Książka ta jest zbiorem japońskich opowiadań grozy. Dlatego nie będzie dziwne, gdy spotkamy tutaj duchy, upiory, bogowie i magia. Wszystko to oczywiście bazuje na japońskich (i chińskich) wierzeniach.

Ciężko mi powiedzieć, co jest najciekawsze w tym zbiorze. Bo o ile same historyjki są dość banalne, przewidywalne i moralizujące, to jest to skarbnica wiedzy na temat osiemnastowiecznej (oraz wcześniejszej) Japonii, język jest naprawdę ładny i plastyczny, a książka wciąga. Już wcześniej niektórym osobom się skarżyłam, że Wiesław Kotański, który popełnił tłumaczenie książki, powinien umieścić przypisy (których naprawdę jest ogromna ilość!) pod tekstem, a nie na końcu każdego opowiadania. Niestety byłoby to naprawdę ciężko czytać, w związku z czym ja najpierw czytałam opowiadanie, następnie przypisy do niego, z czego często wynikało, że czytałam dwie różne historie. Ale przez to łatwiej było mi ogarnąć całą treść.

I chociaż narzekałam na ten układ, doszłam do wniosku, że jest on całkiem dobry. A gdyby całkiem pominąć przypisy, straciłabym wiele. Straciłabym analizę stosunków społecznych, opisanie każdego zjawiska japońskiej kultury, które Ueda zamieścił w swoich opowiadaniach (a było tego naprawdę mnóstwo). Przy okazji mogłam się sprawdzić, na ile jestem w stanie sama to wszystko zauważyć i, ku połechtaniu mej miłości osobistej, wynik okazał się całkiem niezły. Kotański wykonał naprawdę świetną pracę i uświadomił mi, jak ciężko tłumaczyć książki związane z kulturą orientalną.

Zaś książka sama w sobie (abstrahując od przypisów) jest przyjemna, w rzeczywistości nieskomplikowana, jeśli posiada się jakąś elementarną wiedzę na temat Japonii i fascynująca ze względu na mnogość paranormalnych postaci. Dodatkowo sam Ueda nie jest w pełni autorem tych historii, ponieważ są to w większości opowiadania chińskie, przetłumaczone i przekształcone przez niego. Ale, żeby nie było, że autor plagiatuje, w Japonii uważa(ło?) się, że wplecenie dużej ilości cudzych treści do własnego tekstu uchodzi za przejaw elokwencji i przez to jest o wiele lepiej i ciekawiej, szczególnie dla osób wykształconych, które mogły to wyłapać. Byłam tym faktem zdziwiona, ale jednocześnie bardzo mi się spodobał.

Polecam tę książkę, bezwzględnie miłośnikom Japonii, względnie innym. Podejrzewam, że nie każdy ją doceni, ale myślę, że naprawdę warto po nią sięgnąć. Najchętniej bym ją sobie kupiła, ale ku mojemu rozczarowaniu nie ma jej nigdzie, wyłączając biblioteki.

Książka ta jest zbiorem japońskich opowiadań grozy. Dlatego nie będzie dziwne, gdy spotkamy tutaj duchy, upiory, bogowie i magia. Wszystko to oczywiście bazuje na japońskich (i chińskich) wierzeniach.

Ciężko mi powiedzieć, co jest najciekawsze w tym zbiorze. Bo o ile same historyjki są dość banalne, przewidywalne i moralizujące, to jest to skarbnica wiedzy na temat...