--> https://naszksiazkowir.blogspot.com/2017/07/holly-robinson-hotel-nad-zatoka.html

Zazwyczaj, gdy widzę opis podobny do tego, który znajduje się na tyle okładki „Hotelu nad zatoką”, nie decyduję się na przeczytanie książki. Dzieje się tak dlatego, że zwykle kojarzy mi się to z kolejną banalną sagą, opowiadającą o rodzinnych problemach i ich pokonywaniu. Ale w tym wypadku zrobiłam wyjątek. I wiecie co? Nie żałuję.

Rodzina Bradfordów lata temu zbudowała hotel nad Zatoką Szaleńców. Gdy Sarah poślubiła Neila Bradforda, zajazd stał się także i jej dziedzictwem. Dlatego kobieta pracowała ciężko, by go utrzymać i uświetnić, nawet gdy zostawił ją mąż, a jej życie nie było do końca takie, jak opowiadała. Jednak Sarah nie załamała się kompletnie, trzymała żelazną ręką swój biznes, a do tego wychowywała trzy wspaniałe córki: Laurę, Elly i Anne. Każda z nich już dawno dorosła, zbudowała sobie własne życie, ale ostatecznie wszystkie trzy znajdują się znów w tym samym miejscu – w Zatoce Szaleńców, gdzie odkrywają zupełnie nowe i zaskakujące rzeczy o swojej matce, ojcu, ale także i o nich samych. Zostają poddane próbom, które będą musiały przetrwać, a siostrzana więź może być tym, co utrzyma je w pionie.

Historię poznajemy z różnych stron, dzięki narracji trzecioosobowej. Jesteśmy świadkami wszystkich dobrych, ale i złych wydarzeń w życiach bohaterek, których niestety los nie oszczędza. Muszę jednak powiedzieć, że fabuła, choć nie jest porywająca, naprawdę wciąga. Mimo że książka ma całe 456 stron, to czyta się ją bardzo szybko. Nawet nie zauważyłam, kiedy dotarłam do końca. Książka napisana jest w przystępnym, lekkim stylu, zabarwiona gdzieniegdzie humorem, gdzie indziej zawierająca poważniejsze, skłaniające do refleksji momenty. Przyznam, że początek wydał mi się trochę trudny – to znaczy dialogi bohaterów w pierwszych rozdziałach były zbyt sztywne, miałam wrażenie, że ich rozmowy bardziej przypominały przeprowadzanie wywiadu, niż swobodną konwersację. Na szczęście z upływem stron to się zmieniło i później powieść czytało się naprawdę dobrze.

Ostatecznie po przeczytaniu całości, czuję jednak lekki niedosyt. Nie chodzi o to, że jakieś wątki nie zostały zakończone, coś nie było wyjaśnione – przeciwnie. Natomiast mam wrażenie, że zostało to zrobione w niektórych przypadkach zbyt pospiesznie, może zbyt płytko. Wydaje mi się, że autorka nie chciała za bardzo rozwlekać historii, nie dodawać zbędnych fragmentów, żeby nie znudzić czytelnika i postanowiła, że to, co nie zostało potraktowane bardziej szczegółowo, dopowiemy sobie sami. Czy to dobrze, czy źle? Cóż, mi w tym przypadku taki zabieg nie przypadł do gustu.

Spodziewałam się jednak banalnej historii, tymczasem dostałam trochę więcej – piękną opowieść o więziach, które łączą siostry, o tym jak i czy w ogóle można pokonać przeszkody, pojawiające się na naszej drodze i o tym, że rodzina jest prawdziwą siłą. W książce ponadto pojawiło się mnóstwo ciekawych przemyśleń, dodatkowych wątków, a wszystko to autorce udało się utrzymać w ciepłej, pełnej humoru atmosferze. Dlatego „Hotel nad Zatoką” polecam miłośnikom rodzinnych historii, ale także wszystkim tym, którzy chcieliby się przekonać, że rodzina, nieważne jak skomplikowana, może przetrzymać każdy kryzys. Pełna uroku historia sióstr Bradford i ich najbliższych będzie miłą odskocznią od codziennych kłopotów i pokaże, jak ważne są więzy krwi. Bo mimo wszystko z rodziną wychodzi się dobrze nie tylko na zdjęciach, naprawdę!

--> https://naszksiazkowir.blogspot.com/2017/07/holly-robinson-hotel-nad-zatoka.html

Zazwyczaj, gdy widzę opis podobny do tego, który znajduje się na tyle okładki „Hotelu nad zatoką”, nie decyduję się na przeczytanie książki. Dzieje się tak dlatego, że zwykle kojarzy mi się to z kolejną banalną sagą, opowiadającą o rodzinnych problemach i ich pokonywaniu. Ale w tym wypadku...