Oto historia wdowy, matki trzech synów i czwartego w drodze, która ubogą jest i wiecznie przygnębioną. Dziwić się trudno, bo życie nie pieści: mąż alkoholik - świeć nad nim Panie, pogrobowiec Stanisław na świat przychodzi, wojna nastaje, z synami coraz więcej problemów, bo polityczni się robią, grosza niewiele. Wymienione wyboje na krętej drodze życia Łucji, raz a dobrze zmazują z jej ust uśmiech, a życiu wykradają sens. Mało tego, Królowa jest kobietą, której osobowością jest jej brak, a w miłość do synów trzeba wierzyć na słowo.

Niedaleko pada jabłko od jabłoni, bo latorośle też nie tryskają optymizmem. Rozumie się, że lata, na jakie przypadła ich młodość, do łatwych nie należą. Nie ulega jednak wątpliwości, że są momenty w życiu, kiedy człowiek choćby niechcący bywa radosny - a to randka, a to ślub, a to narodziny dziecka. Królów jednak nic nie rusza. Burość egzystencji, wyjątkowa odporność na emocje, brak więzi rodzinnych poraża podglądaczy życia owego warszawskiego rodu. Ale nie to jest największym problemem. Najgorszy jest fakt, że bohaterowie nie robią nic, by tej wegetacji położyć kres. Niemożność działania wynika z cech charakteru czy z przyczyn politycznych? Pewnie jedno i drugie.

Szkoda w tym wszystkim czytelnika, który babrze się w Królewskiej beznadziei; z każdą stroną ubywa mu sił witalnych, by w końcu przeszyć na wskroś dojmującym uczuciem smutku i przygnębienia. Jeśli masz zły dzień lub chcesz poczytać dla rozrywki - nie sięgaj po tę pozycję. Jeśli masz dobry - także tego nie rób. Jeśli jesteś literackim masochistą - pędź czym prędzej do biblioteki.

Oto historia wdowy, matki trzech synów i czwartego w drodze, która ubogą jest i wiecznie przygnębioną. Dziwić się trudno, bo życie nie pieści: mąż alkoholik - świeć nad nim Panie, pogrobowiec Stanisław na świat przychodzi, wojna nastaje, z synami coraz więcej problemów, bo polityczni się robią, grosza niewiele. Wymienione wyboje na krętej drodze życia Łucji, raz a dobrze...