Tytułowy bohater to, jak łatwo stwierdzić, TEN Łazarz – postać biblijna. Betańczyk właśnie zmartwychwstał, wskrzeszony przez Chrystusa po trzech dniach spoczywania w grobie. Nie jest jednak tym samym człowiekiem, którym był przed osobliwą wędrówką w zaświaty. Dzieło śmierci zostało wstrzymane przez nieznaną moc, ale nie cofnięta, a szkody, jakie wyrządziła na ciele i w duszy Łazarza, pozostały bez zmian w swej oszpecającej formie. Siność twarzy i bladość skóry odcisnęły znamię na wizerunku mężczyzny, który odtąd tkwił na pograniczu życia i śmierci. Zniknęła dawna beztroska, a miejsce radości zajęło przygnębienie i smutek. Łazarz przyglądał się celebracji swojego ocalenia zawieszony w półświadomości, milknąc, gdy pytano, co spotkało go Tam – po drugiej stronie.
W stylizowanym na apokryf przekazie Andriejew podejmuje temat osamotnienia tkniętego czarną siłą straceńca. Forma zbliżona do przypowieści odkrywa przed czytelnikami problem alienacji jednostki; Łazarz samym spojrzeniem sprawia, że ludzie w jego otoczeniu popadają w depresję, tracą chęć życia. Potępieniec zamienia każdą doczesną radość w wisielczy smutek i czarną rozpacz. Nic dziwnego, że coraz znamienitsze osobistości – najpierw słynny rzeźbiarz, a potem nawet sam Cesarz August – chcąc przekonać się o fatalnej sile tego, który na własne oczy widział śmierć. Opowiadanie napisano stylem zbliżonym do biblijnego, archaiczna forma nie przeszkadza jednak w odbiorze treści, a nawet nadaje jej sugestywnego uroku.”