Sięgnęłam po tę sztukę, bo jestem zakochana w filmie na jej postawie. Widziałam go 26 razy. Owszem to oznacza, że znałam na pamięć niemal wszystkie dialogi, a czytając miałam w pamięci sceny z Paulem Newmanem, Elizabeth Taylor i innymi, ale to w niczym nie przeszkadza. Film z 1958 jest naprawdę dobrą adaptacją. Nie zatarł z niej żadnych kluczowych rzeczy, które mnie urzekły i które później mogłam zobaczyć w oryginale.

Jest więc początek, gdzie widzimy Maggie jako złaknioną miłości młodą żonę irracjonalnie odtrącaną przez męża. Oboje są nieszczęśliwi, ale się nie rozstają. Dlaczego? Dlaczego w ogóle się skłócili? Z czasem poznajemy ich tajemnice. Widzimy też, że Maggie wcale nie jest tak filigranowa jak się wydaje. A wszystko przy atmosferze rodzinnego spotkania, w którym każdy ma coś do ugrania dla siebie.

Sztuka (i film) urzekły mnie przeładowaniem negatywnych uczuć, które nie nużą. Wręcz intrygują. Od fałszywego umizgiwania się, rozpaczy, kłótni, aż po żal. Jest tu wszystko. Ci, którzy wydają się słabi, znajdują ostatnie siły, aby o siebie zawalczyć, a ci silni, czasem mają dość i poddają się.

Zakończenie jednak bardziej podoba mi się w filmie, gdzie Brick wykazuje silne uczucia dla swojej żony, więc ich zgoda jest... prawdziwsza. W sztuce odebrałam to jako kolejny przejaw obłudy. A może właśnie o to chodziło?

Sięgnęłam po tę sztukę, bo jestem zakochana w filmie na jej postawie. Widziałam go 26 razy. Owszem to oznacza, że znałam na pamięć niemal wszystkie dialogi, a czytając miałam w pamięci sceny z Paulem Newmanem, Elizabeth Taylor i innymi, ale to w niczym nie przeszkadza. Film z 1958 jest naprawdę dobrą adaptacją. Nie zatarł z niej żadnych kluczowych rzeczy, które mnie urzekły...