Ciąg dalszy "Róży wierszem niezawołanej". Mimo zamierzonego być może, schematycznego jakby podobieństwa książki, te jednak wiele różni. Co je łączy to z pewnością fakt, że obie umieszczają psychologię w ogólności, czy - w szczególności - psychoterapię w kontekście filozoficznym. I tak podczas gdy w pierwszej z prac autorka, wychodząc od przesłania ze spuścizny J. L. Borgesa (stąd tytuł), natykając się po drodzę na wielu innych, głównie postmodernistycznych twórców i z nich czerpiąc, zastanawia się nad możliwością psychoterapii, która uwględniałaby w sposób konsekwentny założenia tej filozofii, w drugiej z wymienionych prac, tutaj opiniowanej, wychodząc od zestawienia różnych definicji prawdy obecnych w dziejach filozofii i w ramach każdej z tych definicji próbując umiejscowić człowieka jako takiego, autorka opisuje konsekwencje płynące z filozofii dla psychoterapii. Od tego wychodzi, po czym przedzierając się przez meandry swojego własnego psychoterapeutycznego doświadczenia, próbuje w słowa ująć doświadczenie Inności drugiego, nie tylko w psychoterapii, pyta o możliwości dialogu, czym ten dialog jest, czym może być, czym powinien. Kiedy pierwsza z prac skupiała się raczej na filozofii postmodernizmu, druga z kolei rozszerza jej zasięg - od starożytności zaczynając, aż po czasy najbardziej nam bliskie. Jest np. fenomenologia, hermeneutyka, filozofia postmodernistyczna - wszystkie one w kontekście dialogu z Innym. Z wielu twórców autorka chyba najczęściej nawiązuje do czy też cytuje H.-G. Gadamera, E. Levinasa, M. Heideggera, M. Bubera, L. Wittgensteina - by wymienić tych tylko, którzy rzucają się w oczy. Nawiązuje też do literatury i jej twórców, wśród których znaleść możemy np. H. Hesse'go, F. Kafkę, T. Różewicza, J. Hartwig, G. Pereca, V. Nabokova, Z. Herberta i wielu innych. Podsumowując - z pewnością warto po tę książkę sięgnąć, jednak moim zdaniem jej przeznaczeniem będzie dośc ograniczona grupa odbiorców zainteresowanych tak specyficzną tematyką, jaką podejmuje autorka.

Ciąg dalszy "Róży wierszem niezawołanej". Mimo zamierzonego być może, schematycznego jakby podobieństwa książki, te jednak wiele różni. Co je łączy to z pewnością fakt, że obie umieszczają psychologię w ogólności, czy - w szczególności - psychoterapię w kontekście filozoficznym. I tak podczas gdy w pierwszej z prac autorka, wychodząc od przesłania ze spuścizny J. L. Borgesa...