Smaki na tą książkę zepsuł mi sam Czesław Miłosz w "dopisku po latach", po pierwsze sam fakt, że jest to na początku. Serio, ta treść była by znośna pod koniec książki. Nie należy krytykować tak wybitne persony, ale jak ktoś pisze, że powieść to nie sztuka, to nie do końca poważnie traktuje się jego książkę, nie ważne o czym jest i kim jest autor. Worek. O tak, powieść to worek. Bardzo poetyckie.

Mimo zniesmaczenia wstępem książka nie jest tragiczna. Postać Piotra jest dosyć ciekawa, gromadzi w sobie żołnierską posłuszeństwo... Sama nie wiem, chyba sam Piotr jest zagubiony w nowym świecie. Jak większość bohaterów, każdy jakoś musiał sobie poradzić i ta powieść chyba spina te sposoby przezwyciężenia niedoli w sobie razem.

Właściwie książka to zbiór ludzkich historii, Polakom takie historie są tłuczone do głowy w każdym polskim filmie, w polskiej polityce, szkole. Choć historia leśnego bunkra i Lucjana Apostaty jest ekstremalna i ta scena zdecydowanie zapadła mi najbardziej w pamięć, wcześniej podobnej nie słyszałam. Zrobiła wrażenie. To kwestia żydowska, nie ma to nic z komunizmem w książce, którego można się doczytać na okładkach i w internecie. Piotr jest intelektualistą, jednym z tych, których spotkała czysta kara za wiedzę. Wraca do Polski z wygnania za swój artykuł. Dalej historia kołata się od powstańców do partyzantki, od wojny, do czasów po wojny. Akcja jest delikatna, pełna przemyśleń, przepełniona nostalgią, Druga scena, którą pamiętam to wesołe miasteczko koło getta, w którym trwało powstanie. Tak, książka jest pełna obrazoburczej rzeczywistości.

Czesław Miłosz jest poetą, nie pisarzem. Nie potrafi odpuścić sobie dziwnych metafor, a stworzenie zwartej akcji wykracza poza jego umiejętności. Wiersze ma perfekcyjne, tego nie można mu zabrać. Powieści dużo gorsze, jeśli chodzi o formę. Chyba są za bardzo liryczne.

Poza tym, osobiście takim tematem jestem już przepełniona, najedzona. Nie wiem, co mnie porwało, żeby jeszcze tą w siebie wciskać.

Smaki na tą książkę zepsuł mi sam Czesław Miłosz w "dopisku po latach", po pierwsze sam fakt, że jest to na początku. Serio, ta treść była by znośna pod koniec książki. Nie należy krytykować tak wybitne persony, ale jak ktoś pisze, że powieść to nie sztuka, to nie do końca poważnie traktuje się jego książkę, nie ważne o czym jest i kim jest autor. Worek. O tak, powieść to...