Chłopi

Opis życia na wsi wsi Lipce na przestrzeni czterech pór roku. Autor dobrze zna realia polskiej wsi, która jest odbiciem całego społeczeństwa, barwnie opisuje występujące tu postaci, a zmieniające się pory roku nadają tempa całej historii. Dla mnie 5 z plusem.

Opis życia na wsi wsi Lipce na przestrzeni czterech pór roku. Autor dobrze zna realia polskiej wsi, która jest odbiciem całego społeczeństwa, barwnie opisuje występujące tu postaci, a zmieniające się pory roku nadają tempa całej historii. Dla mnie 5 z plusem.

Niesamowita, przeciekawa, też z tego względu, że daje wiarygodnie przedstawiony wgląd w życie naszych przodków. Reymont pokazał, że byli to tacy sami ludzie jak my, kochali, zdradzali, gniewali się nie siebie, knuli przeciw sobie, ale też współpracowali dla dobra społeczności. Niesamowita lektura, miejscami trudna dla współczesnego czytelnika, owszem, ale nie rozumiem tak niskiej oceny. Trudno się nie zachwycić.

Niesamowita, przeciekawa, też z tego względu, że daje wiarygodnie przedstawiony wgląd w życie naszych przodków. Reymont pokazał, że byli to tacy sami ludzie jak my, kochali, zdradzali, gniewali się nie siebie, knuli przeciw sobie, ale też współpracowali dla dobra społeczności. Niesamowita lektura, miejscami trudna dla współczesnego czytelnika, owszem, ale nie rozumiem tak...

mam słabość do reymonta i obsranej gównem polskiej wsi, co moge powiedzieć
kolumbryna, ale piękna

mam słabość do reymonta i obsranej gównem polskiej wsi, co moge powiedzieć
kolumbryna, ale piękna

Język trudny, ale jaka historia! Warto do końca.

Język trudny, ale jaka historia! Warto do końca.

Ta książka zachwyciła mnie lata temu, kiedy pierwszy raz czytałam ją w ramach lektury szkolnej i dziś, po wielu latach mój zachwyt pozostaje niezmienny. Nie przesadzę, nazywając ją arcydziełem polskiej literatury.

„Chłopi” to książka przede wszystkim piękna. Reymont po mistrzowsku przenosi nas do świata polskiej wsi, gdzie cykl życia wyznaczają pory roku. I nie mówię tu tylko o przepięknych opisach przyrody, ale przede wszystkim o bohaterach i emocjach, które im towarzyszą w znoju codziennego życia. Nie znajdziemy tu postaci dobrych lub złych – wszystkie, tak jak w rzeczywistości, są wielobarwne, pełne rozterek, obaw, sprzecznych emocji. Autor idealnie oddał złożoność ludzkiej natury. Bohaterowie mają swoją osobowość, popełniają błędy, zmieniają się z czasem. Są po prostu żywe.

Interesująca fabuła tej lektury opiera się na wielu wątkach jednocześnie. Codzienne problemy zwykłych ludzi przeplatają się z elementami politycznymi, humorystycznymi fragmentami, ludzkimi dramatami, wątkami miłosnymi, aspektami duchowości i wieloma innymi. Dla mnie bardzo zajmujące były wspomniane zwyczaje i obrzędy, które były (niektóre są do tej pory) kultywowane na polskich wsiach.

„Chłopi” to dzieło, które naprawdę warto przeczytać, ale nie w szkole pod przymusem, tylko delektując się nią tak, aby w pełni docenić kunszt tej lektury.

Ta książka zachwyciła mnie lata temu, kiedy pierwszy raz czytałam ją w ramach lektury szkolnej i dziś, po wielu latach mój zachwyt pozostaje niezmienny. Nie przesadzę, nazywając ją arcydziełem polskiej literatury.

„Chłopi” to książka przede wszystkim piękna. Reymont po mistrzowsku przenosi nas do świata polskiej wsi, gdzie cykl życia wyznaczają pory roku. I nie mówię tu...

Arcydzieło!

Arcydzieło!

Jak pewnie wielu, wróciłem do „Chłopów” po obejrzeniu malarskiej animacji. No i doszedłem do wniosku, że jest to sztos na sztosy, którego nie potrafiłem docenić w młodości.

Wyraziste postaci, a każda z nich osobna, z sobie właściwym językiem i temperamentem. Cudowne opisy przyrody i wiejskiej codzienności, hierarchii i współzależności w mikroświecie Lipiec i okolic. A to co Reymont wyprawia opisując wesele, to chyba najlepszy w literaturze przykład jak słowami oddać szaleństwo zabawy. Geniusz języka.

W odróżnieniu od większości piszących tu recenzje, na wystawienie pierwszej 10-gwiazdkowej recenzji czekałem długo. Po ponownej lekturze „Chłopów” w końcu mogę napisać, że w mojej biblioteczce jest arcydzieło.

Jak pewnie wielu, wróciłem do „Chłopów” po obejrzeniu malarskiej animacji. No i doszedłem do wniosku, że jest to sztos na sztosy, którego nie potrafiłem docenić w młodości.

Wyraziste postaci, a każda z nich osobna, z sobie właściwym językiem i temperamentem. Cudowne opisy przyrody i wiejskiej codzienności, hierarchii i współzależności w mikroświecie Lipiec i okolic. A to...

Reymont w "Chłopach" stworzył barwne uniwersum polskiej wsi, tyleż wyobrażonej, co prawdziwej. Jest to przykład powieści totalnej, to znaczy takiej, która obierając za temat pewien wycinek rzeczywistości ujmuje go kompleksowo, dzięki czemu utwór wykracza poza kontekst lokalny, w którym został osadzony. Lipce są mikrokosmosem dostępnym dla czytelnika każdej kultury i epoki.

Doświadczenia bohaterów odniesione do trzech żywiołów: społecznego (relacje międzyludzkie, tradycja, obyczaje),przyrodniczego (świat natury, ziemia) i metafizycznego (los, wola boska) wpisują się w doświadczenie człowieka w ogóle. Określa je ambiwalencja konfliktu i zgody, zmagania i harmonii, trwałości i przemijania. Przy czym te sprzeczności są pozorne wobec odwiecznego rytmu życia, toczącego się niezmiennie koła bytu.

Siłą tego wybitnego dzieła jest także jego język, który zależnie od rodzaju narracji przyjmuje formę ludowej gawędy lub obrazu poetyckiego.

Inne wielkie atuty utworu to intensywność fabularna oraz wyrazistość postaci. Nie tylko główni (Boryna, Jagna, Hanka, Antek),ale i drugoplanowi bohaterowie (Roch, Jambroży, Jagustynka, Józka, Witek, Mateusz, Kowal, Dominikowa etc.) mają odrębne charaktery i osobowości. Ich sylwetki są przedstawione w sposób wiarygodny i pogłębiony. Ich losy i przeżycia angażują czytelnika bez reszty.

Czesław Miłosz określał "Pana Tadeusza" jako opowieść o metafizycznym ładzie świata. To samo można powiedzieć o "Chłopach". Tyle że w pierwszym przypadku mamy do czynienia z szlachecką odmianą takiej opowieści, w drugim zaś z ludową.

Reymont w "Chłopach" stworzył barwne uniwersum polskiej wsi, tyleż wyobrażonej, co prawdziwej. Jest to przykład powieści totalnej, to znaczy takiej, która obierając za temat pewien wycinek rzeczywistości ujmuje go kompleksowo, dzięki czemu utwór wykracza poza kontekst lokalny, w którym został osadzony. Lipce są mikrokosmosem dostępnym dla czytelnika każdej kultury i epoki....

Późno w życiu czytam tę książkę, późno dojrzałem do takiej lektury. Na pewno nie byłem na nią gotowy (jak i wiele innych osób) w czasach licealnych. Teraz jednak zachwyciła mnie ona od pierwszych stron i prawie jej się udało utrzymać niezmącony zachwyt aż do końca. Prawie, bo im cięższe losy bohaterów były opisywane i im dłużej utrzymywała się ciężka sytuacja, tym bardziej przygnieciony się nią czułem. Ale i to liczę na plus, jako że imersja była tak silna, że ciężko mi było nie identyfikować się, nie wczuwać w emocje bohaterów.

Zasadniczo dwie rzeczy urzekły mnie w tej powieści - głębokie zrozumienie ludzkiej duszy i szerszych, wyższych prawideł rządzących ludzkim życiem (w innych czasach, więc i prawidła się nieco zmieniły, ale jednak nie tak bardzo, by nie można ich było zrozumieć) i przepiękne opisy zmieniającej się przyrody, z których każdy malował mi pod powiekami nowy, niesamowity i bogaty w szczegóły obraz, choć przecież cała historia zamyka się geograficznie w jednej wsi.

Bardzo się cieszę, że przemogłem urazy z lat młodzieńczych (a bo lektura, czyli nuda, obowiązek, co autor miał na myśli, gdy ja mam pstro w głowie i ani mnie to obchodzi) i sięgnąłem po tę pozycję. Jedna z najlepszych rzeczy fabularnych, jakie w życiu przeczytałem.

Późno w życiu czytam tę książkę, późno dojrzałem do takiej lektury. Na pewno nie byłem na nią gotowy (jak i wiele innych osób) w czasach licealnych. Teraz jednak zachwyciła mnie ona od pierwszych stron i prawie jej się udało utrzymać niezmącony zachwyt aż do końca. Prawie, bo im cięższe losy bohaterów były opisywane i im dłużej utrzymywała się ciężka sytuacja, tym bardziej...

Arcydzieło.

Arcydzieło.