"Kto się boi wielkiego czarnego nietoperza?"
Żarty się skończyły, zagadka poszła w ruch, a Joker z Riddlerem toczą zacięty bój o to, kto pierwszy zada śmiertelny cios Batmanowi. Gotham staję się areną krwawych walk między dwoma przestępcami, zaś Mroczny Rycerz dokona wyboru, który przypieczętuje jego los.

Nietypowa to część układanki z serii, ale przy tym wyjątkowo udana, znakomita, nadająca szybkie tempo scenariuszowi rozpoczętego przez Toma Kinga. Mógłbym napisać, że historia ujęła mnie najbardziej i nie byłoby to kłamstwo, lecz z nią na podium dumnie stoją rysunki Mikela Janina, które zwyczajnie wymiatają i zrzucają z tronu dotychczas te najlepsze w wykonaniu Davida Fincha. Wielkie to osiągnięcie, a jeśli dodać do tego zręcznie poprowadzone dialogi oraz poetycki sznyt, wówczas otrzymać można opowieść zapadającą w pamięć. Wspomniana poetyka wyrazu jest tutaj odczuwalna w każdej scenie, każdym ujęciu brutalności, każdym spokojnym, choć napiętym do granic akcie.

Aktów znajdzie się tu pięć, ale jest pośród nich także istotny wątek interludium, który wprowadza do scenariusza przejmującą historię tak zwanego Kite-Mana będącą zarazem klamrą spinającą ten zwrot ku przeszłości, bowiem tom ten jest w głównej mierze opowiadany Selinie Kyle z perspektywy Bruce'a Wayne'a, by nakreślić zdarzenia doprowadzające do miejsca w jakim znajdują się nasi bohaterzy. Każdy będzie musiał coś utracić, żeby coś zyskać, lecz karty pewnie wkrótce zostaną rozdane na nowo.

"Kto się boi wielkiego czarnego nietoperza?"
Żarty się skończyły, zagadka poszła w ruch, a Joker z Riddlerem toczą zacięty bój o to, kto pierwszy zada śmiertelny cios Batmanowi. Gotham staję się areną krwawych walk między dwoma przestępcami, zaś Mroczny Rycerz dokona wyboru, który przypieczętuje jego los.

Nietypowa to część układanki z serii, ale przy tym wyjątkowo udana,...

Pierwsze trzy tomy zbierające komiksy z serii „Batman” były dosyć średnie i szybko wylatywały z głowy po lekturze. Jednakże przy czwartym tomie spotkałem się z wieloma pozytywnymi opiniami. Czy rzeczywiście jest tak dobrze?

Główna akcja tomu rozgrywa się w drugim roku działalności Człowieka-Nietoperza. Joker i Riddler zaczynają rywalizować ze sobą o władzę w Gotham. Inni złoczyńcy opowiadają się po różnych stronach konfliktu. W tym samym czasie również Batman stara się zapobiec eskalacji wojny.

Na pierwszy rzut oka pomysł wydaje się bardzo ograny i przypomina chociażby to co było w komiksie „Wieczne zło: Wojna w Arkham”. Tam jedna wyraźnie brakowało jakiegoś większego zamysłu. Tutaj jednak udaje się jednak opowiedzieć zdecydowanie ciekawszą historię.

Po pierwsze obaj antagoniści pomimo podobieństw są bardzo od siebie różni i mają własne cechy charakteru. Riddler jest tutaj genialnym manipulatorem, dla którego konflikt jest kolejną zagadką, którą chce rozwikłać. Z kolei Joker jest tutaj trochę inny niż zazwyczaj. Nic go nie bawi i robi wszystko, żeby na nowo znaleźć coś zabawnego. Walka z Riddlerem ma znowu mu przynieść tę radość. Bardzo dobrze wypadają sceny konfrontacji złoczyńców, jak chociażby kolacja w… posiadłości Bruce’a Wayne’a. Również w pamięć zapada finał, gdzie Batman zmuszony jest do zrobienia czegoś bardzo nietypowego dla siebie.

Innym ciekawym motywem jest wątek Kite-Mana. Jest to trochę tandetny złoczyńca z czasów Srebrnej Ery Komiksu. Tutaj jednak ta postać zostaje psychologicznie pogłębiona i można mu autentycznie współczuć.

Trochę słabo na tym tle wypadają inni złoczyńcy. Większość z nich opowiada się po danej stronie konfliktu w sposób losowy, przez co są trochę bezimienną masą. Jednym z wyjątków jest Poison Ivy, która odbywa ciekawą rozmowę z Riddlerem. Poza tym miłym smaczkiem jest wątek Kingpina, a także epicki pojedynek Deadshota z Deathstrokiem.
Za rysunki odpowiada tu przede wszystkim Mikel Janin. Jego kreska jest bardzo oszczędna i realistyczna. Niestety miejscami wydała mi się aż za prosta i statyczna.

Dzięki cofnięciu się do korzeni historii Batmana i wykorzystaniu klasycznych przeciwników udało się tutaj opowiedzieć całkiem dobrą historię. Nie zaliczyłbym jej może do wybitnych, ale na pewno jest nieźle.

Pierwsze trzy tomy zbierające komiksy z serii „Batman” były dosyć średnie i szybko wylatywały z głowy po lekturze. Jednakże przy czwartym tomie spotkałem się z wieloma pozytywnymi opiniami. Czy rzeczywiście jest tak dobrze?

Główna akcja tomu rozgrywa się w drugim roku działalności Człowieka-Nietoperza. Joker i Riddler zaczynają rywalizować ze sobą o władzę w Gotham. Inni...

Ujmując rzecz dość delikatnie, dotychczasowe wyczyny Toma Kinga jako prowadzącego główną serię z Nietoperzem w roli głównej nie sprawiały zbyt dobrego wrażenia. Ba, jedyne sceny, które zostawały w głowie po lekturze jej trzech pierwszych odsłon to te epatujące głupotą, gdy bohaterowie „przeskakiwali rekina”. Nie z tym chcemy kojarzyć Gacka, nie z tym... Przesłanki ku temu, by spodziewać się nagłej poprawy jakości, były więc wyjątkowo nikłe. Tym większe okazało się moje zaskoczenie przy lekturze „Wojny żartów z zagadkami”, kiedy uśmiech na twarzy rósł z każdą kolejną przewróconą stroną. Bo oto King dostarczył nam produkt naprawdę wysokiej jakości.

Krótko po wydarzeniach znanych jako Rok Zerowy ścieżki Batmana i Riddlera krzyżują się ponownie. Złoczyńca uczynił z obrońcy Gotham cel w chorej rywalizacji z Jokerem, a przedmiotem sporu stała się kwestia kto ma większe prawo do pozbawienia bohatera życia. Konflikt eskaluje w błyskawicznym tempie – kolejni przestępcy muszą wybierać po czyjej stronie stanąć, a na zakrojonych na szeroką skalę działaniach walkach traci tylko miasto i jego mieszkańcy. Batman musi znaleźć sposób, by zakończyć spiralę przemocy, będąc przy tym sprytniejszym niż Riddler. Od tego czy uda mu się przechytrzyć mistrza zagadek zależy los całego Gotham.

Do tej pory Tom King nie wykorzystywał potencjału ukrytego w przeciwnikach Nietoperza, a Bane w jego interpretacji zahaczał wręcz o autoparodię, zatem można było mieć uzasadnione obawy co do sposobu potraktowania antagonistów. Tym razem za villainów robią Joker i Riddler, czyli łotrzy wielkiego kalibru, którzy byli portretowani przez kolejnych scenarzystów niezliczoną ilość razy. Czy można tu było wymyślić coś nowego? Co mocno zaskakuje, odpowiedź jest twierdząca. Podobać się może przede wszystkim Joker, w przypadku którego King zastosował manewr niezwykle prosty, ale skuteczny – pokazał go zupełnie inaczej niż zazwyczaj, nie jako szalonego śmieszka, lecz śmiertelnie poważnego przestępcę, który nie jest ani dowcipny, ani nawet cyniczny, tylko zwyczajnie przerażający. Kwestia powodu zmiany w jego zachowaniu jest mocno intrygująca i stanowi jeden z motorów napędowych fabuły. Co więcej, zabieg nie sprawia wrażenia wprowadzonego na siłę, dzięki czemu czytelnik może go bezboleśnie przyswoić, traktując jako naturalny element opowieści.

Może się podobać, że „Wojna żartów z zagadkami” nie jest przesadnie napakowana bezmyślną akcją. Widać, że King przeanalizował błędy, które popełnił we wcześniejszej fazie swojego runu i wyciągnął z nich odpowiednie wnioski. Na pierwszym planie stoi tu zatem intryga, która jakkolwiek nie jest przesadnie skomplikowana, to angażuje i – chwała Przedwiecznym – nie epatuje głupotami, stanowiąc mocny punkt tomu. Szczególnie dobre wrażenie sprawiają wątki poboczne, w szczególności ten dotyczący Kite Mana. Autor przedstawił historię tego trzecioligowego złoczyńcy w sposób niezwykle intrygujący, nadając mu głębię i sprawiając, że czytając o jego motywacjach, zaczynamy mu po części kibicować.

Pewnym mankamentem jest potraktowanie przez Kinga po macoszemu niektórych wątków. Nie przyłożył się na przykład do odpowiedniego umotywowania wspierających Riddlera i Jokera złoczyńców. Widzimy ich stojących za plecami dwójki adwersarzy, ale nie wiemy nic na temat okoliczności, jakie skłoniły ich do dokonania takiego, a nie innego wyboru. Co za tym stało? Siła? Szantaż? A może po prostu uznanie dla planu kolegi po fachu? Tego się niestety nie dowiadujemy, ale wywołane takim stanem rzeczy niezadowolenie jest na szczęście skutecznie maskowane innymi zaletami i dobrą kreacją najważniejszych postaci.

Główną część „Wojny żartów z zagadkami” rysował Mikel Janin. Ten hiszpański artysta jest na tę chwilę jednym z najlepszych rysowników zatrudnionych w DC Comics. Jego prace są wyraziste i cieszą oko. Janin ma dobrą rękę do kadrowania, potrafi tworzyć rysunki zarówno bardziej stonowane i kameralne, jak i te efektowne, także z uwzględnieniem rozkładówek. Nie ma też problemów z twarzami (emocje!) oraz z fizjonomią postaci. Jednym słowem – jest kompleksowy. Bardzo sobie cenię efekty jego pracy i zwyczajnie lubię oglądać ilustracje, które są jego dziełem.

Czwarty tom „Batmana” to wyraźny skok jakościowy w porównaniu do poprzednich odsłon cyklu. Tom King pokazał tu, że ma jednak coś do powiedzenia w kwestii Mrocznego Rycerza i potrafi zaprezentować opowieść interesującą, wykorzystującą potencjał tak samego Nietoperza, jak i jego przeciwników. Dzięki „Wojnie żartów z zagadkami” odżywa nadzieja, że run Kinga nie jedynie będzie straconym czasem i materiałem do żartów, ale czymś wartościowym. Nie popadajmy jednak w hurraoptymizm – na tę chwilę stosunek tomów słabych do dobrych to 3:1. Tendencja zwyżkowa musi zostać podtrzymana, a czy tak się stanie, przekonamy się niebawem, przy premierze „Zasad walki”.


Recenzja do przeczytania także na moim blogu - https://zlapany.blogspot.com/2018/12/batman-odrodzenie-tom-4-wojna-zartow-z.html
oraz na łamach serwisu Szortal - http://szortal.com/node/15571

Ujmując rzecz dość delikatnie, dotychczasowe wyczyny Toma Kinga jako prowadzącego główną serię z Nietoperzem w roli głównej nie sprawiały zbyt dobrego wrażenia. Ba, jedyne sceny, które zostawały w głowie po lekturze jej trzech pierwszych odsłon to te epatujące głupotą, gdy bohaterowie „przeskakiwali rekina”. Nie z tym chcemy kojarzyć Gacka, nie z tym... Przesłanki ku temu,...

BEZ ŻARTÓW

Komiksy o Batmanie wydawane w ramach „DC: Odrodzenie” trzymały różny poziom. Jedne były bardziej udane („Jestem samobójcą”, „Jestem Bane”, „All Star Batman”),inne mniej („Noc ludzi potworów”, „Końce świata”),nigdy jednak nie powalały tak, jak przygody tego herosa z „Nowego DC Comics”. Teraz jednak zaczyna się to zmieniać, bo „Wojna żartów z zagadkami” to zdecydowanie najlepszy z odrodzeniowych Batmanów, łączącym w sobie mrok, akcję i brutalność, jakich potrzeba było tej opowieści.

Joker dawno nie mącił w Gotham. Batman wspomina jednak Selinie o starciu, które miało miejsce, kiedy dopiero od roku był herosem. Tak zaczyna opowieść o powrocie Jokera, ale nie jest to ten sam uśmiechnięty psychopata, którym był do tej pory. Coś się zmieniło, zatracił dawne poczucie humoru, stał się ponury, ale chce znów być taki, jak dawniej. Zaczyna się szaleństwo, któremu Batman musi zaradzić, jednak nie jest w stanie sam tego dokonać. Dlatego udaje się po pomoc do Riddlera. Pech chce, że ten wykorzystuje okazję i ucieka z Azylu Arkham, a gdy nie udaje się mu przyłączyć do Jokera we wspólnej walce z Człowiekiem Nietoperzem, zaczyna z nim wojnę. Czołowi przestępcy Gotham dzielą się według stron konfliktu, a Batman staje w obliczu kolejnego, iście samobójczego wyzwania…

Całość recenzji na moim blogu: https://ksiazkarniablog.blogspot.com/2018/12/batman-4-wojna-zartow-z-zagadkami-tom.html

BEZ ŻARTÓW

Komiksy o Batmanie wydawane w ramach „DC: Odrodzenie” trzymały różny poziom. Jedne były bardziej udane („Jestem samobójcą”, „Jestem Bane”, „All Star Batman”),inne mniej („Noc ludzi potworów”, „Końce świata”),nigdy jednak nie powalały tak, jak przygody tego herosa z „Nowego DC Comics”. Teraz jednak zaczyna się to zmieniać, bo „Wojna żartów z zagadkami” to...

Zdecydowanie najlepsza pozycja z całego runu Toma Kinga.

Zdecydowanie najlepsza pozycja z całego runu Toma Kinga.

Pierwszy Batman w "Odrodzeniu" który jest naprawdę dobry. Polecam.

Pierwszy Batman w "Odrodzeniu" który jest naprawdę dobry. Polecam.