"Znachor" jest wciągającą powieścią, w której znajdziemy świetny wątek miłosny i ciekawych bohaterów. Nie jest ona specjalnie długa czy wielowątkowa – powstała w końcu na kanwie odrzuconego w latach 30-tych scenariusza filmowego - nie mniej warto się z nią zapoznać. (Dopiero w latach 80-tych nakręcono film o tym samym tytule, o którym pewnie większość słyszała/oglądała :). To właśnie ten film skłonił mnie do przeczytania tej książki.)
Największą zaletą powieści jest możliwość zapoznania się w przystępny sposób z mentalnością ludzi żyjących w Polsce Dwudziestolecia Międzywojennego. Bohaterowie należą do różnych klas społecznych i wedle tej przynależności interpretują rzeczywistość. Dobrze widać to na przykładzie tytułowej postaci – znachora – profesora Rafała Wilczura, wybitnego chirurga, który wyniku napaści traci pamięć i dawne życie wśród elit II RP. Pomimo tego zdarzenia czytelnik nie odnosi wrażenia, że ma do czynienia z człowiekiem prostym i niewykształconym, jakby podświadomie profesor Wilczur nie mógł przyjąć za własne zachowania otaczających go ludzi. Może to sprawiło, że tak dobrze się czyta tą książkę ponieważ obserwujemy jak główny bohater zmaga się z odkryciem i przyjęciem bolesnej prawdy o sobie samym? (Tuż przed utratą pamięci doktor Wilczur dowiaduje się, że jego ukochana żona porzuca go dla innego mężczyzny.)
Polecam, książka skłania do refleksji nad wieloma aspektami życia. Dla mnie była odkryciem jak mógłby wyglądać nasz świat gdyby nie było II wojny światowej. Przecież ani autor, ani tym bardziej bohaterowie nie spodziewali się wybuchu. To aż bolesne jak bardzo ich świat uległby zniszczeniu przez cierpienie i wojnę.

"Znachor" jest wciągającą powieścią, w której znajdziemy świetny wątek miłosny i ciekawych bohaterów. Nie jest ona specjalnie długa czy wielowątkowa – powstała w końcu na kanwie odrzuconego w latach 30-tych scenariusza filmowego - nie mniej warto się z nią zapoznać. (Dopiero w latach 80-tych nakręcono film o tym samym tytule, o którym pewnie większość słyszała/oglądała :)....