Opętanym można zostać na wiele sposobów a przeważająca większość z nich będzie miała znaczenie negatywne. Podejrzewam zresztą, że sam opętany, gdyby tylko mógł w chwilach przejrzystości swojego umysłu zostać o to zapytanym, nie zostawiłby suchej nitki na swoim psychicznym położeniu. Tymczasem zauroczenie szekspirowskimi dramatami, któremu poddałem się z własnej i nieprzymuszonej woli, powiększa się coraz bardziej i jestem z tego bardzo zadowolony. Po arcyciekawym "Hamlecie" i "Makbecie" nastąpił moment, kiedy ponownie mogę zweryfikować apetyt na dzieła Williama Szekspira. Jestem zdumiony, że znowu śmiało wystawiam najwyższe noty uznania dla twórcy angielskiego dramatu a gdybym tylko umiał pisać peany, to z pewnością bym je dzisiaj zaprezentował. Pieśni dziękczynnych tworzyć nie potrafię a podejrzewam, że sam mistrz elżbietańskiego teatru nie pochwaliłby mojego lizusostwa. Nie pozostaje mi nic innego, jak tylko zaprosić Was do zasiądnięcia na kilkuwiekowych deskach starej widowni i wysłuchania, co chce nam opowiedzieć wzburzone morze, rozbijające swoje fale o cypryjskie skały. Bo tam nas tym razem zaprowadził William Szekspir w swych próbach ukazania ludzkich namiętności.

Dwóm bohaterkom "Otella" należą się największe pochwały. Jedną z nich jest zazdrość. To dzięki niej, pierwszoplanowa postać tragedii jaką jest szczery i prostolinijny Maur, zamienia się w obsesyjnego potwora pragnącego odwetu. Obsesja niszcząca prawość, roznieca w nim niepohamowaną złość na wyimaginowane występki. Nieroztropnie podniesione z dna umysłu podejrzenia, palą Otella niczym rozpalone żelazo. Kto zna Szekspira ten wie, że to nie może się skończyć niczym dobrym. Bohaterką, która zbierze nie mniejsze oklaski od poprzedniej, jest żądza zemsty. To w jej ustach słowa "Działaj, trucizno moja, działaj!", wypowiedziane przez podłego Jagona są motorem napędowym całego dzieła. Trucizna zamieniająca się w ziarno rzucone na uczciwy grunt, przemienia zdrową glebę ludzkiej psychiki w kłębek nerwów. Zemsta wyrzeka się sumienia i za nic ma piękno i czystość. Jest emocjonalną kaleką o makiawelicznych cechach.

Podoba mi się przewidywalność, którą moim zdaniem charakteryzują się przeczytane przeze mnie tragedie Szekspira. Pomimo tego, że co do zasady nikt z nas nie lubi, gdy z góry możemy przewidzieć zakończenie utworu, to jednak u angielskiego dramaturga ta cecha nabiera zupełnie innego znaczenia. Czytając Szekspira zawsze czekam na moment, kiedy wina doczeka się kary. To fascynujące wydarzenie, gdy w ostatnim akcie poznaję podsumowanie wszystkich zdarzeń a finalna scena niczym wymiar sprawiedliwości pokazuje swoją siłę. U Williama Szekspira nikt nie ujdzie równości wobec prawa a szlachetność odzyskuje swój dawny blask.

Zapewne nie wszyscy zakochają się w szekspirowskim stylu. Nie każdemu się spodoba sposób przedstawiania namiętności czy wyróżniania poszczególnych cech ludzkiego charakteru. Duża grupa czytelników może być zbulwersowana morzem wylanej krwi i gęsto ścielącym się trupem. To wszystko podane ze specyficzną, renesansową etykietą powoduje, że niektórzy mogą się przy tym nawet nudzić. Jednak ja uwielbiam cytaty, które zna cały świat. Cenię sobie umiejętność biegłego poruszania się w otoczeniu, zarezerwowanym niegdyś dla koneserów dobrej literatury. Twórczość Williama Szekspira nie musi być elitarna. Wręcz przeciwnie, jej konstrukcja jest prosta i zbudowana na bardzo łatwych w odbiorze przez ludzi emocjach. Bazuje na uczuciach znanych nam na co dzień. Ta sztuka jest egalitarna, każdy może jej dotknąć i przekonać się czy było warto. Przykładem tego niech będzie "Otello".

Opętanym można zostać na wiele sposobów a przeważająca większość z nich będzie miała znaczenie negatywne. Podejrzewam zresztą, że sam opętany, gdyby tylko mógł w chwilach przejrzystości swojego umysłu zostać o to zapytanym, nie zostawiłby suchej nitki na swoim psychicznym położeniu. Tymczasem zauroczenie szekspirowskimi dramatami, któremu poddałem się z własnej i...