Zawsze po przeczytaniu dobrej książki miewam wrażenie, że następna nie będzie już tak dobra, po prostu dość rzadko trafiają się takie czytelnicze perełki. To nieco zasmuca i sprowadza na mnie poczucie pustki, wrażenie mam takie jakbym stracił przyjaciela, który tak słodko do mnie przemawiał przez swoje stronice, wyświetlał mi świat, w którym żyłem przez godziny czytania pędząc zachłannie na złamanie karku przez strony aż nie została ani jedna. Dosięga mnie wówczas taki umysłowy paraliż, w którym mózg wspomina to, co działo się przez wszystkie strony i nie ma specjalnej ochoty na nic innego. Najbardziej ucieszyło mnie, że jest to pierwsza od wielu już autorka, po której nie mam odruchu cisnąć książki w kąt - Lily Brooks-Dalton bowiem potrafi oprzeć się pokusie zbudowania tandetnego i ckliwego romansu, dla którego wydarzenia są tylko tłem. Tu wszystko jest zrównoważone - zgrabnie przeplotła nitki miejsc, wydarzeń, a także uczuć i emocji jakie towarzyszą ludziom na skraju nieznanej podróży, w jaką kiedyś musi się udać każdy z nas. Przemówiła do mnie od samego początku swoją wrażliwością, barwami świata, o którym nie mówią tylko kolory, ale to wszystko, co nas otacza: nasze wady, nasze grzechy, to co lubimy, to czego nie lubimy, to co straciliśmy i to co stracić będziemy musieli, a na razie trzeba się cieszyć, że jest. Kocham takie książki czytać, bo to rzeczywiście jest jak drugie życie - po prostu farsz tej książki jest tak intensywny, że smakuje tak prawdziwie jak życie, nie sposób potem życia nie docenić po powrocie do rzeczywistości dzięki takiej lekturze. I to jest właśnie w tym wszystkim najpiękniejsze. Gdyby ktoś się mnie kiedyś zapytał: co to jest literatura piękna - to właśnie taką książkę jak "Dzień dobry, północy" - miałbym na myśli. Polecam!

Zawsze po przeczytaniu dobrej książki miewam wrażenie, że następna nie będzie już tak dobra, po prostu dość rzadko trafiają się takie czytelnicze perełki. To nieco zasmuca i sprowadza na mnie poczucie pustki, wrażenie mam takie jakbym stracił przyjaciela, który tak słodko do mnie przemawiał przez swoje stronice, wyświetlał mi świat, w którym żyłem przez godziny czytania...