Kapelusz prezydenta

Obiecywana na okładce „przyjemność czytania” była. Podobnie jak rozkoszowanie się „pyszną paryską groteską”. „Kapelusz prezydenta” jest bowiem powieścią bardzo francuską, łączy w sobie lekkość i błyskotliwość opowiadanej historii z humorem i poważnymi refleksjami o naturze człowieka i świata. I to wszystko mnie urzekło. Zresztą nie pierwszy raz, bo czytałam już dwie inne powieści Antoine'a Laurain'a- „Kwiaty z cukru” i „Kobieta z czerwonym notatnikiem”. Trzeba przyznać autorowi, że wie, jak uwieść czytelnika i wprawić go w dobry nastrój.
Historia przechodzącego z rąk do rąk kapelusza, którego pierwszym właścicielem był prezydent François Mitterrand jest okazją do przedstawienia społeczeństwa francuskiego lat 80. Każdy kolejny posiadacz magicznego nakrycia głowy reprezentuje inny typ człowieka: mamy tu niedocenianego pracownika koncernu, który musi znosić upokorzenia ze strony swojego kierownika, jest kobieta uwikłana w związek z żonatym mężczyzną, który wciąż obiecuje jej małżeństwo, mamy kreatora perfum w kryzysie twórczym i zamożnego przedstawiciela klas wyższych otoczonego snobistycznymi znajomymi. Życie każdego z nich zostanie wywrócone do góry nogami w momencie włożenia kapelusza. I nie chodzi tu o jakieś magiczne zmiany. Raczej o odwagę, jaka obudzi się w bohaterach i spowoduje, że zdobędą się oni na działania, których do tej pory się bali. Ujawnią się w nich cechy do tej pory ukryte. Spojrzą na świat uważniej i zauważą rzeczy dla innych oczywiste, a dla nich niezauważalne. Tym sposobem otworzą się przed nimi nowe możliwości.
Autor tą historią podejmuje dyskusję z przypisywaniem ogromnego znaczenia przypadkowi. Bo czyż nasi bohaterowie naprawdę zawdzięczają wszystko kapeluszowi? Przecież ujawnione cechy w nich były, wystarczyło w siebie uwierzyć. Momenty, w których kolejne postaci uświadamiają sobie, czego pragną w życiu, wyzwalają ich i kierują ich kroki na ścieżki dotychczas omijane.
Podobał mi się dystans autora do stylu życia Francuzów. Zabawne sceny dyskusji nad poprawnym wymawianiem nazwiska prezydenta, czy opisy psychoterapii oraz jedzenia owoców morza w brasserie są kwintesencją francuskości.
Bardzo przyjemnie spędziłam czas z „Kapeluszem prezydenta”. Będę wypatrywać kolejnych powieści tego autora, bo ten rodzaj opowiadania podszytego lekką dozą surrealizmu bardzo mi odpowiada.

Obiecywana na okładce „przyjemność czytania” była. Podobnie jak rozkoszowanie się „pyszną paryską groteską”. „Kapelusz prezydenta” jest bowiem powieścią bardzo francuską, łączy w sobie lekkość i błyskotliwość opowiadanej historii z humorem i poważnymi refleksjami o naturze człowieka i świata. I to wszystko mnie urzekło. Zresztą nie pierwszy raz, bo czytałam już dwie inne...

Przyjemna historia o Francuzach lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku i o przypadku, który może dużo zmienić.

Przyjemna historia o Francuzach lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku i o przypadku, który może dużo zmienić.

🎼 Trzynastego - kapelusze z głów poważnych zrywa wiatr… 🎶

Nie wiem, czy akurat trzynastego, natomiast kapelusz będący bohaterem powieści Antoine Lauraina, z pewnością przynależy do głowy poważnej, i wędruje sobie z rąk do rąk, niczym liść niesiony wiatrem – wzdłuż i wszerz ~les rues parisiennes.*

Cała historia rozpoczyna się pewnego wieczoru w małej wykwintnej brasserie, gdzie Daniel Mercier, na co dzień zwykły, przeciętny księgowy, postanawia zjeść ostatnią samotną kolację, przed powrotem żony i syna do stolicy. Ku jego zaskoczeniu, przy stoliku obok zasiada François Mitterrand z doradcami. Znamienici goście uporawszy się szybko z własnymi daniami opuszczają restaurację, a nasz bohater, niedługo potem, sam zbierając się do wyjścia, zauważa pozostawiony przez prezydenta kapelusz…

Wiedziony jakimś irracjonalnym impulsem, miast przekazać rzeczoną zgubę obsłudze, przywłaszcza ją sobie, ukradkiem wynosząc pod płaszczem. W ciemną paryską noc.

Czy kapelusz może odmienić czyjeś życie?

W klimacie francuskim, z paryskim sznytem; a jednocześnie w lekko płynącej - prostej, acz przyjemnej konwencji "z przymrużeniem oka" – wszystko zdarzyć się może.

Rzeczone nakrycie głowy (najważniejszej w całym państwie!),w wyniku niecodziennych zbiegów okoliczności, wędruje przez ręce kolejnych osób, których życie natychmiast, niczym za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, zmienia rytm.

Jeśli chcecie się dowiedzieć, jak potoczyły się losy szarego księgowego bez perspektyw awansu; początkującej pisarki uwikłanej w wieloletni beznadziejny romans; perfumiarza, niegdyś wysoce cenionego, a od ośmiu lat pogrążonego w twórczej niemocy oraz zniesmaczonego towarzyskim "targowiskiem próżności" przedstawiciela ówczesnej francuskiej arystokracji; jak się one splatały za sprawą tego, zwykłego przecież, filcowego przedmiotu; i kto był zakulisowym "spiritus movens" całego ambarasu – przeczytajcie.

Przy okazji możecie pospacerować ulicami francuskiej stolicy, połowy lat 80. ubiegłego wieku. Przyjrzeć się ówczesnej sytuacji politycznej, realiom społeczno-obyczajowym, zmieniającym się trendom w sztuce oraz… ludziom, których marzenia i aspiracje niewiele się różnią od tych, jakie i my skrywamy w sobie.

To miała być lektura lekka, łatwa i przyjemna. I taka też była. Literacki full-relax. Zgrabnie napisana, przykuwająca uwagę historia. Angażująca, a nie męcząca. Niczym weekendowy seans filmowy w klimacie obyczajowego kina francuskiego z drugiej połowy XX wieku.

Można się uśmiechnąć.
Można i zadumać.

Za wiele nie wymagać.

I choć mogłabym się przyczepić do kilku kwestii, nie zrobię tego, gdyż w całokształcie, było to naprawdę, potrzebne mi bardzo - po serii lektur o życiowym pokomplikowaniu, trudnych relacjach i traumach wszelakich - literackie wytchnienie.

Jeśli kiedyś będę szukała podobnej odskoczni od narracji malowanych w niełatwych emocjach, z pewnością uśmiechnę się do kolejnej powieści Antoine Lauraina.


- - - - - -
*les rues parisiennes - paryskie ulice

"Trzynastego" - utwór z repertuaru Katarzyny Sobczyk; autorzy: Jan Mieczysław Kondratowicz / Ryszard Janusz Poznakowski

__________________________________
Opinia zamieszczona również na moim fb "Molica K."
(https://www.facebook.com/ksiazkowa.molica)

🎼 Trzynastego - kapelusze z głów poważnych zrywa wiatr… 🎶

Nie wiem, czy akurat trzynastego, natomiast kapelusz będący bohaterem powieści Antoine Lauraina, z pewnością przynależy do głowy poważnej, i wędruje sobie z rąk do rąk, niczym liść niesiony wiatrem – wzdłuż i wszerz ~les rues parisiennes.*

Cała historia rozpoczyna się pewnego wieczoru w małej wykwintnej brasserie,...

Książka przeczytana w ramach majowego wyzwania LC.
Françoise Mitterand zostawia przez przypadek swój kapelusz w restauracji. Daniel Mercier siedzi obok i postanawia zabrać ze sobą kaelusz głowy państwa. Jak się okazuje ów kapelusz rozpocznie ciąg wydarzeń, który zmieni życie wielu ludzi.
W historii nie doszukałam się specjanie groteski a bardzie ciekawe obserwacje na temat społeczeństwa we Francji w latach 80-tych. Opowiadanie samo płynie, czyta się je z przyjemnością i zainteresowaniem. Chętnie sięgnę po kolejne, a te bardzo polecam.

Książka przeczytana w ramach majowego wyzwania LC.
Françoise Mitterand zostawia przez przypadek swój kapelusz w restauracji. Daniel Mercier siedzi obok i postanawia zabrać ze sobą kaelusz głowy państwa. Jak się okazuje ów kapelusz rozpocznie ciąg wydarzeń, który zmieni życie wielu ludzi.
W historii nie doszukałam się specjanie groteski a bardzie ciekawe obserwacje na temat...

Nie sądziłam, że historia kapelusza może być taka przyjemna!🌹🌹🌹

Nie sądziłam, że historia kapelusza może być taka przyjemna!🌹🌹🌹

Elegancka, przyjemna i relaksująca jak wizyta w paryskiej brasserie. Krzepiąca lektura o działaniu podobnym do schłodzonego kieliszka szampana w upalny wieczór. Sama historia wydaje się prosta, kapelusz prezydenta trafia do kolejnych bohaterów i poprzez swoje niezwykłe właściwości zmienia ich życie... Nie będzie chyba dużym spoilerem to, że tak naprawdę to splednor i autorytet głowy państwa ma tu największe znaczenie. Tego brakuje mi właśnie we współczesnej literaturze - budowania autorytetu, legendy, wzmacniającej duchowo opowieści. A dodatkowo mamy tu opisy Paryża, francuskich specjałów, a nawet wycieczkę do Wenecji, co było dla mnie cudownym zaskoczeniem,, bo całkiem niedawno właśnie w tym mieście się zakochałam. Serdecznie polecam.

Elegancka, przyjemna i relaksująca jak wizyta w paryskiej brasserie. Krzepiąca lektura o działaniu podobnym do schłodzonego kieliszka szampana w upalny wieczór. Sama historia wydaje się prosta, kapelusz prezydenta trafia do kolejnych bohaterów i poprzez swoje niezwykłe właściwości zmienia ich życie... Nie będzie chyba dużym spoilerem to, że tak naprawdę to splednor i...

Sposób w jaki została napisana i narracja ★★★★
Historia, fabuła, temat ★★★★
Postacie, bohaterowie ★★★★
Fun i przyjemność z czytania ★★★★
Czy bym ją polecił ★★★★

Sposób w jaki została napisana i narracja ★★★★
Historia, fabuła, temat ★★★★
Postacie, bohaterowie ★★★★
Fun i przyjemność z czytania ★★★★
Czy bym ją polecił ★★★★

Nie wiem, o czym to było, ale czytało się przyjemnie.

Nie wiem, o czym to było, ale czytało się przyjemnie.

Urzekająca groteska będąca kwintesencją obyczajów i poglądów francuskiego społeczeństwa lat 80. XX wieku.
Całość tworzy niezwykłą formę łączących się opowiadań, których elementem łączącym jest zapomniany w brasserie kapelusz należący do najważniejszej osoby Francji – prezydenta Francois Mitterranda. Zapomniany przez nieuwagę kapelusz zmienia właścicieli i jak talizman przynosi im szczęście i zmiany w życiu zawodowym i prywatnym.
Powieść została sfilmowana, z wielką przyjemnością obejrzałabym jej ekranizację.
Wspaniale wykreowani bohaterowie, historie z życia wzięte, spora dawka wiedzy o powstawaniu francuskich perfum oraz ciekawe obserwacje i poglądy paryżan z końca XX wieku, a wszystko podszyte sporą dawką humoru. Idealna lektura na rozpoczęcie Nowego Roku, może jej czytelnikowi przyniesie pozytywne zmiany i szczęście w życiu.

Urzekająca groteska będąca kwintesencją obyczajów i poglądów francuskiego społeczeństwa lat 80. XX wieku.
Całość tworzy niezwykłą formę łączących się opowiadań, których elementem łączącym jest zapomniany w brasserie kapelusz należący do najważniejszej osoby Francji – prezydenta Francois Mitterranda. Zapomniany przez nieuwagę kapelusz zmienia właścicieli i jak talizman...

Przyjemne na jedno popołudnie.Tylko nie dostrzegłem owej groteski.

Przyjemne na jedno popołudnie.Tylko nie dostrzegłem owej groteski.