Czytając książkę pana Piotra w tzw. międzyczasie trafiłam w tv na reportaż o Polakach za granicą dotyczący ich pobytu w Gruzji. Dzięki temu udało mi się ugruntować i uzupełnić swoją wiedzę na temat miłości Gruzinów do wina.

Wiedza autora, wytrawnego znawcy tego trunku jest bogata, nie da się ukryć, że wie o czym pisze, a dodatkowo robi to z prawdziwą pasją. Z książki można dowiedzieć się wielu ciekawych i czasami też mocno zaskakujących informacji, które mogą być pomocne dla osoby, która z winem niewiele ma do czynienia, albo po prostu nigdy specjalnie nie zwracała uwagi na pewne dość istotne różnice w spożywaniu czy przechowywaniu tego alkoholu.

Nawiązania do historii, wtrącenia osobistych przygód, zabawne anegdoty bardzo ubarwiają lekturę Gruzińskiej uczty. Jest to opowieść mocno chwytająca za serce, momentami wzruszająca, pouczająca, napisana lekkim i przystępnym językiem. Taka sympatyczna odskocznia.

Polecam

Czytając książkę pana Piotra w tzw. międzyczasie trafiłam w tv na reportaż o Polakach za granicą dotyczący ich pobytu w Gruzji. Dzięki temu udało mi się ugruntować i uzupełnić swoją wiedzę na temat miłości Gruzinów do wina.

Wiedza autora, wytrawnego znawcy tego trunku jest bogata, nie da się ukryć, że wie o czym pisze, a dodatkowo robi to z prawdziwą pasją. Z książki można...

Jestem zaskoczona, że ta książka ma tak mało ocen i opinii. Dla osób, które nie miały wcześniej styczności z Gruzją wydaje się wręcz idealna. Może z Gruzją, to za dużo powiedziane, bo autor odmienia "wino" przez wszystkie przypadki (czerwone, białe, słodkie, wytrawne...). Książka jest napisana lekko, jak historia, którą opowiada się przy stole, zaczynając od zdania "a pamiętasz...". I taka narracja jest prowadzona od początku do końca. Jeśli ktoś z Was jest amatorem i laikiem w temacie win, to Gruzińska uczta sprawi, że zaciekawicie się tematem. Z większą wnikliwością będziecie przeglądać etykiety tego alkoholu w sklepach. A jeśli będziecie chcieli sprawdzić, jak wymawia się nazwy poszczególnych szczepów w aplikacji google tłumacz, to uprzedzam - nie ma lektora :(

Jestem zaskoczona, że ta książka ma tak mało ocen i opinii. Dla osób, które nie miały wcześniej styczności z Gruzją wydaje się wręcz idealna. Może z Gruzją, to za dużo powiedziane, bo autor odmienia "wino" przez wszystkie przypadki (czerwone, białe, słodkie, wytrawne...). Książka jest napisana lekko, jak historia, którą opowiada się przy stole, zaczynając od zdania "a...

Ostatnio czytam wszystko mi wpadnie w ręce na temat Gruzji. A wpadła mi 'Gruzińska uczta' Piotra Apostolidisa. Pan Piotr pokazuje Gruzję z perspektywy wina. Winotworzenia, winopicia, wina oceniania. Jeśli ktoś ma pomysł na zwiedzanie Gruzji szlakiem winnic,jeśli ktoś chce wiedzieć co będize w Gruzji pił, albo co pić powinien, to polecam :) Ja specjalistką od wina nie jestem i nie zostanę, ale chętnie podegustuję:)

Ostatnio czytam wszystko mi wpadnie w ręce na temat Gruzji. A wpadła mi 'Gruzińska uczta' Piotra Apostolidisa. Pan Piotr pokazuje Gruzję z perspektywy wina. Winotworzenia, winopicia, wina oceniania. Jeśli ktoś ma pomysł na zwiedzanie Gruzji szlakiem winnic,jeśli ktoś chce wiedzieć co będize w Gruzji pił, albo co pić powinien, to polecam :) Ja specjalistką od wina nie jestem...

Gruzję poznajemy tutaj pod kątem wina,jego wytwórczości i tego, co przemysł znaczy dla całęgokraju. Autor jużna początku rozgranicza przemysł winiarski np w e Włoszech. Gruzja to tysiace małych winnic,robiących wino czasem tylko na włąsny użytek,i tych rodzajów wina nie uświadczycie. Paradoksalnie trudno jest też dostac szlachetnie wina gruzińskie w gruzińskich sklepach. po co,skoro po prostu idzie się odo właściciela winnicy i tam zaopatruje.
Podróż śladem wina jest trochę chaotyczna, no i naprawdę autor imponuje swoją znajomością tematu. Na dodatek oferuje nam podglądanie Gruzinów "od środka",bo część roku spędza jako rezydent.
Przyciąga wiele ciekawostek,jak np odkrycie najstarszego wina świata właśnie w Gruzji.
Kwewri to tradycyjne ogromne kadzie,w których dojrzewa wino. Poznajemy różne szczepy,odmiany winorośli wraz z przewodnikiem po ich właściwościach. Enolodzy wyjaśniają tajniki produkcji, a także udają się w pogoń za najdroższymi trunkami. Jka dla mnie zbyt jednostajne skupienie na przemyśle winiarskim. Ostatnia część opisująca tradycje biesiadne zdecydowanie najlepiej zapada w pamięć. Atutem są też poglądowe zdjęcia.

Gruzję poznajemy tutaj pod kątem wina,jego wytwórczości i tego, co przemysł znaczy dla całęgokraju. Autor jużna początku rozgranicza przemysł winiarski np w e Włoszech. Gruzja to tysiace małych winnic,robiących wino czasem tylko na włąsny użytek,i tych rodzajów wina nie uświadczycie. Paradoksalnie trudno jest też dostac szlachetnie wina gruzińskie w gruzińskich sklepach. po...