Jakub Juszyński przedstawia swoje spojrzenie na wojskowość polską w XII wieku, podkreślając obronne taktyki przyjęte w tym okresie oraz określaną przez siebie rolę jazdy i łucznictwa konnego. Zaczyna od niezwykle ciekawego aspektu, którego w takim ujęciu dotąd nie czytałem, tzn. kwestii zasieków w ówczesnej wojnie, ich wykorzystywania na szeroką skalę podczas wojen obronnych piastowskiej Polski. Dalej przechodzi do powtarzanego w kolejnych swoich książkach tematu konnego charakteru wojsk piastowskich, udziału konnych łuczników, odmienności odnośnie stosowanego chwytu łuczniczego. Te elementy już są tak często u niego powtarzane, że chyba wolałbym odwołanie do innych pozycji zamiast powtarzanych rozdziałów.
Następnie dostajemy zasadniczą część książki czyli opis i analizę walk od czasów Bolesława Krzywoustego do pierwszych lat rozbicia dzielnicowego i kilku kampanii na różnych kierunkach, m.in. wyprawy Fryderyka Barbarossy.
Tutaj uwidacznia się i znaczenie zasieków i opieranie o nie taktyki w razie obrony, szczególnie na kierunku zachodnim, jak i wątki przemawiające za tezami autora o konnym i łuczniczym charakterze wojsk piastowskich.
Bardzo dobra i spójna książka, w której dostajemy ciekawe ujęcie tytułowej tematyki. Zaczynam być coraz bardziej przekonany do koncepcji autora.

Jakub Juszyński przedstawia swoje spojrzenie na wojskowość polską w XII wieku, podkreślając obronne taktyki przyjęte w tym okresie oraz określaną przez siebie rolę jazdy i łucznictwa konnego. Zaczyna od niezwykle ciekawego aspektu, którego w takim ujęciu dotąd nie czytałem, tzn. kwestii zasieków w ówczesnej wojnie, ich wykorzystywania na szeroką skalę podczas wojen...

Autor interesująco przedstawia dwunastowieczne konflikty zbrojne, skupiając się na roli lekkozbrojnej jazdy, a zwłaszcza łuczników. Przekonująca jest argumentacja tezy, że właśnie ta formacja była trzonem polskich wojsk, a jako przykłady przedstawione są fragmenty źródeł pisanych oraz przedstawień graficznych. Co prawda wizja Autora kłóci się z obecnym w ówczesnej kulturze trendem imitatio imperii, ale jest istotnym głosem w dyskusji, jak wyglądały zbrojne zmagania. Omówione zostały kolejne kampanie, co poprzedzono ogólnym opisem polskiej konnicy, a także roli zasieków.
Polecam wielbicielom średniowiecza, grupom rekonstrukcyjnym oraz wszystkim zainteresowanym historią wojskowości.

Autor interesująco przedstawia dwunastowieczne konflikty zbrojne, skupiając się na roli lekkozbrojnej jazdy, a zwłaszcza łuczników. Przekonująca jest argumentacja tezy, że właśnie ta formacja była trzonem polskich wojsk, a jako przykłady przedstawione są fragmenty źródeł pisanych oraz przedstawień graficznych. Co prawda wizja Autora kłóci się z obecnym w ówczesnej kulturze...