Gdyby żył mój Dziadek, który wywodził się z rodziny leśników, ta książka sprawiłaby mu ogromną przyjemność. Czytałby ją z zapałem, (co więcej ze zrozumieniem), na głos dzieląc się z domownikami jej najciekawszymi fragmentami. Po tę pozycję sięgnęłam właśnie ze względu na Dziadka, który był moim najlepszym nauczycielem przyrody. Jego nauka była zawsze ciekawostką, anegdotą, a nigdy nudziarstwem podręcznikowych regułek.
Moja wiedza zarówno teoretyczna, jak i ta wynikająca z doświadczenia jest zdecydowanie za mała, aby rzetelnie ocenić merytorykę książki. Autor przekonuje mnie jednak, chociażby dlatego, że paradoksalnie nie odpowiada na żadne z postawionych w swej książce pytań. W swej narracji konstruuje pajęczą sieć powiązań między poszczególnymi elementami fauny i flory. Na każdym kroku podkreśla złożoność procesów, jakimi rządzi się przyroda, ukazuje niekończący się mechanizm zależności, czasem tak zdumiewających, że aż odruchowo czytelnik-laik pragnie im zaprzeczyć. Kiedy już myślisz, że zbliżasz się do rozwiązania zagadki, że już dotarłeś na sam koniec łańcucha pokarmowego, nagle okazuje się, że ta historia ma jeszcze wiele rozwidlających się wątków oraz kolejnych prota- i antagonistów.
Bardzo podobał mi się rozdział o mrówkach. Któż z nas nie wie, chociażby z bajek, jak bardzo są pożyteczne, wyłączając oczywiście faraonki i wiecznie wkurzone „apaczki”, które w trymiga potrafią zwinąć piknikowy kocyk, (chociaż i tutaj na pewno znalazłoby się uzasadnienie ich istnienia). Tymczasem autor kryje w zanadrzu pewne „ale” odnośnie ich bezinteresownego istnienia. Ale jak to?... Idąc w drugą stronę, nagle okazuje się, że kornik drukarz to wcale nie taki świerkowy Kuba Rozpruwacz, jak go szyszki malują… I takich zaskoczeń jest w książce bardzo wiele, a wszystkie one mają nam uzmysłowić, że wszystko jest po coś, że natura jest genialna i że najprawdopodobniej nigdy nie poznamy jej do końca.
Wohlleben porusza wiele zagadnień. Niejednokrotnie nawiązuje do przyrodniczej codzienności każdego z nas. Prezentuje na pozór tylko banalne dylematy. Kto z nas, przed dosypaniem ptakom do karmnika ziarna robi bilans zysków i strat takiego poczynania? A co z wojną dwóch klanów grzybiarskich – herbu wykręcanie grzyba wraz z grzybnią oraz herbu utnijmy trzon przy ziemi i basta? Próbując odpowiedzieć na te i inne pytania, autor podkreśla, że winniśmy przyrodzie respekt. Nie robi tego nachalnie, próbuje raczej skłonić nas do refleksji. Daje nam prostą lekcję, że w naturze nic nie jest tylko białe lub czarne, że nic nie ginie i w końcu, że wszystko co nas otacza należy darzyć wielkim szacunkiem. I to nie jest imperatyw, to sugestia. Chyba nawet ktoś całkiem na bakier z ekologią nie będzie czuł się wyjątkowo osaczony, czytając tę książkę.
Narrator „Nieznanych więzi natury” jawi się dla mnie jako zabawny papcio-gawędziarz. Oczywiście, literatura faktu Wohllebena wymaga znacznie większego skupienia niż romans lub powieść obyczajowa, (zwłaszcza w drugiej połowie książki), niemniej całość czyta się lekko. Narracja nie przytłacza, bywa zabawnie, nawet dość często. Uwielbiam taki styl, nieprzerośnięty żargonem „bla, bla, bla” naukowym – dla mnie największym zabójcy czytelniczego zapału w przypadku literatury faktu. Widać, że Wohlleben piszę o tym, co czuje, co kocha, co przez całe życie pragnie zrozumieć.
Znajomość książki Petera Wohllebena da nam podwaliny do wielu przyjemnych konwersacji, których „spektrum pogodowe” będziemy mogli poszerzyć o ciekawostki przyrodnicze. Osobiście, czuję, że po lekturze „Nieznanych więzi natury” stałam się jeszcze wrażliwsza na przyrodę i że przy okazji następnego spaceru po lesie, obiektem mych westchnień stanie się nawet żuczek gnojarz. I nie, nie jest to ani sarkazm, ani ironia. To szczery zachwyt, którym zaraziłam się od Pana Leśnika.

Gdyby żył mój Dziadek, który wywodził się z rodziny leśników, ta książka sprawiłaby mu ogromną przyjemność. Czytałby ją z zapałem, (co więcej ze zrozumieniem), na głos dzieląc się z domownikami jej najciekawszymi fragmentami. Po tę pozycję sięgnęłam właśnie ze względu na Dziadka, który był moim najlepszym nauczycielem przyrody. Jego nauka była zawsze ciekawostką, anegdotą,...