Przepiękna. Gdy czytam delikatnie czuję te zapachy kwiatów, widzę te miejsca. Niezwykły dar literacki.
Przedstawiła Sylvie w tak piękny sposób, pełen zrozumienia. Można było wejść w ten świat i się zapomnieć.

Przepiękna. Gdy czytam delikatnie czuję te zapachy kwiatów, widzę te miejsca. Niezwykły dar literacki.
Przedstawiła Sylvie w tak piękny sposób, pełen zrozumienia. Można było wejść w ten świat i się zapomnieć.

Przeczytanie tej książki, pomimo jej niewielkich rozmiarów, zajęło mi dłuższą chwilę. Nie jest to zresztą historia do przeczytania w jeden wieczór, dobrze jest stopniowo wchodzić w ten świat, nasiąknąć wrzosowiskiem. Autorce udało się pokazać w bardzo wiarygodny i interesujący sposób życie Sylvii Plath, jej radości i demony, złożoność jej życia. Sylvia była przede wszystkim młodą kobietą, która sama musiała opiekować się dwójką małych dzieci, domem (sama sprzątała, szyła, gotowała, odnawiała meble),znajdowała czas na swoją twórczość i borykała się że zdradą męża i problemami psychicznymi. Pomimo smutnego finału tej historii, dla mnie jest to opowieść o silnej kobiecie.

Przeczytanie tej książki, pomimo jej niewielkich rozmiarów, zajęło mi dłuższą chwilę. Nie jest to zresztą historia do przeczytania w jeden wieczór, dobrze jest stopniowo wchodzić w ten świat, nasiąknąć wrzosowiskiem. Autorce udało się pokazać w bardzo wiarygodny i interesujący sposób życie Sylvii Plath, jej radości i demony, złożoność jej życia. Sylvia była przede wszystkim...

Książka smutna, może trochę przytłaczająca ale takie było życie Sylwi więc nie można oczekiwać od autorki prozy rozrywkowej.Jak dla mnie książka niesamowicie prawdziwa w niemal namacalny sposób wprowadzająca w wewnętrzny świat Sylwi.
Autorka przechodzi prez wszystkie znaczące etapy jej życia skupiając się oczywiście na tym najbardziej kluczowym zimie 1962 roku co sugeruje z resztą sam tytuł.
Dla mnie cudowna książka.

Książka smutna, może trochę przytłaczająca ale takie było życie Sylwi więc nie można oczekiwać od autorki prozy rozrywkowej.Jak dla mnie książka niesamowicie prawdziwa w niemal namacalny sposób wprowadzająca w wewnętrzny świat Sylwi.
Autorka przechodzi prez wszystkie znaczące etapy jej życia skupiając się oczywiście na tym najbardziej kluczowym zimie 1962 roku co sugeruje z...

Nie powinno się popełniać takich książek, nie powinno! Niby biografia, niby powieść, takie nie-wiadomo-co. Zniechęciłam się już po pierwszym rozdziale a im dalej, tym gorzej. Nie przeczytałam całej, to ponad moje siły.

Nie powinno się popełniać takich książek, nie powinno! Niby biografia, niby powieść, takie nie-wiadomo-co. Zniechęciłam się już po pierwszym rozdziale a im dalej, tym gorzej. Nie przeczytałam całej, to ponad moje siły.

Osią Przezimowania jest ostatni rok życia Sylvii Plath. Mieszkała wówczas w Anglii, od 6 lat była żoną Teda Hughesa, uznanego już poety. Rok 1962 obfitował w wydarzenia: narodziny drugiego dziecka, rozstanie z mężem, wyprowadzka do Londynu, intensywna praca nad nowym tomikiem poezji, nawrót depresji. Kate Moses opowiedziała o tym trudnym okresie w oparciu o dziennik i korespondencję poetki oraz liczne opracowania, ściśle trzymając się faktów.

Przezimowanie pokazuje kobietę nadwrażliwą i rozedrganą emocjonalnie: smutek, poczucie bezradności, desperacja przeplatają się ze wzburzeniem, rzadkimi przebłyskami nadziei i chwilami ożywienia. Po lekturze chyba nikt nie będzie miał wątpliwości, że Plath była na skraju załamania nerwowego, choć zakończenie książki może nastrajać optymistycznie: pod koniec grudnia Sylvia decyduje się na rozwód, dużo pisze, robi plany. Wygląda na to, że uda jej się „przezimować” i wyjść na prostą, tymczasem w rzeczywistości zaledwie kilka tygodni później poetka popełniła samobójstwo.

Nie do końca wiem, jaki cel przyświecał Moses, łatwo jednak dostrzec, że uważnie wczytała się w utwory Plath, bo próbowała nawet naśladować jej styl we własnej książce. Moim zdaniem cokolwiek przedobrzyła z poetyckością, ale to drobiazg w porównaniu z planowo poszatkowaną konstrukcją Przezimowania. Tak czy owak, powieść nie jest zła, uznaję ją za ciekawy eksperyment literacki, u którego podstaw leżała prawdopodobnie chęć uhonorowania ulubionej twórczyni.

http://czytankianki.blogspot.com/2017/01/przezimowanie.html

Osią Przezimowania jest ostatni rok życia Sylvii Plath. Mieszkała wówczas w Anglii, od 6 lat była żoną Teda Hughesa, uznanego już poety. Rok 1962 obfitował w wydarzenia: narodziny drugiego dziecka, rozstanie z mężem, wyprowadzka do Londynu, intensywna praca nad nowym tomikiem poezji, nawrót depresji. Kate Moses opowiedziała o tym trudnym okresie w oparciu o dziennik i...

To nie jest zwykła powieść autobiograficzna - nie zawiera "suchego" zestawienia faktów, dat i nazwisk, ani nawet nie jest po prostu opowiastką o czyichś losach.
Robi wrażenie przede wszystkim to, jak ogromną empatią musiała wykazać się autorka - momentami czułam się, jakbym weszła w czyjąś głowę, albo wręcz sama odczuwała to, co czuła bohaterka, sposób myślenia, odczuwania był oddany niesamowicie. Nie psuły tego efektu nawet fatalne błędy korekty.
Wiadomo oczywiście, że nie należy uznawać jej za do końca wiarygodną. W końcu to tylko wyobrażenie autorki - mimo tego gorąco polecam.

To nie jest zwykła powieść autobiograficzna - nie zawiera "suchego" zestawienia faktów, dat i nazwisk, ani nawet nie jest po prostu opowiastką o czyichś losach.
Robi wrażenie przede wszystkim to, jak ogromną empatią musiała wykazać się autorka - momentami czułam się, jakbym weszła w czyjąś głowę, albo wręcz sama odczuwała to, co czuła bohaterka, sposób myślenia, odczuwania...

Mało odkrywcza niestety dla osób, które interesują się Sylvią Plath. A poza tym nie do końca wiarygodna. Niby biografia niby powieść, a nic z tego nie wyszło

Mało odkrywcza niestety dla osób, które interesują się Sylvią Plath. A poza tym nie do końca wiarygodna. Niby biografia niby powieść, a nic z tego nie wyszło

Ciężka i przytłaczająca!! Czytam ją od 2006 i nie mogę się z nią uporać, choć zostało mi może ze 30 stron. Dobrze napisana [choć widać WYRAŹNY wpływ Sylvii Plath], lecz Beznadziejna [Beznadziejnymi wbrew powszechnemu znaczeniu nie nazywam rzeczy nędznych, a takie, które nie pozostawiają we mnie żadnej Nadziei].
Książka mroczna i wampirycznie duszę wysysająca...

Ciężka i przytłaczająca!! Czytam ją od 2006 i nie mogę się z nią uporać, choć zostało mi może ze 30 stron. Dobrze napisana [choć widać WYRAŹNY wpływ Sylvii Plath], lecz Beznadziejna [Beznadziejnymi wbrew powszechnemu znaczeniu nie nazywam rzeczy nędznych, a takie, które nie pozostawiają we mnie żadnej Nadziei].
Książka mroczna i wampirycznie duszę wysysająca...