Po przeczytaniu książki Stanisława Grzesiuka Pięć lat kacetu, spodziewałam, że się, ze Dobranoc, Auschwitz będzie książką w podobnym tonie, bardziej skupiającą się na przeżyciach bohaterów w Auschwitz właśnie. Stąd na początku czytania byłam trochę rozczarowana treścią książki, ale okazało się, że całkowicie niesłusznie. Po przeczytaniu całej książki zwracam jej honor całkowicie. Autorzy bowiem opisują naszych bohaterów nie tylko jako więźniów obozu, ale również przedstawiają ich późniejsze losy z akcentem na obecne ich życie bądź ich ostatnie nie tak dawne chwile. Jest to jednak opowieść ciekawa i nieszablonowa. Postaci bohaterów dzięki temu są bardziej pełne, przyglądamy się ich obecnemu życiu, woli życia i działania- mimo bardzo zaawansowanego wieku,wzbudzają sympatie ale też i podziw. Bo im się jeszcze chce zmieniać świat, spotykać z młodymi, mają również szacunek do samych Niemców. Nie marnują żadnego dnia, który był im dany. Mimo ich skromności, nie możemy ich nie podziwiać. Ale dają nam też coś więcej, napełniają dumą i dają motywację do działania. Wy też zatem działajcie i zapraszam do lektury :)

Po przeczytaniu książki Stanisława Grzesiuka Pięć lat kacetu, spodziewałam, że się, ze Dobranoc, Auschwitz będzie książką w podobnym tonie, bardziej skupiającą się na przeżyciach bohaterów w Auschwitz właśnie. Stąd na początku czytania byłam trochę rozczarowana treścią książki, ale okazało się, że całkowicie niesłusznie. Po przeczytaniu całej książki zwracam jej honor...