiero po skończeniu można stwierdzić, że wszystko to miało swój sens, każdy drobiazg był ważny, wszystko się wiąże i rozwiąże.
Nagrody Nobla nie dostaje się za darmo więc sięgając po "noblowską" powieść z założenia mamy gwarancję, że nie zmarnujemy czasu. Z doświadczenia - bywa różnie. Przy "Blaszanym Bębenku" namęczyłam się, ale było warto. Dlatego bardzo polecam.

Niezwykła książka. Niezwykle wymagająca. Wymaga cierpliwości, czasu i wytrwałości. Mnie przeczytanie zajęło ponad rok (oczywiście z przerwami), bo kilka rozdziałów z rzędu to było dla mnie za wiele, musiałam dozować ją sobie w małych dawkach.
W wielkim skrócie jest to historia liliputa Oskara, który w wieku trzech lat postanowił przestać rosnąć, bo tak mu się podobało. Na...