Zazwyczaj nie przepadam za książkami lub też filmami, które opisują przyszłość. Osobiście mam dosyć sceptyczne podejście do samego końca świata, jak i do tego, co będzie za paręset lat – myślę, że praktycznie nie idzie przewidzieć rozwoju technologii lub jak będzie wyglądało życie przeciętnego Ziemianina. Gdybym jednak musiała powiedzieć, jak widzę swoją planetę w czasach, które dopiero nadejdą, przyznam, że oczyma wyobraźni oglądam wszechobecną elektronikę. Zupełnie inne wyobrażenie na ten temat miała Emily Diamand, zwyciężczyni konkursu „The Times” na najlepszą książkę fantasy”, która stworzyła „Okup drapieżców” – powieść, w której bohaterowie, żyjąc w XXIII wieku muszą trudzić się bardziej niż średniowieczne społeczeństwo.

Mamy rok 2216 i znajdujemy się w świecie, gdzie tylko niektóre cywilizacje przetrwały. Kilka wieków temu nadeszła wielka fala, która zalała wszystkie lądy, pozwalając żyć nielicznym. Największą potęgą jest Większa Szkocja, natomiast okoliczne ziemie – z Londynem na czele zamieszkują biedacy, którzy żyją głównie z połowu ryb. W jednej z wiosek mieszka Lilly Melkun – uboga dziewczyna, której najcenniejszym skarbem jest niezwykły kot morski, wyczuwający wszelkie niebezpieczeństwa czające się na morzu. Lilly mieszka razem z babcią, która niekiedy opowiada wnuczce historie o ludziach, którzy żyli zupełnie inaczej niż oni. Cała wieś zajmuje się połowem ryb, egzystując skromnie, aczkolwiek w miarę szczęśliwie. Wszystko zmienia się, kiedy napadają drapieżcy – brutalni wojownicy, którzy zawsze otrzymują to, czego chcą. Oprawcy zabijają ostatnią żywą osobę z rodziny Lilly oraz porywają córkę premiera. Wstrząśnięta całą tą sytuacją dziewczyna postanawia pomścić babkę i wyruszyć na pomoc małoletniej Lexy. Jako okup chce ofiarować drapieżcom stary i cenny klejnot, który kradnie od ciotki porwanego dziecka. Samodzielnie próbuje dostać się do złoczyńców, jednak przypadkowo wpada na jednego z nich – nastoletniego Zepha, z którym znajomość przyprawiła jej niejednego problemu. Jednak największym z nich jest fakt, że klejnot tak naprawdę nie jest klejnotem…

Moje początkowo sceptyczne nastawienie do tej powieści zostało rozwiane już po przeczytaniu kilku pierwszych stron. Szczerze mogłabym wyznać, że wręcz pożerałam tę powieść z taką szybkością, że w pewnym momencie sama byłam przerażona. Często piszę, że dany autor posiada przyjemny styl pisania, jednak w tym przypadku styl pani Emily Diamand jest najbardziej lekkim, jaki w swojej karierze czytelniczej spotkałam. Autorka każde wydarzenie i myśl opisuje z ogromną wprawą, sprawiając, że praktycznie całą powieść czyta się jednym tchem. Za pomocą interesujących opisów, pisarka spowodowała, że łatwo wyobrazić sobie poczynania bohaterów, walczącymi nie tylko z żywiołami, ale też i przede wszystkim z ludźmi. Z ogromną przyjemnością poznawałam kolejne, coraz to mocniej interesujące, ciekawostki z XXIII wieku, z przerażeniem patrząc na to, jak wygląda życie bez technologii i innych udogodnień. Pani Diamand miała wspaniały pomysł na napisanie tego typu powieści, która wręcz błyszczy oryginalnością i kreatywnością. Samo miejsce wydarzeń – zalane lądy, wzburzone morze przenoszą czytelnika do zupełnie innego świata, który praktycznie znajduje się na wyciągnięcie ręki. Dialogi stoją na bardzo wysokim poziomie i co najważniejsze – autorka nie postarza bohaterów. Często zdarza się, że w obliczu dramatycznych wydarzeń postacie podejmują decyzje, które wykraczają poza ich wiek. W tym przypadku Lilly cały czas pozostaje zwariowaną dziewczyną, widzącą wszystko w kolorowych barwach. W „Okupie drapieżców” nie ma chociażby chwili czasu na wytchnienie bądź nudę – akcja toczy się w bardzo szybkim tempem tak, że obserwatorzy działań panny Melkun i spółki nieświadomie podążają za ich tropem, obawiając się, że cokolwiek może wydarzyć się bez jego udziału. Przyznam, że ja, która charakteryzuje się pesymistycznym uosobieniem, nieraz zaśmiałam się, czytając o kolejnych ideologiach niektórych postaci. Za pomocą niepozornych rozmów, pisarka ukazała temperament i charakter ludzi, funkcjonujących w trudnych czasach. Wydarzenia są przedstawione z perspektywy Lilly i Zepha, których historia w pewnym momencie styka się ze sobą. Obydwoje należą do zupełnie innych światów, ba, nawet dziewczyna na początku podaje się za chłopaka, jednak łączy ich jedno – przyjaźń i chęć spełnienia własnych marzeń. Lilly chciała jedynie, by jej wioska zaznała spokoju, Zeph – by ojciec w końcu docenił jego starania. Opisy ich przeżyć i poczynań również należą do wyjątkowych.

Emily Diamand wykreowała interesujących bohaterów, których wręcz niemożna nie lubić. Lilly sama w sobie jest sympatyczną dziewczyną, która potrafi oczarować swoją chęcią niesienia pomocy oraz wyznawaniem wartości, które u większości już dawno zatonęły w morzu zawiści. Polubiłam jej szczerość oraz fakt, że wierzyła w to, że sprawiedliwość zawsze zwycięża. Być może jej próby odbicia córki premiera cechowały się lekkim nieprzygotowaniem, jednak nie zabrakło jej odwagi, by zrealizować swój plan. Interesującą postacią był również Zeph, chociaż wyczuwałam w nim pewnego rodzaju nieprawidłowość. Aczkolwiek jego duchowa przemiana z chętnego przygód drapieżcę na człowieka, który pragnie bronić słabszych, była wspaniała – warto czytać tego typu rzeczy. Zauroczył mnie jeszcze jeden elektroniczny bohater, którego zdumienie za każdym razem powodowało na moich ustach uśmiech.

Zakończenie mnie nie usatysfakcjonowało. Spodziewałam się, że wszystkie sprawy zostaną zamknięte w zupełnie inny sposób. Chętnie przeczytałabym ciąg dalszy przygód Zepha i Lilly, ponieważ nie mam pojęcia, jak potoczy się ich dalsze życie. Autorka praktycznie nie przedstawiła chociażby zalążka tego, co też wydarzy się za parę lat. Ogromna szkoda, ponieważ dosyć zżyłam się z bohaterami.

„Okup drapieżców” to książka, w której przygoda gra główną rolę. Emily Diamand stworzyła interesującą powieść, która wciąga czytelników do wydarzeń z przyszłości, gdzie praktycznie wszystko jest możliwe. Z tą lekturą można spędzić wspaniały dzień, bawiąc się razem z bohaterami, którzy brną w nieznane. Oczywiście, utwór polecam.

Zazwyczaj nie przepadam za książkami lub też filmami, które opisują przyszłość. Osobiście mam dosyć sceptyczne podejście do samego końca świata, jak i do tego, co będzie za paręset lat – myślę, że praktycznie nie idzie przewidzieć rozwoju technologii lub jak będzie wyglądało życie przeciętnego Ziemianina. Gdybym jednak musiała powiedzieć, jak widzę swoją planetę w czasach,...