Lyon szedł już w jej stronę, niesiony jak szczątki rozbitego okrętu na fali. Szedł przez tłum, w ślad za nim odwracały się głowy. Może nawet uśmiechał się i kiwał głową we właściwym momencie, tak go wychowano i taki był bystry. Kobiece serca biły gorączkowo i łamały się z trzaskiem, kiedy przechodził. Olivia podniosła nagle głowę, kiedy już prawie do niej dotarł, jakby usłyszała ten gong. Jej oczy zapłonęły. A potem uśmiechnęła się. Powoli. Olśniewająco. Ale bez cienia ciekawości czy zaskoczenia. Raczej tak, jakby na niego czekała. Ten uśmiech… jakby otwierał przed nim drzwi do świata, którego istnienia nie podejrzewał. W jednej chwili zrozumiał sens słowa radość i dlaczego to słowo jest takie krótkie, tylko dwie sylaby. Proste i głębokie uczucie było jak nagły płomień w ciemności. Zatrzymał się na jakieś trzy stopy przed nią. Przez chwilę, a może przez rok, stali w milczeniu, uśmiechając się jak lunatycy, jakby powiedzieli sobie już wszystko, co mieli do powiedzenia – może w jakimś innym życiu. Istnieli tylko oni. A jednak, jak mieli się później przekonać, patrzono na nich z ukosa albo przyglądano się całkiem otwarcie, czasami z gniewem. – Oczywiście – odezwała się w końcu cicho. – Oczywiście? – powtórzył z czułością, już czcząc to słowo, pierwsze, jakim do niego przemówiła. Wyrażało tę chwilę w sposób doskonały. Oczywiście. Oczywiście, to na ciebie czekałem całe życie. Oczywiście, że jesteśmy sobie przeznaczeni, na dobre i na złe, na wieczność. Oczywiście. – Oczywiście, że z tobą zatańczę, panie Redmond? To o to chciałeś zapytać, prawda? Otrząsnął się błyskawicznie. – Między innymi.

Lyon szedł już w jej stronę, niesiony jak szczątki rozbitego okrętu na fali. Szedł przez tłum, w ślad za nim odwracały się głowy. Może naw...

Ona była jego pietą Achillesa, raną Chirona, która nigdy nie miała się zagoić. Z drugiej strony nic z pewnością nie mogło być zwyczajniejszego. Bo nie powstałyby mity, opery, sztuki i romantyczne ballady, gdyby mężczyźni i kobiety przed nimi, od początku świata, nie wykonywali tego dziwnego pas de deux.

Ona była jego pietą Achillesa, raną Chirona, która nigdy nie miała się zagoić. Z drugiej strony nic z pewnością nie mogło być zwyczajniejsze...

- Miłość jest jak naładowany muszkiet - powiedział w zamyśleniu - A jednak jest dostępna dla każdego. Jest zawsze... - wykonał gest jakby podawał komuś broń - Weź. Spróbuj nie zabić siebie ani innych. Młodych ludzi nie powinno się do niej dopuszczać.

- Miłość jest jak naładowany muszkiet - powiedział w zamyśleniu - A jednak jest dostępna dla każdego. Jest zawsze... - wykonał gest jakby po...