Zacznę od tego, że nie czytam typowych kryminałów. To był mój pierwszy. Ciekawe jest oczekiwanie na to kto jest sprawcą zbrodni i zastanawianie się w trakcie czy domysły są słuszne. Autorka bardzo fajnie przedstawiła codzienną i jakże żmudną pracę śledczych, która pokazała zresztą, że tylko drążenie tematu może doprowadzić do zdemaskowania sprawcy....

Zacznę od tego, że nie czytam typowych kryminałów. To był mój pierwszy. Ciekawe jest oczekiwanie na to kto jest sprawcą zbrodni i zastanawianie się w trakcie czy domysły są słuszne. Autorka bardzo fajnie przedstawiła codzienną i jakże żmudną pracę śledczych, która pokazała zresztą, że tylko drążenie tematu może doprowadzić do zdemaskowania sprawcy....

Jeśli lubicie czasem odpocząć o zagmatwanych spraw kryminalnych, ta książka jest dla was.
Spokojna, przyjemna i zaskakująca historia na zimowy wieczór.

Jeśli lubicie czasem odpocząć o zagmatwanych spraw kryminalnych, ta książka jest dla was.
Spokojna, przyjemna i zaskakująca historia na zimowy wieczór.

Podchodziłam do lektury Krakowskich trzy razy, ostatni to już tylko dlatego, że nie lubię zostawiać niedokończonej lektury. Mam poczucie totalnie straconego czasu. Płaskie postaci, infantylne dialogi, wszechobecny chaos - po lekturze czułam się jakbym pracowała 8 godzin w kamieniołomach. Miało być z humorem, ale humor chyba nie dojechał. A już z pewnością nie ten podobny Chmielewskiej - porównywanie do humoru pani Chmielewskiej to moim ogromne nieporozumienie. Ode mnie solidne +1.

Podchodziłam do lektury Krakowskich trzy razy, ostatni to już tylko dlatego, że nie lubię zostawiać niedokończonej lektury. Mam poczucie totalnie straconego czasu. Płaskie postaci, infantylne dialogi, wszechobecny chaos - po lekturze czułam się jakbym pracowała 8 godzin w kamieniołomach. Miało być z humorem, ale humor chyba nie dojechał. A już z pewnością nie ten podobny...

Nie zdołałem przeczytać nawet połowy. Raziły przede wszystkim infantylne dialogi oraz dziwaczna konstrukcja książki. Był taki moment, że spodziewałem się przekleństw typu "motyla noga".

Nie zdołałem przeczytać nawet połowy. Raziły przede wszystkim infantylne dialogi oraz dziwaczna konstrukcja książki. Był taki moment, że spodziewałem się przekleństw typu "motyla noga".

Tytuł, debiutanckiej powieści Ireny Omegard, wskazuje bohaterów i miejsce akcji. Dokładnie określa jej gatunek literacki oraz tematykę, jakiej czytelnik może się w niej spodziewać.
Okładka zachwyca prostotą i przekazem. Statyczne kamienice starego miasta w Krakowie po jednej stronie fotografii, zaś po drugiej smuga światła pozostawiona po rozpędzonym tramwaju, pociągu, lub myśli czy działaniu.
I tacy są krakowscy kryminalni. Szybcy. Akcja toczy się wartko i często skręca w stare uliczki, by czytelnika oraz kryminalnych powieść w ich mroczne zaułki. Wywieść na manowce. Kryminalni pracują w doskonałym i zgranym teamie. Wspierają się i uzupełniają umiejętnościami w rozwikłaniu spraw.
Autorka podkręca akcję używając szybkiego dialogu, którego tempo wyznaczają krótkie zdania. Irena Omegard nie rozpisuje się w pokazaniu czytelnikowi otoczenia, przedmiotów, pogody czy stanu duchowego funkcjonariuszy. Popędza ich akcję dialogami i bardzo lakonicznymi opisami bohaterów oraz sytuacji w jakich się znajdują. Moim zdaniem, to ogromny plus powieści.
Debiut Ireny Omegard zasługuje na uwagę.

Tytuł, debiutanckiej powieści Ireny Omegard, wskazuje bohaterów i miejsce akcji. Dokładnie określa jej gatunek literacki oraz tematykę, jakiej czytelnik może się w niej spodziewać.
Okładka zachwyca prostotą i przekazem. Statyczne kamienice starego miasta w Krakowie po jednej stronie fotografii, zaś po drugiej smuga światła pozostawiona po rozpędzonym tramwaju, pociągu, ...

,,Na takie argumenty jedyną odpowiedzią staje się włączenie policyjnego koguta. Przyspieszamy. Spoglądam na mijane miejsca. Kraków jest na wyciągnięcie ręki. Piękny, tajemniczy.”

Kraków. W tajemniczych okolicznościach ginie dwóch wpływowych mężczyzn. Sprawą zajmuje się grupa krakowskich kryminalnych, która z zaangażowaniem stara się dotrzeć do prawdy i rozwiązać zawiłą zagadkę.

To już druga książka w ramach #booktourubatorego. ,,Krakowscy kryminalni” to typowy kryminał, który czyta się lekko i przyjemnie. Ogromny plus za kreację bohaterów - jest ich wielu, a jednak każdy jest na swój sposób charakterystyczny i wspólnie tworzą zgraną ekipę. Ciekawe było również zakończenie. Nie jest to jednak książka, która zostanie w mojej głowie na dłużej. Była przyjemną lekturą na jeden wieczór, ale nic poza tym…

instagram.com/needforbook

,,Na takie argumenty jedyną odpowiedzią staje się włączenie policyjnego koguta. Przyspieszamy. Spoglądam na mijane miejsca. Kraków jest na wyciągnięcie ręki. Piękny, tajemniczy.”

Kraków. W tajemniczych okolicznościach ginie dwóch wpływowych mężczyzn. Sprawą zajmuje się grupa krakowskich kryminalnych, która z zaangażowaniem stara się dotrzeć do prawdy i rozwiązać zawiłą...

Książka opowiada (jak sam tytuł wskazuje) o pracy krakowskich kryminalnych, którzy dostają zgłoszenie o znalezieniu ciała pewnego przedsiębiorcy. Jest on powiązany z kolejnym znalezionym martwym mężczyzną, a mianowicie policjantem. No i się zaczyna. Ale zanim przejdę do plusów opowiem o minusach. Minusem na pewno będzie styl pisania. Narracja pierwszoosobowa aż dwóch bohaterów – pogubiłam się nie raz, musiałam wracać parę linijek, żeby zaskoczyć kto się wypowiada. No i wulgaryzmy – "psiakrew" i "cholercia". Jak dla mnie niezmiernie dziwne, gdy naczytałam się tyle "ku*ew" i innych... Wydała mi się wtedy ta książka mocno... infantylna? No i magiczna teleportacja bohaterów – dzieje się akcja gdzieś, a po chwili bez żadnych gwiazdek albo jakiejś większej przerwy ten sam bohater znajduje się zupełnie gdzieś indziej. I znowu musiałam wracać, żeby skojarzyć co zaszło. A teraz plusy. Wróćmy do akcji, bo ta rozkręca się od pierwszych stron – w 2 rozdziale już mamy morderstwo. Książkę czyta się szybko, nie ma tu zbędnych opisów, większość bazuje na rozmowach. Na szczęście im dalej w las tym według mnie język jest bardziej... pospolity? Ogólnie bardzo ciekawy pomysł na książkę, zakończenie przemyślane, zaskakujące (nie zgadłam kto zabijał). Gdy pominę język z pierwszej części książki, który mi nie podpasował, powieść naprawdę godna polecenia.

Książka opowiada (jak sam tytuł wskazuje) o pracy krakowskich kryminalnych, którzy dostają zgłoszenie o znalezieniu ciała pewnego przedsiębiorcy. Jest on powiązany z kolejnym znalezionym martwym mężczyzną, a mianowicie policjantem. No i się zaczyna. Ale zanim przejdę do plusów opowiem o minusach. Minusem na pewno będzie styl pisania. Narracja pierwszoosobowa aż dwóch...

Sympatyczny humor, odpowiednie tempo i ciekawa intryga - autorka posługuje się bogatym językiem i nie zanudza czytelnika.

Sympatyczny humor, odpowiednie tempo i ciekawa intryga - autorka posługuje się bogatym językiem i nie zanudza czytelnika.

Książka napewno stoi językiem. Autorka bawi się słowami co zdecydowanie umila czytanie i pokazuje dobry warsztat pisarski. Sprawa kryminalna toczy się swoim tempem. Nie jest ani za wolne, ani za szybkie. Jedynie na co mogę tu zwrócić uwagę to bohaterowie,a raczej brak takich cech, które dają szerszy obraz czytelnikowi. Polecam spróbować i czekam na ciąg dalszy.

Książka napewno stoi językiem. Autorka bawi się słowami co zdecydowanie umila czytanie i pokazuje dobry warsztat pisarski. Sprawa kryminalna toczy się swoim tempem. Nie jest ani za wolne, ani za szybkie. Jedynie na co mogę tu zwrócić uwagę to bohaterowie,a raczej brak takich cech, które dają szerszy obraz czytelnikowi. Polecam spróbować i czekam na ciąg dalszy.

Książkę “Krakowscy kryminalni” przeczytałam z wielką przyjemnością. Przy okazji uśmiechałam się od ucha do ucha, bo przypomniały mi się kryminały Joanny Chmielewskiej. Humor, jaki prezentuje Irena Omegard, jest trochę inny niż Chmielewskiej, jednak dla mnie równie sympatyczny.
Spodobało mi się, że historię opowiada dwójka narratorów. To ciekawy zabieg, bo możemy przyjrzeć się wydarzeniom z dwóch stron. Kazimierz, Karolina oraz ich współpracownicy wzbudzili moją sympatię, więc z zainteresowaniem czytałam, co będzie dalej. Książka wciągnęła mnie. Trudno było się od niej oderwać.
Wdzięczna jestem Autorce również za sposób prowadzenia opowieści. Kilka razy byłam przekonana, że już wiem, kto zabił, i za każdym razem okazywało się, że się myliłam. Rozwiązanie zagadki bardzo mnie zaskoczyło.
Podsumowując: poczucie humoru, interesująca i ciekawie opowiedziana historia oraz sympatyczni bohaterowie. To wystarczy, żebym jeszcze parę razy zajrzała do tej powieści, w oczekiwaniu na kolejny tom opisujący nowe przygody „Krakowskich kryminalnych”.

Książkę “Krakowscy kryminalni” przeczytałam z wielką przyjemnością. Przy okazji uśmiechałam się od ucha do ucha, bo przypomniały mi się kryminały Joanny Chmielewskiej. Humor, jaki prezentuje Irena Omegard, jest trochę inny niż Chmielewskiej, jednak dla mnie równie sympatyczny.
Spodobało mi się, że historię opowiada dwójka narratorów. To ciekawy zabieg, bo możemy przyjrzeć...