Wiem, że na Facebooku czyniłam nieustanną listę skarg i zażaleń na wszystkie głupie motywy, na jakie się natknęłam w procesie lektury. Ale to nie jest aż tak zła książka.

Ok, pod względem literackim jest okropna. Pisarstwo jest z tomu na tom coraz bardziej zmienia się w kiepskie fanfiction: uwidacznia się brak poczucia dystansu autorki względem jej pracy, fabuła nabiera pretekstowego charakteru, całość staje się niekonkluzywna. Postaci mnożą się ponad potrzebę tylko po to, aby szpanować swoimi mocami. Każdy jeden wampir jest Mary Sue i jest z tego dumny. A potem MS staje się każda postać. Każda. To nie literatura, to pobłażanie sobie.

Co więcej, to nie jest tak, że powieści Rice nagle stały się kiepskie. One zawsze były grafomańskie i piszę to z całą miłością do nich. Problemem jest to, że powieści Rice straciły większość swojej wartości rozrywkowej dla każdego poza autorką. Bo nie wątpię, że ona ma frajdę z pisania tego.

"Prince Lestat and the Realm of Atlantis" jest logiczną konsekwencją "Księcia Lestata" i posiada te same problemy, głównie to, że jest o niczym i nic się w niej nie dzieje. Jeden z namnożonych ponad miarę OCkowych wampirów więzi istotę, która nie jest człowiekiem. Nic z tego nie wynika. OCkowy naukowiec-wampir wpada na ślad nieludzkiej rasy. I nic z tego nie wynika. Pojawia się grupa sztucznie stworzonych istot, które mają jakieś powiązania z Amalem, duchem, który ożywia i zespala wszystkie wampiry. I nic z tego nie... okej, bezpośrednio pojawia się dążenie do odseparowania Amala od wampirów, ale potem też nic z tego nie wynika. I na koniec Lestat i Amal wyznają sobie miłość. A, gdzieś w tle pojawiają się kosmici.

Jeśli potraktować to jako próbę wejścia Rice w konwencję SF, to prawdziwa porażka. Próba zastąpienia bogatej i złożonej mitologii wampirów new age'owskimi bredniami i pseudonaukowym bełkotem, opartym na założeniu, że użycie wielosylabowego słowa sprawia, że czytelnik kupuje w ciemno to, co zostało napisane.

"Prince Lestat and the Realm of Atlantis" nie sprawdza się jako powieść, jako kontynuacja czy wręcz zwieńczenie sagi, ani jako eksperyment autorki z nową konwencją. Dlaczego więc nie jest to najgorsza powieść, jaką czytałam?

Powieści Rice to więcej niż książki. Zawierają w sobie syndrom kryzysu egzystencjalnego wynikającego z życia w zsekularyzowanym świecie, gdzie nie ma wyższej instancji gwarantującej klarowny podział na dobro i zło, nie ma zbawienia ani potępienia, nagrody i kary, metafizycznej sprawiedliwości. Każda z jej powieści z serii Kronik Wampirów to mniej lub bardziej wyraźny okrzyk rozpaczy. I pod kątem obserwowania procesu przebiegu tego kryzysu, "Prince Lestat..." to najbardziej dojrzała powieść Rice. To pierwsza, która godzi się z świeckością odczarowanego po weberowsku świata (i być może z tego wynika odejście od mitologii w stronę nauki i osadzenie życia w jego biologicznym, widzialnym wymiarze) i oferuje pozytywny program etyczny. To nie krzyk rozpaczy, ale nadziei. To znacznie więcej niż można by się spodziewać po twórczości Rice. I już choćby dlatego to nie jest okropna książka.

Plus, wszyscy bohaterowie powieści shippują Lestata i Louisa i skłamałabym, gdybym powiedziała, że nie piszczałam jak napalona czternastolatka za każdym razem, gdy ta dwójka pojawiała się na jednej stronie.

Wiem, że na Facebooku czyniłam nieustanną listę skarg i zażaleń na wszystkie głupie motywy, na jakie się natknęłam w procesie lektury. Ale to nie jest aż tak zła książka.

Ok, pod względem literackim jest okropna. Pisarstwo jest z tomu na tom coraz bardziej zmienia się w kiepskie fanfiction: uwidacznia się brak poczucia dystansu autorki względem jej pracy, fabuła nabiera...