Mikołajek jest coraz starszy i zaczyna dojrzewać. To już nie mały rozkoszny choć krnąbrny dzieciak, który ze swoim zdroworozsądkowym podejściem do życia potrafił rozbawić do łez i wzruszyć, ale też nieźle zdenerwować i wkurzyć. To ciągle jeszcze dzieciak, ale taki, który wyszedł z wieku przedszkolnego i jest już uczniem szkoły podstawowej. A szkoła to dla niego najjawniejsze w tej chwili miejsce. Ma tam swoją panią (wszyscy ją kiedyś mieliśmy i była dla nas uosobieniem kogoś kogo bardzo lubiliśmy i ogromnie ceniliśmy, komu mogliśmy z pełnym zaufaniem powierzyć wszystkie swoje troski i kłopoty). Jak wielka jest rozpacz kiedy pani zachoruje i przyjedzie na zastępstwo inny nauczyciel, taki, którego się nie tylko nie lubi, ale z którego się śmieje i płata mu rożne figle. Ale przede wszystkim wokół Mikołajka są pierwsi koledzy, jak później często okazuje się w życiu, zawiązane w tamtym czasie przyjaźnie potrafią przetrwać lata i być przykładem jak powinno się nawiązywać i budować prawdziwe relacje. O swoich kumpli trzeba dbać, kiedy są chorzy trzeba ich odwiedzać, przynosić lekcje, jeśli któryś z nich znajdzie się w potrzebie nie można go zostawić samego, ale spieszyć mu z pomocą. Świat widziany oczyma Mikołajka jest światem dziecka, ale takim światem, który jest schowany przed oczyma dorosłych, którzy nie zawsze mają czas i cierpliwość by go zrozumieć i lepiej poznać. To jest powodem wielu nieporozumień i późniejszych konfliktów, bo to, co wydaje się niegroźne i niewinne dla dziecka może wywołać panikę i przerażenie w oczach dorosłych, którzy dostrzegają więcej i ogarniają głębiej. Mikołajek jest inteligentnym dzieckiem, które mimo, że jeszcze wielu rzeczy nie rozumie, to jednak potrafi dostrzec i zauważyć niuanse, które uciekają uwadze dorosłych. Czyta rzeczywistość taką jaką jest, a nie jak zostaje stworzona przez konwenanse i normy, które są swoistym wędzidłem narzucanym przez dorosłych innym dorosłym, ale i dzieciom. Mikołajek nie boi się i nie zastanawia się nad tym, co inni pomyślą. Jego świat to świat zabawy i radości, świat, w którym nie ma poważnych spraw, co nie oznacza, że nie kształtuje w sobie poczucie odpowiedzialności za siebie i swoich najbliższych Jest bacznym obserwatorem osób, które go otaczają, w lot potrafi wychwycić jakimi naprawdę są jego koledzy, czy są szczerzy, czy kłamią, intuicyjnie też potrafi rozpoznać dorosłych. Świat jego wartości jest bardzo prosty i jednoznaczny, tam nie ma wątpliwości, coś jest albo czarne albo białe, i nie ma odcieni szarości. To powoduje, że nie zawsze dorośli potrafią zrozumieć i docenić rożne jego wybryki. Gdyby świat był tak prosty, jak ten, w którym żyje i funkcjonuje Mikołajek, to byłby naprawdę piękny i dobry.

Mikołajek jest coraz starszy i zaczyna dojrzewać. To już nie mały rozkoszny choć krnąbrny dzieciak, który ze swoim zdroworozsądkowym podejściem do życia potrafił rozbawić do łez i wzruszyć, ale też nieźle zdenerwować i wkurzyć. To ciągle jeszcze dzieciak, ale taki, który wyszedł z wieku przedszkolnego i jest już uczniem szkoły podstawowej. A szkoła to dla niego...