Non omnis moriar - przedwczesne strapienie. Czy jednak cała żyję i czy to wystarcza.

Non omnis moriar - przedwczesne strapienie. Czy jednak cała żyję i czy to wystarcza.

Musi być do wy­bo­ru. Zmie­niać się, żeby tyl­ko nic się nie zmie­ni­ło. To ła­twe, nie­moż­li­we, trud­ne, war­te pró­by. Oczy ma, je­śli trze­ba, raz mo­dre, raz sza­re, czar­ne, we­so­łe, bez po­wo­du peł­ne łez. Śpi z nim jak pierw­sza z brze­gu, je­dy­na na świe­cie. Uro­dzi mu czwo­ro dzie­ci, żad­nych dzie­ci, jed­no. Na­iw­na, ale naj­le­piej do­ra­dzi. Sła­ba, ale udźwi­gnie. Nie ma gło­wy na kar­ku, to bę­dzie ją mia­ła. Czy­ta Ja­sper­sa i pi­sma ko­bie­ce. Nie wie, po co ta śrub­ka i zbu­du­je most. Mło­da, jak zwy­kle mło­da, cią­gle jesz­cze mło­da. Trzy­ma w rę­kach wró­bel­ka ze zła­ma­nym skrzy­dłem, wła­sne pie­nią­dze na po­dróż da­le­ką i dłu­gą, ta­sak do mię­sa, kom­pres i kie­li­szek czy­stej. Do­kąd tak bie­gnie, czy nie jest zmę­czo­na. Ależ nie, tyl­ko tro­chę, bar­dzo, nic nie szko­dzi. Albo go ko­cha, albo się upar­ła. Na do­bre, na nie­do­bre i na li­tość bo­ską.

Musi być do wy­bo­ru. Zmie­niać się, żeby tyl­ko nic się nie zmie­ni­ło. To ła­twe, nie­moż­li­we, trud­ne, war­te pró­by. Oczy ma, je­śli t...