Trudno mi oceniać tę ksiązkę. Z jednej strony zgadzam się, że rewolucja francuska była wielkim złem dla samej Francji. Jednak Adam Wielomski przedstawił ją specyficznie, poprzez opisanie wojny idei i ukazaniu jaka musi być na nie reakcja ze strony Rzymu. Przy czym mam dziwne wrażenie, że myli ultramontanizm ze stanowiskiem Rzymu. Nie mam kompetencji filozoficznych, żeby stwierdzić, że mam absolutną rację. Język książki jest trudny, dlatego zainteresowanym tematem polecam raczej "Psychologię rewolucji francuskiej" Jeske-Choińskiego, a także jego trylogię "Błyskawice, Jakobini, Terror". Dziwi mnie też, że Wielomski utrwala czarną legendę Eminencji Armanda-Jean du Plessis de Richelieu. Zarzuca mu ciągoty do gallikanizmu, podczs gdy historycy twierdzą, że z nim walczył. Też pisze o tym, że Richelieu nad posłuszeństwo Rzymowi bardziej cenił rację stanu. Przepraszam bardzo, ale to samo czyni profesor odrzucając posłuszenstwo Soborowi Watykańskiemu II właśnie z powodu racji stanu Kościoła. Richelieu był raczej postacią wybitną i zdecydowanie niedocenioną.

Trudno mi oceniać tę ksiązkę. Z jednej strony zgadzam się, że rewolucja francuska była wielkim złem dla samej Francji. Jednak Adam Wielomski przedstawił ją specyficznie, poprzez opisanie wojny idei i ukazaniu jaka musi być na nie reakcja ze strony Rzymu. Przy czym mam dziwne wrażenie, że myli ultramontanizm ze stanowiskiem Rzymu. Nie mam kompetencji filozoficznych, żeby...