„Cudze chwalicie…” – tak, tak, szukamy pośród zagranicznych pisarzy książek poruszających i romantycznych, podczas gdy pan Tadeusz Dołęga-Mostowicz jest mało (zbyt mało) popularny. Niezasłużenie! Toż to on przecie jest autorem genialnej, błyskotliwej „Kariery Nikodema Dyzmy”! A i mądre książki o ludzkim cierpieniu, ludzkiej dobroci i miłości również potrafił pisać, czego przykładem jest „Znachor”.

Książka opowiada o życiu człowieka, który uległ amnezji. Wcześniej był znakomitym i znanym chirurgiem, człowiekiem poważanym, szczęśliwym mężem i ojcem, żyjącym dostatnio, a jednocześnie leczącym biedne dzieci za darmo. W wyniku szoku, zniechęcenia i załamania, jakie powoduje niespodziewane odejście małżonki z córeczką, Rafał Wilczur daje się upić ludziom, którzy dotkliwie go pobiwszy, porzucają poza miastem.
Od tego momentu zaczyna się walka mężczyzny o życie, o nazwisko, o pracę, o wolność (bo włóczęgostwo jest karane). Znajduje w końcu miejsce na ziemi, na wschodzie kraju, a jego zdolność do leczenia i operowania w przypadku złamań kości jest postrzegana przez wieśniaków jako dar niebios. Sympatię w otoczeniu zyskuje również skromnym sposobem bycia, bowiem nie jest to człowiek łakomy na pieniądze. On potrzebuje bliskiej duszy. Solą w oku jest jedynie dla lekarza, który mając mniejszą wiedzę, traci klientów. Jego zawiść jest wielka.

Powieść to również historia miłości pewnej Marysi, biednej, ale mądrej dziewczyny, której uczucie do bogatego dziedzica wydaje się być dla sąsiadek naznaczone chęcią bogacenia się. Wiele złego będzie musiała przejść walcząc o uczucie.

Dobroć i bezinteresowność tych dwojga bohaterów, znachora i Marysi, zbliżają obojga w sensie przyjacielskim. Czy każde z nich zazna pełni szczęścia w życiu? Czy jest na to szansa?

„Znachor” choć momentami wydaje się nierealny, to w całokształcie jest powieścią mądrą, pięknie napisaną, wzruszającą. Wartą przeczytania.

Dalsze losy bohatera opisuje powieść p.t. „Profesor Wilczur”.

„Cudze chwalicie…” – tak, tak, szukamy pośród zagranicznych pisarzy książek poruszających i romantycznych, podczas gdy pan Tadeusz Dołęga-Mostowicz jest mało (zbyt mało) popularny. Niezasłużenie! Toż to on przecie jest autorem genialnej, błyskotliwej „Kariery Nikodema Dyzmy”! A i mądre książki o ludzkim cierpieniu, ludzkiej dobroci i miłości również potrafił pisać, czego...