Noc i dzień

Tę książkę czyta się trochę jak zbiór felietonów z gimnastyki filozoficznej, w formie artystycznej, fantastyczno-bajkowej, symbolicznie fabularyzowanej, o tematyce kondycji nieempirycznej. Niektóre utwory są raczej satyryczne, a niektóre nie mają nic wspólnego z żartami. Większość zaś łączy wszystko po trochu: radość, smutek, zrównoważenie, praktyczność, teoretyczność, fizyczność, metafizyczność, podległość, niepodległość. Miałem wrażenie, że w większości utworów autor kładzie zbyt dużą wagę na prostej dwoistości zjawisk. Natomiast jakby zbyt małą uwagę kieruje na: potencjalnie możliwe stany pośrednie, całkowicie niezwiązane z dwoistością, i na stany mieszane, składające się z różnych elementów przeciwstawnych stanów. Nie wykluczam, że autor celowo podkreślał tę zero-jedynkowość aby podtrzymać zamierzoną formę bajki i zwiększyć przez to wyrazistość przekazu refleksji. Mimo tej żonglerki binarnością, według mnie, pisarz posługuje się częściej logiką humanistycznie rozmytą niż matematycznie ścisłą.

Tę książkę czyta się trochę jak zbiór felietonów z gimnastyki filozoficznej, w formie artystycznej, fantastyczno-bajkowej, symbolicznie fabularyzowanej, o tematyce kondycji nieempirycznej. Niektóre utwory są raczej satyryczne, a niektóre nie mają nic wspólnego z żartami. Większość zaś łączy wszystko po trochu: radość, smutek, zrównoważenie, praktyczność, teoretyczność,...