Kompleksy na punkcie wyglądu to coś, z czym wiele nastoletnich dziewcząt zwyczajnie się męczy. Przyznam się, że w tym wieku sama uważałam, że mam w sobie wiele cech, które są w moim przekonaniu okropne, a innym dają możliwości nabijania się z tego. W myśl starej zasady, że jeśli pokazujesz innym, że coś cię drażni, to oni nadal to robią, tym bardziej utwierdzamy się co do swoich „racji”. Na szczęście niektóre z nich z wiekiem mijają, ba, nawet to, co kiedyś uważaliśmy za wadę, staje się naszą zaletą. „Jej wysokość P.” Joanne MacGregor w dużej części traktuje właśnie o kompleksach, które nastolatkom spędzają sen z powiek, i odbierają pewność siebie oraz chęć do życia. Zarówno mówię tu o „wadach” fizycznych, jak i tych, na które kompletnie nie ma się wpływu, bo dotyczą innych ludzi.

Siedemnastoletnia Peyton, bohaterka powieści, jest bardzo wysoka jak na swój wiek – ma 184 cm wzrostu, i bardzo jej to przeszkadza. Ma trudności z kupieniem sobie fajnych ubrań (nie mówiąc o butach), na większość ludzi (nie tylko w szkole) patrzy z góry, ciągle słyszy docinki na temat olbrzymów czy żyraf, i uważa, że jako wysoka dziewczyna będzie odbierana jako mniej kobieca, a poza tym żaden chłopak nie będzie chciał z nią chodzić. Oprócz tych wszystkich problemów Peyton skrywa tajemnicę dotyczącą swojej rodziny, co tym bardziej utrudnia jej normalne funkcjonowanie. Pewnego dnia dziewczyna zakłada się ze znajomymi z pracy o 800 dolarów o to, że pójdzie na trzy randki i bal maturalny z kimś wyższym od siebie. Ten moment staje się początkiem zmian w życiu Peyton: odkrywa swoją pasję, powoli wychodzi z roli, jaką grała cały czas przy innych ludziach, próbuje zaakceptować własny wygląd, a przede wszystkim niespodziewanie zakochuje się...

Czytałam „Jej wysokość P.” i w trakcie lektury przypominały mi się moje własne wspomnienia dotyczące bycia wysoką dziewczyną w okresie dorastania: podobne trudności z kupowaniem ubrań, próby znalezienia ładnych butów w dużym rozmiarze, wyróżnianie się wzrostem wśród innych dziewczyn, skłonności do garbienia się oraz przekonanie, że po co mam zakładać buty na obcasie, skoro i tak będę górować nad innymi, lepiej wybierać płaskie obuwie... Doskonale rozumiałam Peyton w wielu kwestiach, bo sama je doświadczyłam na własnej skórze. Jednak „Jej wysokość P.”, poza opisaniem tematu radzenia sobie z kompleksami oraz negatywnym obrazem siebie, jest książką o wielu innych, trudnych doświadczeniach życiowych, emocjach oraz relacjach rodzinnych, uczuciowych i koleżeńskich. Joanne MacGregor, która prowadzi prywatną praktykę w poradni psychologicznej, bardzo dobrze opisała trudne uczucia, jakie kumulują się w Peyton, która ma na głowie bardzo poważne problemy, a ten dotyczący jej wzrostu to tylko szczyt góry lodowej. Uważam, że autorka napisała ciekawą książkę dla młodzieży, gdzie znajduje się nie tylko dużo humoru, ale również proporcjonalna do niego ilość refleksji i rzeczy do przemyśleń. „Jej wysokość P.” podkreśla, że nie wszystko jest tak jasne, jak może się na początku wydawać, oprócz tego głęboko skrywane tajemnice, ukrywanie wszystkiego, tylko szkodzi nam i innym.

Zabawna, zaskakująca i pouczająca - „Jej wysokość P.” ma w sobie wszystko, co powinna mieć powieść dla młodzieży. I to powinno zachęcić odpowiednią grupę czytelników.

Anna Wolak