Oczywiście nostalgiczne– acz siłą rzeczy mocno idealizujące ziemiańską przeszłość - wspomnienia z dworu Dereszewicze na wzgórzu nad Prypecią, hen niedaleko Czarnobyla.

Wiosną rozciągał się – jak pisze Autor - niesamowity widok na ciągnące się po horyzont rzeczne rozlewiska. Ależ tam musiało być wtedy ptactwa - Biebrza przy tym wysiada! – na które jednak wówczas polowano, a nie „birdwatchingowano”…

Rzecz nawet nie tak bardzo pełna goryczy, jak można byłoby przypuszczać. Pisząc to w najgorszych latach PRL lat 40-50, Autor - ojciec słynnego historyka - mógł się przynajmniej oderwać od tamtej beznadziejnej rzeczywistości i przenieść się choć duchem w lepsze (dla siebie) czasy.

Inna rzecz, że w takiej sytuacji psychologicznej żadnej głębszej refleksji nad swym odchodzącym w niebyt środowiskiem nie mógł tu raczej wykazać. I nie tylko chodzi o zrozumiałą „tam i wtedy” pasję myśliwską, trochę jak dla mnie zbyt obszerną.

Ale i nie ujawnił – po pół wieku (!) sprawy romansu swej siostry z rosyjskim gubernatorem Mińska, który przypłaciła ona samobójstwem. Można tylko domniemywać, że wina leżała także - jeśli nie wyłącznie - po stronie polskiej społeczności, a konkretnie własnego ”lepszego środowiska”, które takiej podwójnej „zdrady” (była żoną innego polskiego ziemianina) nie wybaczyło….

Oczywiście nostalgiczne– acz siłą rzeczy mocno idealizujące ziemiańską przeszłość - wspomnienia z dworu Dereszewicze na wzgórzu nad Prypecią, hen niedaleko Czarnobyla.

Wiosną rozciągał się – jak pisze Autor - niesamowity widok na ciągnące się po horyzont rzeczne rozlewiska. Ależ tam musiało być wtedy ptactwa - Biebrza przy tym wysiada! – na które jednak wówczas polowano,...

Autor we wspomnieniach opisuje życie w majątku Dereszewicze na Polesiu w drugiej połowie XIX wieku. Autor opowiada o swoim dzieciństwie, szkole, studiach, narzeczeństwie i ślubie, a potem życiu rodzinnym. Wspomnienia zawierają mnóstwo szczegółow o tym jak kiedyś spędzano czas, bawiono się, podróżowano, jak wyglądały śluby, porody, pogrzeby, choroby, święta, wizyty. Mimo, że praca w majątku wymagała ciągłego doglądania, zawsze znalazł się także czas aby kilka tygodni zabawić u krewnych, kilka miesięcy spędzić u wód albo za granicą, i jeszcze na moment (kilka dni) zatrzymać się w Warszawie. Trzeba przyznać że sama podróż zabierała wtedy szmat czasu np. miesiąc jechało się do Wiednia.

Zajrzyj do środka:
https://czytamiogladam.home.blog/2019/10/28/nad-prypecia-dawno-temu/

Autor we wspomnieniach opisuje życie w majątku Dereszewicze na Polesiu w drugiej połowie XIX wieku. Autor opowiada o swoim dzieciństwie, szkole, studiach, narzeczeństwie i ślubie, a potem życiu rodzinnym. Wspomnienia zawierają mnóstwo szczegółow o tym jak kiedyś spędzano czas, bawiono się, podróżowano, jak wyglądały śluby, porody, pogrzeby, choroby, święta, wizyty. Mimo, że...

Dużo czasu spędziłam z rodziną Kieniewiczów, ale ani przez chwilę mi się nie dłużyło. Szkoda mi bardzo, że potracili swoje majątki (jak i inni),wspaniała historia. Pracowita rodzina, a po wojnie nic z tych fabryk nie zostało. Majstersztyk w tej książce: "Bardzo obaj byliśmy całą tą sprawą, jak to się mówi, podpieprzeni." W moim domu już się przyjęło i wyparło podekscytowanego. Przeczytałam nawet dodatek - opis polowań i zwyczajów zwierzyny. Interesujące, ale nie mogę pojąć, jak człowiek może czerpać radość z zabijania.

Dużo czasu spędziłam z rodziną Kieniewiczów, ale ani przez chwilę mi się nie dłużyło. Szkoda mi bardzo, że potracili swoje majątki (jak i inni),wspaniała historia. Pracowita rodzina, a po wojnie nic z tych fabryk nie zostało. Majstersztyk w tej książce: "Bardzo obaj byliśmy całą tą sprawą, jak to się mówi, podpieprzeni." W moim domu już się przyjęło i wyparło...