Zaczęło się o samego tytułu – innego, poetyckiego i mającego w sobie to „coś”. Okazało się, że intuicja mnie nie zawiodła. To niezwykle wyrazista i oryginalna powieść. „Zapach domów innych ludzi” przenosi nas w odległe miejsca, pozwala poczuć ich klimat, emocje i specyfikę zimnej Alaski. Autorka opisuje prawdziwe życie, pełne ukrytego bólu, goryczy, ale i ciepła oraz miłości. Przed czytaniem przygotujcie chusteczki!

Ruth zakochuje się w nieodpowiedniej osobie i musi zmierzyć się z konsekwencjami młodzieńczej miłości. Dora pragnie prawdziwej rodziny i spokoju. Wie, że nigdy nie przestanie się bać swojego ojca – ten niepokój będzie towarzyszył jej do końca życia. Alyce kocha balet, ale ma swoje zobowiązania. Hank jest głową rodziny, która się rozpada. Razem z braćmi ucieka z domu i gdy wydaje mu się, że wszystko się ułoży, jeden z nich wpada w poważne tarapaty i oddziela się od grupy.

Każdy czytelnik uwielbia zapach nowej książki. A co powiesz o powieści, pozwalającej poczuć wykreowany świat? Największe wrażenie zrobiły na mnie plastyczne opisy prostych czynności, które miały w sobie pewną magią – czytając tę pozycję, poczujesz mocną woń krwi, morza, cedru, łososia, wody kolońskiej, bawełnianej koszuli, pięknych lilii w butelce po whisky i używanych ciuchów. Intensywność tych chwil i wspomnień buduje subtelną atmosferę książki, która niesamowicie komponuje się z surowym klimatem Alaski.

Fabuła to mieszanka różnych perspektyw – autorka postawiła na narrację pierwszoosobową. Historia opowiadana jest przez Ruth, Dorę, Alyce i Hanka. Cztery opowieści, które w pewnym momencie się łączą. Pierwsze rozdziały są pewnego rodzaju wstępem i ukazaniem tego, jak jeden moment może zmienić życie wielu osób. Następnie historia przenosi się kilka lat do przodu. Hitchcock stworzyła refleksyjny klimat miejsca niemal z bajki, nieznanego lądu, z inną kulturą, obyczajami i środowiskiem, które z jednej strony jest brutalne i oziębłe, ale z drugiej nie aż tak skażone współczesnością. Autorka postawiła na ważne wartości, jak rodzina czy przyjaźń. Bohaterowie walczą z niesprawiedliwością życia, dokonują trudnych wyborów, mierzą się z własnymi demonami i doceniają zwykłą ludzką życzliwość oraz drobne gesty – to one pozwalają im przetrwać.

Hitchcock z łatwością przybliża Alaskę z lat 70. i styl życia tamtejszej społeczności. To całkiem inny typ powieści młodzieżowej – nikt tam nie jest bogaty, ładnie ubrany i popularny. Hitchcock opowiada o mieszkańcach mroźnych terenów, gdzie czas oblicza się zgodnie z sezonem na połów ryb. Śliczne dziewczyny muszą spędzać lato na obcinaniu głów łososi. To świat ludzi zamkniętych w sobie, ukrywających swoje uczucia i marzenia, jednak zdolnych do wielkich czynów i odważnych decyzji. Pisarka podkreśla ich problemy – przywołuje walkę o zachowanie statusu terytorium Alaski (obecnie jest ona stanem) i całkiem inne podejście do polowań, jak i zróżnicowanie etniczne tamtejszych terenów oraz wiążące się z tym konflikty. Przedstawia zimne podejście do życia, specyficzne obyczaje i przesądy oraz tragiczne sytuacje życiowe postaci. Bohaterowie mimo wszystko doświadczają takich samych emocji, jak i my – dlatego powieść Hitchcock jest tak szczera, bliska i do bólu autentyczna.

Pierwotnie miał to być zbiór opowiadań, jednak autorka po namowach swojego wydawcy zmieniła zdanie. To książka nie tylko dla młodzieży, spokojnie może przeczytać ją dorosły czytelnik i tak samo wciągnąć się w opowieści prosto z Alaski.

Warto! Dla klimatu, oryginalnego tła fabuły i poruszających historii bohaterów. To jeden z najbardziej zaskakująco dobrych debiutów. Pozostaje stwierdzić – oby więcej takich książek, rozpalających serca i dających prawdziwe emocje!

Gabriela Rutana