Uwielbiany przez XIX wiecznych pisarzy kryminałów motyw wiejskiej rezydencji, bogatej rodziny, zagadki. Zagadka jest dość nietypowa, gdyż nie chodzi tu o morderstwo. Historia opowiadana jest przez kilku narratorów, którzy opisują swój pogląd na sprawę oraz zdarzenia, które były ich osobistym udziałem.

Opowieść rozpoczyna Walter Hartright, młody nauczyciel rysunku, który udał się do rezydencji Fairlie,ów, by uczyć dwie młode kobiety malarstwa. Jest on dżentelmenem, człowiekiem prawym i odpowiedzialnym, jednak nie zauważa, że jego uczucia żywione do panny Fairlie zaczynają nabierać nieprofesjonalnego wymiaru. Opisuje on swoją miłość do dziewczyny i żal, że nie jest dla niej odpowiednim partnerem. Wpada w rozpacz na wieść o jej zaręczynach. Gdybym nie wiedziała nic o autorze książki, sądziłabym, że jest nim kobieta. Opisy uczuć pana Hartrighta, jego głębokie przemyślenia, romantyczne wizje i przywiązywanie wagi do szczegółów ( jak np. materiał z jakiego jest uszyta sukienka Laury) nie pasują mi do mężczyzny. Wilkie Collins musiał mieć niemal kobiecy pogląd na świat. Poza tym odznacza się poczuciem humoru, wkładając w usta swych bohaterów przezabawne komentarze.
Przykładem może być ten komentarz pana Fairlie'a :"Takie bachory, łobuzy! Nie wiem ,czy mam panu to wyznać, panie Hartright, ale bardzo bym chciał, aby struktura dzieci uległa gruntownej przemianie. Odnoszę wrażenie, że natura tworząc je myślała tylko o tym, aby uczynić z nich maszyny do produkowania nieustannego hałasu".

Postaci jakie tworzy są wyraziste, różnorodne i barwne. Stary pan Fairlie to intrygująca osobistość, wykorzystuje swoje kalectwo, prawdziwe lub nie, do sterowania domownikami wedle własnego uznania. Na ich szczęście towarzystwo działa zgubnie na jego niezwykle słabe nerwy, gdyż nawet szelest zasłony jest jak huk dla jego uszu, a promień światła przyprawia go o ból głowy. Sprawą najwyższej wagi jest dla niego czyszczenie kolekcji monet i bezpieczeństwo wartościowych szkiców. Sprawa zamążpójścia jego podopiecznej to problem, który chce mieć jak najszybciej z głowy, mniejsza o to, czy dziewczyna będzie szczęśliwa. Jest to z pewnością jedna z niewielu takich postaci w świecie literackim.

Początkowo jednostajna i nieco nużąca akcja, rozwija się w pełną podstępów i tajemnic walkę dwóch sióstr z nikczemnym mężem. Wydarzenia te mają miejsce w czasach, gdy kobiety traktowane były jak własność swoich mężów, którzy uważali siebie za istoty wyższe i stworzone do sprawowoania rządów w domu rodzinnym, co autor podkreśla zarówno w wypowiedziach mężczyzn jak i w przemyśleniach i słowach panny Halcombe i innych kobiet. Nie wiem czy wynika to z jego głębokiej wiary w słuszność takich poglądów, czy wręcz przeciwnie, jednak dla współczesnego czytalnika ( czy też może bardziej czytelniczki) staje się uciążliwe i irytujące ciągłe uniżanie się kobiet w stosunku do mężczyzn. Akcja nabiera tempa, gdy następują zmiany relacjonujących ją osób, możemy niejako usłyszeć opowieść bezpośrednio od osób z nią związanych, a także spojrzeć na nią wielowymiarowo, z różnych punktów widzenia. Styl wymowy i treści zapisków każdej postaci różnią się od siebie, co jest oznaką dobrego dopracowania charakteru i sposobu bycia każdej z postaci. Powieść z romantycznej historii o niemożliwej miłości, staje się z czasem mroczna i zawikłana, a niebezpieczeństwo może czasić się tuż za rogiem.

Uwielbiany przez XIX wiecznych pisarzy kryminałów motyw wiejskiej rezydencji, bogatej rodziny, zagadki. Zagadka jest dość nietypowa, gdyż nie chodzi tu o morderstwo. Historia opowiadana jest przez kilku narratorów, którzy opisują swój pogląd na sprawę oraz zdarzenia, które były ich osobistym udziałem.

Opowieść rozpoczyna Walter Hartright, młody nauczyciel rysunku,...