Niby w tomie drugim jest wszystko to samo co w poprzednim, a jakoś tak podobał mi się mniej. Jest tutaj kilka dłuższych historii, które są dość klasyczne dla tego uniwersum. Grupa śmiałków z jednym dużym questem, a po drodze kilka pomniejszych zadań. Swoją drogą jaka to jest typowa konstrukcja opowieści dla gier 😁. I tak też główni bohaterowie polują na wiedźmy, wilkołaka, a gdzieś po drodze przygotowują się na walkę z finałowym złolem Czerwonym Królem. W międzyczasie świat płonie i piekło przychodzi na ziemię.

I niby wszystko jest a swoim miejscu, ale czasem twórcy stosują takie skróty fabularne, że aż boli. I to jest naprawdę zastanawiające. Bo z jednej strony widać, jak cała seria jest pięknie przemyślana. Każdy z bohaterów ma ciekawe motywację do działania i wszystko pięknie do siebie pasuje. Tylko potem twórcy idą na skróty fabularne. Jakby nie wiedzieli jak logicznie połączyć kilka wątków, więc przeskoczą tak z jednej strony na drugą. Z tego powodu mam wrażenie, że to najsłabszy tom z całego mignolavers.

Niby w tomie drugim jest wszystko to samo co w poprzednim, a jakoś tak podobał mi się mniej. Jest tutaj kilka dłuższych historii, które są dość klasyczne dla tego uniwersum. Grupa śmiałków z jednym dużym questem, a po drodze kilka pomniejszych zadań. Swoją drogą jaka to jest typowa konstrukcja opowieści dla gier 😁. I tak też główni bohaterowie polują na wiedźmy, wilkołaka,...