Również jestem osobą niepełnosprawną i całkowicie rozumiem uczucia, które czuła od samego początku życia Agnieszka. Ta historia skradła me serce w pełni. Wiem co to znaczy być niezauważalnym przez innych.

Rodzeństwo Agnieszki zachowało się bardzo źle, ponieważ każdy człowiek zasługuje na akceptację i miłość. Moja mama poświęca swoje życie mnie tak samo jak mama bohaterki książki. Opieka nad niepełnosprawną osobą to wielka odpowiedzialność. Podziwiam wszystkie osoby, które mimo nieuleczalnej choroby swoich dzieci, nie zostawiają ich.

Zaintrygował mnie wątek z Anną Dymną. Myślę, że osoby chore nie powinny być olewane. Niepełnosprawność nie powinna być tematem tabu. Ludzie na wózkach inwalidzkich czy też zmagające się z innymi chorobami są tacy sami jak zdrowi ludzie. Kiedy czytałam o wywiadzie Anny Dymnej, uroniłam wiele łez. Wzruszyłam się jak jeszcze chyba nigdy.

Uważam, że tę książkę powinien przeczytać każdy. A szczególnie Ci, którzy nie rozumieją niepełnosprawnych. Książka ta jest najlepszym dziełem, jaki czytałam w życiu.

Na zakończenie powiem, że czytając wcieliłam się w Agę. Zimne i upokarzające stosunki rodzeństwa do Agi bardzo mnie zabolały. Zadziwia mnie to, że bohaterka pisała wiersze.

Fundacje pomagające osobom dotkniętym jakimś schorzeniem są bardzo ważne. Umożliwiają polepszenie życia wielu ludziom.

Polecam wszystkim tę lekturę, bo naprawdę warto poświęcić czas i pomyśleć nad tym, jak my spostrzegamy takie osoby.

Również jestem osobą niepełnosprawną i całkowicie rozumiem uczucia, które czuła od samego początku życia Agnieszka. Ta historia skradła me serce w pełni. Wiem co to znaczy być niezauważalnym przez innych.

Rodzeństwo Agnieszki zachowało się bardzo źle, ponieważ każdy człowiek zasługuje na akceptację i miłość. Moja mama poświęca swoje życie mnie tak samo jak mama bohaterki...